ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 340

ลี่จิ่วเชียนยิ้ม ยังคงลักษณะที่ไม่มีพิษมีภัย เขาเปิดวีแชทของเธอต่อหน้าเธอ

มู่น่อนน่อนเห็นเขาเปิดวีแชทของเธอ เธอสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

ลี่จิ่วเชียนเปิดแวดวงเพื่อนของเธอ เริ่มอีดิทข้อความ เขาโพสต์รูปที่กำลังจะส่ง และอีดิทเป็นข้อความที่น่ารังเกียจว่า พี่จิ่วหุ่นเป๊ะปัง!

มู่น่อนน่อน “………”

ผู้ชายประหลาดคนนี้อาจจะเป็นคนสติไม่สมประกอบ

“ไม่พูดเหรอ ไม่มีความเห็นอะไรหน่อยเหรอ ถ้าไม่มีความเห็นอะไรงั้นผมส่งไปนะ” ลี่จิ่วเชียนเห็นเธอเอาแต่เงียบ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งสดใสขึ้น

มู่น่อนน่อนรีบส่งเสียงห้ามเขา “เดี๋ยวก่อน!”

“โอ้ ไม่ให้ผมส่งเหรอ” นิ้วของลี่จิ่วเชียนยังแตะอยู่ข้างปุ่ม “ส่ง” แต่เขาไม่ได้ส่งไปในแวดวงเพื่อน

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้ามีเรื่องอะไรเรามาคุยกันจริงๆ จังๆ ดีไหม” แม้ในตอนนี้เธอจะอยู่ในการค้นหายอดนิยมอยู่บ่อยๆ ก็นับว่าเป็นคนดังครึ่งหนึ่งในโลกอินเตอร์เน็ต แต่ถ้าไม่ได้ใส่ใจเธอเป็นพิเศษ ก็จะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย

ลี่จิ่วเชียนคนนี้รู้จักชื่อของเธอ รู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินถิงเซียว แถมยังแอบเข้าบ้านของเธอ ต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่

“ได้สิ มานี่ พวกเรามานั่งคุยกันดีๆ” ลี่จิ่วเชียนจัดเก็บโพสต์ แล้วทิ้งโทรศัพท์มือถือไปข้างหลัง ท่าทีจริงจังอย่างมาก

มู่น่อนน่อนยืนข้างประตูไม่ขยับ “คุณแต่งตัวให้ดีก่อน”

ตรงปากประตูหน้าห้องเธอมีกล้องวงจรปิด ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย

ลี่จิ่วเชียนฟังคำพูดของเธอ พยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้”

หลังจากนั้น เขาเดินผิวปากเข้าไปในห้องนอนมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองดูเขาเข้าไป

ให้คนแปลกหน้าเข้าไปในห้องนอนของเธอ มันน่าขยะแขยงยิ่งกว่าการกินแอปเปิ้ลแล้วกัดโดนหนอนเสียอีก

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผ่านวันนี้ไปต้องย้ายบ้านใหม่!

ไม่ถึงสองนาที ลี่จิ่วเชียนออกมาจากห้องของเธอ

สวมเสื้อแขนสั้นสีขาวดำและกางเกงขายาว ท่าทางเหมือนอยู่บ้าน ร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลเป็นถูกซ่อนไว้ ลำพังมองแค่ใบหน้าของเขา ก็ให้ความรู้สึกดั่งแสงแดดอบอุ่น

ลี่จิ่วเชียนนั่งลงบนโซฟาอย่างเป็นกันเอง “ยังยืนที่ประตูทำไม เข้ามาคุยกันสิ”

“ฉันจะอยู่ตรงนี้ ฉันชอบหน้าประตู” มู่น่อนน่อนไม่ได้ปิดประตู ยืนหน้าประตูอยู่แบบนั้น ท่าทางเหมือนว่าจะไม่มีทางย้ายไปไหน

ลี่จิ่วเชียนเหมือนจะชะงักไปครู่หนึ่ง เอนตัวพิงไปด้านหลัง กางสองแขนออก วางไว้บนพนักโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ อย่างเป็นธรรมชาติ

เขามองไปรอบๆ ห้อง เหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง “แล้วลูกคุณล่ะ หลังจากคุณกับเฉินถิงเซียวหย่ากัน ลูกถูกเฉินถิงเซียวแย่งไปเหรอ”

มู่น่อนน่อนได้ยินเขาพูดถึงลูก สีหน้าพลันเปลี่ยนฉับพลัน “คุณเป็นใครกันแน่”

เกี่ยวกับเฉินมู่ มีเพียงคนรอบข้างเท่านั้นที่รู้ คนอื่นไม่มีใครรู้แน่ชัด

“ระวังตัวจังเลย กลัวผมเหรอ” ลี่จิ่วเชียนเผยยิ้ม มุมปากยกขึ้น จับจ้องมองเธอ ดูเหมือนเจตนาไม่ดี

“คุณไม่มีเงิน เป็นผู้หญิงที่เคยหย่า คิดว่าผมจะทำอะไรคุณหรือไง” ลี่จิ่วเชียนมองเธอหัวจดเท้า “อ้อ รูปร่างหน้าตาก็ใช้ได้ คุณจะให้ผมข่มขืนก่อนแล้วค่อยฆ่าไหมล่ะ”

คำพูดพวกนี้ฟังดูแล้วน่าขนลุก

แต่ทว่า มู่น่อนน่อนแปลกใจมากที่รู้สึกว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้น

มู่น่อนน่อนไม่พูด แค่จ้องเขา

ลี่จิ่วเชียนแสดงสีหน้าเศร้าใจ “แต่ผมไม่ลงมือกับผู้หญิง คงทำให้คุณผิดหวังแล้วล่ะ”

มู่น่อนน่อนแค่ยิ้มอย่างหงุดหงิด “คุณมาจากไหน”

เธอสงสัยอย่างจริงจังว่าชายคนนี้ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช