ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 367

เสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นได้ยินคำพูดของลี่จิ่วเชียน ต่างก็ตะลึงงันกันไปหมด

ทั้งสองคนหันมองหน้ากัน มองเห็นความตื่นตะลึงจากในดวงตาของกันและกัน

เสิ่นเหลียงรู้จักมู่น่อนน่อนตอนที่อยู่ม.ปลาย ก่อนหน้านั้น มู่น่อนน่อนไปไหนมาไหนตามลำพังอยู่ตลอด เหมือนกับไม่มีเพื่อนอะไรเลยด้วย

แต่น้ำเสียงของลี่จิ่วเชียนฟังไปแล้วก็ไม่เหมือนกับพูดโกหกเลยสักนิดเดียว

ลี่จิ่วเชียนพูดออกมาต่อ “ส่วนผมกับเธอรู้จักกันได้ยังไง ผมคิดว่า นี่มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกคุณเสิ่นเลย”

ตอนที่เขาพูดนั้น สายตาก็ยังคงมองจ้องอยู่ที่ประตูลิฟต์ สงบนิ่งไม่แยแสเสียไม่เข้าท่าเลย แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับประดับไปด้วยพละกำลังที่หนักแน่น”

“คุณลี่ คุณ...”

เสิ่นเหลียงกำลังอยากจะพูดอะไรออกไป ก็ได้ถูกเสียงการมาถึงจุดหมายของลิฟต์ได้ขัดขึ้นมาเสียก่อน

ลี่จิ่วเชียนหันหน้ามองไปทางเสิ่นเหลียง เอ่ยพูดออกไปนิ่งๆ “ถึงแล้ว”

ทั้งสามคนออกไปจากลิฟต์

เสิ่นเหลียงเดินเข้ามาที่ตรงหน้าลี่จิ่วเชียน ขวางทางเขาเอาไว้ “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณกำลังโกหกอยู่หรือเปล่า”

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณเป็นเพื่อนของเธอ ผมก็คงไม่มีทางให้โอกาสให้คุณได้มาตั้งคำถามกับผมได้หรอก” บนใบหน้าของลี่จิ่วเชียนแสดงความไม่แยแสอะไรอีก ภายในดวงตาได้ปกคลุมไปด้วยความมืดครึ้ม มองไปแล้วเหมือนกับโกรธอยู่

สีหน้าของเสิ่นเหลียงได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าเธอมีเพื่อน ทำไมตอนที่เจอเธอ ไม่ติดต่อพวกเรา?”

“ทำไมต้องติดต่อพวกคุณ? ผมมีความรับผิดชอบหรือหน้าที่อะไร?” ลี่จิ่วเชียนแสยะริมฝีปากออกมา เผยรอยยิ้มเยาะหยันออกมา

“คุณ...”

ไม่รอให้คำพูดตรงท่อนหลังของเสิ่นเหลียงได้พูดออกมา ก็ได้ถูกกู้จือหยั่นดึงเข้าไปข้างหลังเสียก่อน

สีหน้าของกู้จือหยั่นเองก็ไม่ได้ดีนัก “อย่างน้อย พวกเรากับน่อนน่อนก็เป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน แล้วคุณล่ะ?”

ลี่จิ่วเชียนมองข้ามคำถามของกู้จือหยั่นไปทันที ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา “ตอนบ่ายผมยังมีนัดกับผู้ป่วยอีกหลายราย ขอไม่ส่งนะครับ”

เขาพูดจบ ก็ได้สาวก้าวใหญ่ๆเดินไปยังลานจอดรถ

กู้จือหยั่นหันหน้ามองไปทางเสิ่นเหลียง เห็นเธอแสดงความกังวลออกมาเต็มใบหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงพูดออกไป “ไม่อย่างนั้นพวกเราไปรับน่อนน่อนกลับมากันไม่ดีกว่าเหรอ?”

“น่อนน่อนไม่มีทางจะไปกับพวกเราหรอก ไม่ว่าลี่จิ่วเชียนกับน่อนน่อนจะรู้จักกันได้ยังไง แต่ฉันก็มองออกว่าเขาดีกับน่อนน่อนมากจริงๆ ไม่มีทางที่จะทำเรื่องที่เป็นอันตรายกับน่อนน่อนหรอก”

เสิ่นเหลียงหยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็ได้เอ่ยพูดออกไป “ยิ่งไปกว่านั้น ลี่จิ่วเชียนได้ดูแลน่อนน่อนมาสามปี พวกเรามารับน่อนน่อนไปอย่างนี้ มันจะโหดร้ายไปมั้ย”

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของกู้จือหยั่นก็ได้ดังขึ้นมา

เขากดรับสายขึ้นมา และก็ไม่รู้ว่าทางปลายสายพูดอะไรมา เขาได้เอ่ยตอบไปว่า “อืม ก็ส่งมาให้ฉันตอนนี้เลยเถอะ”

“มีอะไรกัน?” เสิ่นเหลียงถามเขาออกไปด้วยความอยากรู้

กู้จือหยั่นตอบกลับไปว่า “ฉันให้คนไปสืบข้อมูลของลี่จิ่วเชียน”

ตอนที่ทั้งสองคนกลับมาที่รถแล้ว กู้จือหยั่นก็ได้รับจดหมายจากลูกน้องที่ส่งมาให้

เขาดูไปพลาง อ่านออกเสียงออกมาพลาง “ลี่จิ่วเชียน จบปริญญาเอกด้านจิตวิทยาอาชญาวิทยา เคยได้รับการว่าจ้างจากทีมสืบสวนคดีอาชญากรรมแห่งหนึ่งเพื่อทำการให้คำปรึกษาลักษณะทางจิตวิทยาของอาชญากร...”

อ่านจนถึงช่วงสุดท้ายแล้ว กู้จือหยั่นก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณา ลี่จิ่วเชียนในมุมมองที่แตกต่างออกไป “ประวัติใสสะอาด เป็นคนมีพรสวรรค์คนหนึ่งเลยทีเดียว”

“อืม” เสิ่นเหลียงเองก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าตามออกมา

แต่ความสงสัยภายในใจเองก็ได้มีมากขึ้นเรื่อยๆ

……

วันเวลาของมู่น่อนน่อนผ่านไปอย่างเรียบๆดั่งน้ำ

ตอนกลางวันลี่จิ่วเชียนไปทำงานที่ห้องตรวจ มู่น่อนน่อนก็อยู่ที่บ้านคนเดียว ขอบเขตของกิจกรรมก็น้อยมาก

ก็คงจะเป็นเพราะว่าชีวิตได้ผ่านไปค่อนข้างที่จะสะดวกสบายเลยทีเดียว ร่างกายของเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆ มองดูแล้วถึงแม้ว่าจะยังผอมอยู่ แต่ก็ดีกว่าตอนที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อก่อนหน้านี้เยอะเลย

หลังจากที่เสิ่นเหลียงได้ขอเบอร์โทรของเธอไปแล้ว ก็มักจะโทรมาหาเธออยู่เป็นประจำ

วันนี้ ลี่จิ่วเชียนก้าวออกจากบ้านไป ตอนหลังเธอก็ได้รับสายของเสิ่นเหลียงมา

“น่อนน่อน ออกมาช็อปกันมั้ย ฉันจะไปรับเธอเอง”