ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 365

ลี่จิ่วเชียนออกมาจากห้องนอน ก็ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ในห้องครัว

เขาหันหน้าไปมองห้องที่อยู่ข้างๆ ก้าวเท้าเดินไปยังห้องครัว

มู่น่อนน่อนกำลังผูกผ้ากันเปื้อนยืนหั่นผลไม้อยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ในครัว

ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง เธอหันหน้าไป ก็เห็นลี่จิ่วเชียนยืนอยู่ตรงตำแหน่งที่ห่างจากเธอไปสองก้าว ยิ้มออกมาจางๆแล้วมองเธอ

มู่น่อนน่อนยิ้มกลับไปให้ “อรุณสวัสดิ์”

“กำลังทำอะไรอยู่?” ลี่จิ่วเชียนเดินเข้ามาใกล้อีกนิด พิงเข้ากับขอบเคาน์เตอร์ครัว ไปดูของที่วางอยู่ที่ข้างๆ

บนใบหน้าของมู่น่อนน่อนแสดงความมีความสุขออกมา “ตื่นเช้า ก็เลยมาดูที่ห้องครัวสักหน่อย แต่ผลสุดท้ายก็มาพบว่าตัวเองทำอาหารเป็น”

เมื่อคืนวาน เธอกับลี่จิ่วเชียนไปเดินซูเปอร์กัน ซื้อของกลับมาเยอะเลย

ตอนที่ซื้อส่วนประกอบในการทำอาหาร เธอก็ได้พบว่าตัวเองเลือกอาหารมาอย่างนึง ในหัวก็ได้ปรากฏวิธีการทำอาหารเมนูนั้นขึ้นมา

เช้าวันนี้พอตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เตรียมที่จะมาลองดูที่นี่สักหน่อย นึกไม่ถึงว่าเธอจะทำเป็นจริงๆ

นี่มันก็ไม่ได้ต่างไปจากการคาดเดาเมื่อก่อนหน้านี้ของเธอมากนัก

ฐานะทางบ้านของเธอธรรมดามาก ตัวเองทำอาหารเป็น นี่ก็แสดงให้เห็นว่าเมื่อก่อนตัวเองคงจะอยู่คนเดียว ก็คงจะค่อนข้างที่จะยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองได้พอสมควร

สายตาของลี่จิ่วเชียนหยุดอยู่ที่บนใบหน้าของเธอไปสักพักนึง “ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก ตอนนี้เธอยังเป็นคนป่วยอยู่ เดี๋ยวฉันจะเชิญคุณป้าสักคนมาทำอาหารให้”

“ไม่ได้ลำบากเลย ร่างกายของตัวฉันเองฉันรู้หรอก ตอนนี้ฉันรู้สึกดีมาก” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เอาผลไม้ที่หั่นเสร็จแล้วจัดใส่จานไปให้เรียบร้อย “เสร็จแล้ว สามารถกินมื้อเช้ากันได้แล้ว”

มู่น่อนน่อนเอาอาหารเช้ามาวางลงบนโต๊ะอาหาร ก็ได้ยินลี่จิ่วเชียนพูดออกมาว่า “อีกเดี๋ยวฉันจะไปทำงาน ตอนเที่ยงจะกลับมาพาเธอไปกินมื้อเที่ยงกัน”

มู่น่อนน่อนก็ได้ปฏิเสธไปโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ “ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองก็ได้แล้ว”

ลี่จิ่วเชียนราวกับว่านึกไม่ถึงว่าเธอจะปฏิเสธออกมาอย่างรวดเร็วอย่างนี้ จึงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็ได้ส่ายหน้าออกมา “ฉันกลับมาดีกว่า”

มู่น่อนน่อนพูดออกมา “ไม่ต้องจริงๆ ท่าทางระมัดระวังอย่างนี้ของนาย จะทำให้ฉันคิดว่าฉันไม่ได้เสียความทรงจำ แต่ได้กลายมาเป็นคนพิการที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้วนะ”

ลี่จิ่วเชียนยิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไรออกไปมากมายอีก

……

ลี่จิ่วเชียนกินข้าวเช้าเสร็จแล้วก็ไปทำงาน มู่น่อนน่อนก็ได้จัดการทำความสะอาดครัวไปสักหน่อย ลงมาชั้นล่างไปทิ้งขยะ

เธอโยนขยะเข้าไปในถังขยะ หันหน้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นคนสองคนกำลังทำลับๆล่อๆอยู่ตรงที่ไม่ไกลออกไป

เห็นรูปร่างเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ผู้หญิงแต่งตัวครบเครื่อง ผู้ชายนั้นปกติอย่างมาก

มู่น่อนน่อนมองไปด้วยความสงสัยอยู่หลายวิ ในใจเกิดความลังเลว่าจะต้องเรียกรปภ.มาหรือเปล่า

ตอนนี้ผู้หญิงที่แต่งตัวครบเครื่องคนนั้นได้วิ่งเข้ามาทางเธอ

ผู้หญิงยังสวมรองเท้าส้นสูงอยู่ วิ่งมาเสียรวดเร็วขนาดนี้ มู่น่อนน่อนเห็นก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมา

ผู้หญิงวิ่งเข้ามา ตรงเข้ามากอดมู่น่อนน่อนเอาไว้แน่น “น่อนน่อน! เป็นเธอจริงๆด้วย! ฉันก็ยังนึกว่ากู้จือหยั่นจะโกหกฉันเสียอีก!”

มู่น่อนน่อนไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวแข็งทื่อถูกเธอกอดเอาไว้ ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆกว่าจะเอ่ยถามออกไป “คุณผู้หญิงท่านนี้...”

“คุณผู้หญิงท่านนี้อะไรกัน ฉันคือเสิ่นเหลียงไง!”

เสิ่นเหลียงปล่อยมู่น่อนน่อนออก มองสำรวจเธอไปอย่างละเอียด “ทำไมถึงได้ผอมอย่างนี้ได้กัน?”

มู่น่อนน่อนป่วยหนักเพิ่งจะฟื้นตัวกลับมา มองดูซีดเซียวและก็ยังซูบผอมไป

มู่น่อนน่อนเอ่ยถามออกไปเป็นเชิงหยั่งเชิง “เธอชื่อ...เสิ่นเหลียง?”

“ใช่แล้ว ฉันคือเสิ่นเหลียง...” เสิ่นเหลียงพูดออกมาก็มีการสะอึกสะอื้นออกมา

คำพูดตรงข้างหลังยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ ก็ได้เปลี่ยนมาเป็นเสียงสะอึกสะอื้นออกมา

หลังจากนั้น เธอก็ได้นั่งยองๆลงบนพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

ร้องไห้เสียจนดูเสียอกเสียใจอย่างมาก

“เสิ่นเสี่ยวเหลียง”