ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 339

ที่เฉินถิงเซียวพูดนั้นมู่น่อนน่อนไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

ทันใดนั้นเฉินถิงเซียวก็พูดว่า “ช่วงนี้ผมจะยุ่งมาก มีเรื่องอะไรก็ติดต่อกู้จือหยั่น”

“ยุ่งอะไรเหรอ” มู่น่อนน่อนค่อนข้างเหนือความคาดหมาย “เพราะเรื่องที่บริษัทเฉินซื่อราคาหุ้นตกเหรอ”

เฉินถิงเซียวหันหน้าไปมองเธอทันที มู่น่อนน่อนรอคำตอบของเขา ปรากฏว่าเขากลับโน้มตัวลงมาจูบเธอ

“เฉิน......” มู่น่อนน่อนเอนหนีไปข้างหลัง พยายามเลี่ยงการจูบของเขา

เฉินถิงเซียวถอยกลับเล็กน้อย ยกมือขึ้นดึงเนคไท พูดอย่างมีความหมาย “เตียงในห้องพักของโรงแรมจีนติ่ง ทั้งหมดผมส่งคนไปสั่งกลับมาจากต่างประเทศ ให้ความรู้สึกสบายกายอย่างถึงที่สุด อยากลองไหม”

มู่น่อนน่อนหน้าแดงเรื่อ ผลักเขาออกทันที “ฉันกลับแล้ว!”

เฉินถิงเซียวถูกเธอผลักลงไปบนโซฟาโดยไม่ได้มีการป้องกันตัว

เขานอนลงไปบนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงขี้เกียจระคนร้ายอาจ “ไม่ลองจริงเหรอ”

ที่ตอบเขาคือเสียงประตูกระแทกปิดดังลั่น

มู่น่อนน่อนไปแล้ว สีหน้าของเฉินถิงเซียวจึงค่อยๆ คลายลง

เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ล้วงเอากล่องบุหรี่ออกมาจากตัว แล้วจุดไฟ

……

มู่น่อนน่อนขับรถกลับบ้านด้วยความโกรธเคือง

เธอยังคิดอยู่เลยว่าเฉินถิงเซียวมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ปรากฏว่าก็ไร้ยางอายเป็นปกติเท่านั้นเอง

มู่น่อนน่อนนึกขึ้นได้ว่าผลไม้ในตู้เย็นหมดแล้ว จึงหยุดระหว่างทางเพื่อซื้อผลไม้กลับไป

เธอหอบผลไม้กลับมาถึงที่พัก เมื่อเปิดประตูเข้าไป ทุกอย่างยังคงเป็นปกติ

เพียงแต่ เมื่อเธอเอาผลไม้ใส่ตู้เย็นแล้วหยิบเอากล้วยออกมาผลหนึ่ง จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งพันผ้าเช็ดตัวของเธอออกมาจากห้องนอนของเธอเอง

มู่น่อนน่อนตกใจจนก้าวถอยหลังไปสองก้าว “คุณ......คุณๆๆ เป็นใคร”

แม้ว่าเธอจะพยายามรักษาความสงบบนใบหน้าแล้ว แต่การพูดตะกุกตะกักมันทรยศเพราะความกลัวของเธอในตอนนี้

ดึกแล้ว เธอผู้หญิงคนเดียวกลับมาถึงบ้าน แล้วเห็นคนแปลกหน้าออกมาจากห้องนอนของตัวเอง ท่าทางเหมือนกับเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แถมร่างกายส่วนล่างยังพันด้วยผ้าเช็ดตัวของเธอด้วย......

ต่อให้เธอเป็นสาวเจ้าปัญหาที่เคยผ่านการต่อสู้ แต่ก็ยังมีความกังวลอยู่นิดหน่อย

ชายหนุ่มก้าวขายาวเดินตรงเข้ามาตรงหน้าเธอ ก้มหน้ามองเธอ “ไม่รู้จักผมเหรอ”

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ สูงกว่าเธอมาก สูงพอๆ กับเฉินถิงเซียว คิ้วคมดั่งดาบดูองอาจกล้าหาญ

บนร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ที่ตรงกันข้ามกับลักษณะคือ ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ดูค่อนข้างน่ากลัว

บนตัวมีหยดน้ำเกาะพราว ระบายไอน้ำเย็น เห็นได้ชัดว่าเพิ่งอาบน้ำเย็นมา

ชายคนนี้แอบเข้าบ้านเธอตอนดึก และอาบน้ำเย็นในห้องน้ำของเธอ แถมผู้ชายโรคจิตนี่ยังใช้ผ้าเช็ดตัวของเธอด้วย!

มู่น่อนน่อนเกิดการแจ้งเตือนดังขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ เธอรีบวิ่งกลับหลังไปเอามีดที่ห้องครัว พลันสีหน้าระแวดระวังอย่างยิ่ง “คุณอย่าเข้ามา!”

ความสูงของชายหนุ่มเท่าๆ กับเฉินถิงเซียว ร่างกายกำยำแข็งแรงเหมือนเป็นครูสอนศิลปะการต่อสู้ ถ้าต่อสู้กันเธอเอาชนะเขาไม่ได้แน่

ดวงตาของมู่น่อนน่อนจับจ้องเขาเขม็ง กลัวว่าเขาจะลงมือทำร้ายเธอ มืออีกข้างของเธอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ

ชายหนุ่มเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ จึงกระตุกยิ้มมุมปาก และพูดกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าจะไม่รู้จักผมจริงๆ งั้นผมจะแนะนำตัวเอง ผมคือลี่จิ่วเชียน”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วยื่นมือข้างหนึ่งไปหามู่น่อนน่อน รอยยิ้มบนใบหน้าไม่จางหาย ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย

ไม่มีพิษมีภัยกับผีน่ะสิ

คนปกติที่ไหนจะเป็นเหมือนลี่จิ่วเชียน ที่แอบเข้ามาอาบน้ำกลางดึกในบ้านของผู้หญิงที่อยู่ตัวคนเดียว

มู่น่อนน่อนแตะโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เธอเบี่ยงตัวเล็กน้อยโดยไร้เสียง ให้ลี่จิ่วเชียนไม่เห็นเธอหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง และยังคงไม่ได้พูดอะไรสักคำ

แต่ทว่า การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มนั้นรวดเร็วกว่าที่เธอคิด

มู่น่อนน่อนไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขาเลย แค่รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ มีดในมือก็ถูกเขาแย่งไปแล้ว

เขาจับมือของเธอ ออกแรงดึงเธอเข้าหาเขา มู่น่อนน่อนไม่ได้แข็งแรงมากอย่างเขา ได้แต่ถูกเขาดึงเข้าไป

ทันทีที่มู่น่อนน่อนเข้าใกล้เขา ตามสัญชาตญาณของร่างกาย เธองอเข่าแล้วกระทุ้ง “ตรงนั้น” ของร่างกายเขาอย่างรุนแรง

“ซี๊ด......” ลี่จิ่วเชียนเจ็บปวดจนสูดปาก

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเจิดจ้าไม่รู้ว่าคือการยิ้มหรือโกรธ “คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่สามารถหาช่องโหว่ของผมได้”

มู่น่อนน่อนไหนเลยจะสนใจการหาไม่หาช่องโหว่อะไรนั่น ฉวยโอกาสวิ่งออกไปข้างนอก วิ่งไปด้วยล้วงหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปด้วย

ปรากฏว่า ในกระเป๋ากางเกงกลับว่างเปล่า

เธอหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ลี่จิ่วเชียนกอดอกขณะที่มืออีกข้างถือโทรศัพท์มือถือของเธอ

ลี่จิ่วเชียนชูโทรศัพท์มือถือ “คุณกำลังหาโทรศัพท์มือถือของคุณอยู่เหรอ”

เขาพูดจบ ก็เอาโทรศัพท์มือถือมาดู เลื่อนดูเบอร์โทรที่เธอมี แถมยังดูไปอ่านชื่อออกเสียงไปด้วย “เฉินถิงเซียว ผู้ช่วยสือ กู้จือหยั่น เสี่ยวเหลียง สุ่ยซาน......ข้างในนี้ มีสองชื่อที่คุ้นๆ นะ”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วเงยหน้าไปมองมู่น่อนน่อน ดวงตามีแววประปลาดใจ

มู่น่อนน่อนก็เข้าใจในเวลานี้เอง ลี่จิ่วเชียนไม่ใช่โจรโรคจิตทั่วไปที่บุกเข้าบ้านมาขโมยของ ถ้าเขาต้องการทำร้ายเธอ จะไม่ให้โอกาสเธอได้วิ่งหนีเลย

เขาทักษะรวดเร็วมาก และยังฉวยเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไปโดยที่เธอไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

มู่น่อนน่อนยืนใกล้ประตู มองเขาอย่างใจเย็นที่สุด “คุณเป็นใครกันแน่ มาหาฉันทำไม”

“ลี่จิ่วเชียนไง ครั้งก่อนแยกกันด้วยความรีบร้อนเกินไปจึงไม่มีเวลาบอกชื่อของผมให้กับคุณ” เขาพูดไปพลางหันหลังแล้วถ่ายเซลฟี่ด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ “แต่คุณไม่ต้องแนะนำตัวเองกับผมหรอกนะ ผมรู้ว่าคุณชื่อมู่น่อนน่อน เฉินถิงเซียวคือสามีเก่าของคุณ......”

มู่น่อนน่อนยิ่งระแวดระวังตัวหนักขึ้น “คุณรู้จักฉันได้ยังไง”

“คุณอยู่ในการค้นหายอดนิยมไม่เว้นแต่ละวัน ถึงไม่อยากรู้ก็คงไม่ได้หรอก” ลี่จิ่วเชียนพูดพลางดูรูปถ่าย “ไม่เลว ผมค่อนข้างขึ้นกล้องนะ คุณเองก็ขึ้นกล้องเหมือนกัน รูปนี้โอเค ผมจะส่งขึ้นแวดวงเพื่อน.......”

เดี๋ยวนะ รูป......

ลี่จิ่วเชียนเพิ่งเซลฟี่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาพันแค่ผ้าเช็ดตัวของเธอผืนเดียว แถมยังถ่ายติดเธอด้วย!

และเขายังจะเอารูปนี้ส่งไปในแวดวงเพื่อนอีก!

มู่น่อนน่อนหลับตาลง ก้าวกว้างไปข้างหน้า “คุณถ่ายรูปอะไร เอาโทรศัพท์มือถือคืนฉันมา!”

“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ส่งไปในแวดวงเพื่อนเลย......” ลี่จิ่วเชียนชูโทรศัพท์มือถือขึ้นสูง มู่น่อนน่อนเตี้ยกว่าเขา ไม่มีทางเอาโทรศัพท์มือถือมาได้

เขามีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบตัว มู่น่อนน่อนไม่กล้าแตะต้องเขา

มู่น่อนน่อนนับว่ามองออกแล้ว ผู้ชายคนนี้มาหาเธอโดยเฉพาะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเป้าหมายคืออะไร แต่เธอควรไปก่อนดีกว่า

เห็นมู่น่อนน่อนกำลังจะไป ลี่จิ่วเชียนจึงตะโกนเรียกเธอ “ไม่เอาโทรศัพท์มือถือแล้วเหรอ ไม่กลัวว่าผมจะส่งไปในแวดวงเพื่อนหรือไง”

“แล้วแต่คุณ” มู่น่อนน่อนเดินไปถึงประตูแล้ว และเปิดประตูออก