ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 335

มู่น่อนน่อนเช็ดน้ำฝนที่อาบทั่วใบหน้า ถือดอกไม้ไปหน้าหลุมศพแล้วคุกเข่าลง และวางช่อดอกไม้ไว้หน้าหลุมศพ

เธอมองที่หลุมศพสักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณแม่คะ ฉันคือน่อนน่อน อยู่กับเฉินถิงเซียวมานานแล้ว ต้องขอโทษเป็นอย่างมากที่เพิ่งมาเยี่ยมคุณในวันนี้นะคะ”

เธอพูดจบก็คำนับศีรษะหน้าหลุมศพสามครั้ง

เฉินถิงเซียวลดสายตาลงมองเธอที่กำลังคำนับศีรษะสามครั้ง แล้วถอดเสื้อโค้ตคลุมศีรษะเธอ ดึงเธอขึ้น ถามเธอสีหน้านิ่ง “มาหาเจอได้ยังไง”

มู่น่อนน่อนชี้ไปยังกู้จือหยั่นที่เพิ่งวิ่งหอบแฮ่กมาถึงในเวลานี้ “เขาพาฉันมา”

เฉินถิงเซียวดึงเสื้อโค้ตที่คลุมศีรษะมู่น่อนน่อนมาด้านหน้า ให้แน่ใจว่าเสื้อโค้ตสามารถบดบังสายฝนให้เธอลืมตาได้ ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดน้ำฝนบนใบหน้าให้เธอ

“น่อนน่อน ผมสงสัยจริงๆ ว่าคุณเคยเป็นนักกีฬามาก่อน ทำไมวิ่งเร็วแบบนี้” กู้จือหยั่นมือหนึ่งถือร่ม มือหนึ่งเท้าหลังเอว

เขาเดินเข้ามา ยื่นร่มให้เฉินถิงเซียว จากนั้นจึงเดินไปคำนับหน้าหลุมศพ ก่อนจะหันมาถามว่า “คุณมาเยี่ยมคุณป้าก็บอกน่อนน่อนหน่อยไม่ได้เหรอ ทำให้เธอต้องตามหาคุณไปทุกที่”

เมื่อเฉินถิงเซียวได้ยิน ก็ก้มหน้ามองมู่น่อนน่อน

เขาถือร่มไว้เหนือศีรษะมู่น่อนน่อน ยื่นมือไปดึงเสื้อที่คลุมศีรษะลงมาสวมบนร่างกายเธอ แล้วจัดเสื้อโค้ตให้แนบชิดตัวเธอ

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มู่น่อนน่อนใส่ หลังจากเปียกฝน มันจึงดูดซับมาก

กู้จือหยั่นเห็นดังนั้นจึงรีบพูดว่า “พวกคุณมีเรื่องอะไรก็คุยกันไปก่อน ผมจะลงเขาไปก่อนแล้วกัน”

กู้จือหยั่นตากฝนจากไป เหลือเพียงเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนเพิ่งมีโอกาสได้เงยหน้าขึ้นไปสำรวจเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวดูไม่แตกต่างจากปกติ นอกจากเปียกฝนจนดูสภาพย่ำแย่ไป ไม่มีตรงไหนที่ผิดปกติ

มู่น่อนน่อนคิดครู่หนึ่ง ในปีนั้นตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เป็นฤดูหนาว ไม่ใช่ฤดูร้อน ดังนั้นวันนี้จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นวันครบรอบวันตายของแม่ของเฉินถิงเซียว

มันต้องมีเรื่องอื่นที่กระทบจิตใจเฉินถิงเซียว

เขาถึงได้ดั้นด้นมาถึงที่นี่คนเดียว

ผ่านไปนาน กระทั่งน้ำเสียงแหบแห้งของเฉินถิงเซียวดังขึ้น “เดิมทีวางแผนไว้ว่าตอนที่ไปรับคุณกับเฉินมู่กลับมาจากซิดนีย์ จะมาเยี่ยมคุณแม่ผมด้วยกัน แต่เฉินมู่หายไป ผมกลัวว่าท่านรู้เข้าแล้วจะเสียใจ”

น้ำเสียงของเขากดต่ำ สายตามองต่ำ กลิ่นอายแห่งความหม่นหมองและอดกลั้นแผ่ออกมา

มู่น่อนน่อนไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะหนึ่ง จึงเข้าไปกอดเขาเอาไว้

มือของเฉินถิงเซียวจับไหล่ของเธอเบาๆ แล้วผลักเธอออกอย่างรวดเร็ว พาเธอไปหน้าหลุมศพ พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบว่า “คุณแม่ครับ นี่คือ ภรรยาของผม มู่น่อนน่อน เรายังมีลูกสาวหนึ่งคนด้วยชื่อเฉินมู่ จะพาเธอมาเยี่ยมคุณในภายหลังนะครับ”

ทั้งทั้งที่เป็นประโยคเรียบง่ายแต่กลับสะเทือนใจมาก มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วอยากร้องไห้

เธอหันหน้าไปอีกทาง เช็ดน้ำตาเงียบๆ

เมื่อเฉินถิงเซียวพูดจบ จึงกอดไหล่มู่น่อนน่อน “ไปเถอะ”

……

หลังจากลงมาจากภูเขา มู่น่อนน่อนโทรหาสือเย่ บอกว่าหาเฉินถิงเซียวพบแล้ว ให้เขาวางใจ

หลังจากมู่น่อนน่อนวางสาย เดิมทีเธออยากโน้มน้าวเฉินถิงเซียว ว่าคราวหน้าจะไปไหนต้องบอกสือเย่เอาไว้

ทว่า เห็นเฉินถิงเซียวหลับตาท่าทางเหนื่อยล้ามาก จึงกลืนคำพูดที่มาถึงริมฝีปากกลับลงไป

เขายังนึกได้ว่าต้องส่งข้อความกลับหาเธอ นั่นก็นับว่าไม่เลว

พวกเขากลับมาถึงในเมืองแล้วจึงแยกกับกู้จือหยั่น และตรงไปยังคอนโดของเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวเข้าห้องน้ำไปเตรียมน้ำร้อนโดยไม่พูดอะไร มู่น่อนน่อนยืนอยู่ตรงประตูห้องน้ำมองดูเขา

เฉินถิงเซียวเหมือนจะรู้สึกได้ จึงหันหน้าไปมองเธอและส่งเสียงออกมาว่า “เข้ามา”

หลังจากมู่น่อนน่อนเข้าไป เขาก็ถอดเสื้อผ้าบนตัวเธอ

“ฉันทำเอง......” มู่น่อนน่อนรีบยกมือกอดตัวเองอย่างรวดเร็ว