ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 371

ก้นบึ้งหัวใจเฉินถิงเซียวพลันมีความรู้สึกแปลกประหลาดตีพุ่งขึ้นมา เหมือนว่า….อดใจไว้ไม่ได้?

เขารู้สึกว่าในความคิดที่อยู่ในใจของตนเองในเวลานี้มันช่างตลกชะมัด

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีตรงไหนที่พิเศษอะไรเลย ทำไมเวลาเขาแค่มองเธอเปียกฝนก็รู้สึกทนไม่ได้แล้ว

รอจนเขาได้สติกลับมานั้น ก็รู้ว่าตัวเองได้ถือร่มลงจากรถแล้ว

เขารีบวิ่งเหยาะๆ มาหาทันที เพื่อไล่ตามมู่น่อนน่อน

“คุณมู่” ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเรียกมู่น่อนน่อนแค่นั้นเอง เขารู้สึกทนไม่ได้แล้วจนต้องยกมุมปากหัวเราะเยาะให้ตัวเอง แต่นัยน์ตาไม่มีรอยยิ้มปรากฏให้เห็น

มู่น่อนน่อนใช้กระเป๋าบังศีรษะเอาไว้และวิ่งไปทางหมู่บ้าน แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่อยู่ด้านหลัง ทว่ากลับไม่คิดเลยว่าเฉินถิงเซียวจะวิ่งตามมา

“คุณเฉิน คุณมาได้ยังไงคะ?”

เสียงมู่น่อนน่อนเพิ่งจะสิ้นเสียง ก็ได้ยินมีเสียงชายหนุ่มอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนชำเลืองมองเฉินถิงเซียวแค่เพียงแวบเดียว พอหันศีรษะไปอีกทางก็เห็นลี่จิ่วเชียนแล้ว

“ลี่จิ่วเชียน? แล้วทำไมคุณถึงออกมาล่ะคะ?”

ลี่จิ่วเชียนใส่เสื้อผ้าชุดพ่อบ้านอันอ่อนโยนทั้งชุด ในมือก็กางร่มชายตาหมากรุกออกมา และวิ่งเหยาะ ๆ หน้าตั้งมุ่งหน้ามาหาเธอ

ทว่าทางด้านหลังกลับมีเสียงทุ้มต่ำเย็นเฉียบของเฉินถิงเซียวดังขึ้นมา “เพื่อนคุณเหรอ?”

“เอ่อ... ว่าที่สามีค่ะ” มู่น่อนน่อนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้ลังเลกับเรื่องนี้อยู่แวบหนึ่งนะ

เพิ่งจะพูดจบ มู่น่อนน่อนก็รู้สึกว่าบรรยากาศที่อยู่รอบตัวเริ่มอุณหภูมิลดระดับลง

เธอหันไปมองเฉินถิงเซียวด้วยความสงสัย

แต่ว่า ใบหน้าของเฉินถิงเซียวไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ไม่มีอาการผิดปกติแต่อย่างใด และไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของเขาในเวลานี้ได้

ชั่วขณะเมื่อครู่นี้ เธออาจจะรู้สึกผิดไปเองก็ได้มั้ง

เวลานี้เอง ลี่จิ่วเชียนก็เดินมาถึงด้านหน้าของทั้งสองคน

สายตาของเขากวาดตามองมู่น่อนน่อนกับเฉิงถิงเซียวทั้งสองคนไปมา แววตาปกปิดเอาไว้อย่างลึกซึ้ง

จากนั้น เขากวักมือไปทางมู่น่อนน่อน “น่อนน่อน มานี่เร็ว”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้ว ก็ก้าวเท้าเตรียมเดินไปอยู่ใต้ร่มของลี่จิ่วเชียน

แต่พอเธอย่างเท้าออกเพียงก้าวเดียว ก็รู้สึกว่าข้อมือของตนเองถูกคนคว้าเอาไว้แล้ว

เธอหันไปมองทางด้านข้าง ก็เห็นว่าข้อมือของตนเองนั้นมีมือของผู้ชายอีกข้างติดมาด้วย

ฝ่ามือของชายหนุ่มทั้งหนาและใหญ่แถมมีพลังอีกด้วย พละกำลังที่คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก็ไม่ได้รุนแรงหรือเบามากนัก มือของเขาร้อนผ่าวเล็กน้อย ความร้อนผ่าวนั้นช่างทำให้คนตกใจเหลือเกิน ราวกับต้องการจะทะลุเข้าผิวของเธอแล้วซึมผ่านเข้ามาในเลือดจนเข้ากระดูกอยู่เช่นนั้น

“คุณเฉิน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” มู่น่อนน่อนพยายามขัดขืน แต่ไม่สามารถสะบัดมือของเฉินถิงเซียวได้

เมื่อมองดูแล้วเขาก็ไม่ได้ใช้แรงสักเท่าไหร่ แต่กลับสะบัดออกยากมาก

คุณเฉินท่านนี้ดูแล้วก็เข้ากับคนยากขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับมาคว้าเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเธองั้นเหรอ?

เฉินถิงเซียวใช้สายตามองต่ำมาที่เธอ สีหน้าของหญิงสาวซีดขาวกว่าคนปกติทั่วไป เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับคนทั่วไปก็ดูป่วยเล็กน้อย มีแค่ดวงตาสวยสง่าเหมือนแมวคู่นั้น ที่ช่างเย้ายวนใจอย่างบอกไม่ถูก

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่าตนเองคงประสาทไปแล้วจริงๆ

เมื่อก่อนตอนที่ได้ยินผู้หญิงคนนี้พูดถึงว่าที่สามีของตนเองแล้ว ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

และที่น่าตลกไปใหญ่ก็คือวินาทีที่มู่น่อนน่อนเดินไปเมื่อครู่นั้น สัญชาตญาณของเขาพลันยื่นมือออกไปคว้าเธอเอาไว้

ขนาดตนเองยังไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะว่าอะไร

สายตาของลี่จิ่วเชียนจับจ้องอยู่ที่มือของเฉินถิงเซียวที่จับมู่น่อนน่อนเอาไว้แน่น แต่ก็เบนสายตาไปชั่ววินาที และมองมาทางใบหน้าของเฉินถิงเซียว “คุณผู้ชายท่านนี้ รบกวนปล่อยเธอด้วยครับ”

เฉิงถิงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยอมปล่อยมู่น่อนน่อนไป

พอมู่น่อนน่อนถูกปล่อยมือ ก็เดินเข้ามายืนใต้ร่มของลี่จิ่วเชียนทันที

ลี่จิ่วเชียนเอนร่มที่อยู่ในมือไปทางเธอเล็กน้อย มู่น่อนน่อนยิ้มให้เขา พลันเงยหน้าพูดกับเฉินถิงเซียว “คุณเฉินคะ นี่คือว่าที่สามีของฉันค่ะลี่จิ่วเชียน”