ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 375

เฉินถิงเซียงยิ้มแห้งๆ ออกมา จากนั้นก็เดินก้าวเท้าเข้ามาในประตูใหญ่

เฉินจิ่งหยุ้นลงจากรถตามมาด้านหลัง ก็เห็นรถยนต์ของซูเหมียน

งี่เง่าชะมัด!

เฉินถิงเซียวรักเฉินมู่มาก คนมีตาก็สามารถมองออกกันทั้งนั้นแหละ

ในทางกลับกันถ้าซูเหมียนดีพอ ซึ่งเมื่อวานพาเฉินมู่ออกไปจนเกือบจะหายตัวไปแล้ว วันนี้ยังมาที่บ้านตระกูลเฉินอีก

นี่ใม่ใช่การจงใจหาเรื่องใส่ตัวจากเฉินถิงเซียวหรอกเหรอ?

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไป บรรดาบ่าวไพร่ก็เริ่มเดินมาดักหน้าพร้อมกับรับเสื้อโค้ตของเขาไว้ทันที

ไม่ต้องรอให้เขาออกปาก ก็มีบ่าวไพร่เริ่มพูดเขากับเขา “คุณหนูน้อยอยู่ในห้องครัวกับคุณหนูซู”

บ่าวไพร่ในบ้านต่างรู้ดี ทุกวันที่เฉินถิงเซียวเลิกงานมาและสนใจเป็นสิ่งแรก ก็คือการไปดูเฉินมู่

เฉินถิงเซียวเดินมุ่งหน้าไปทางห้องครัวทันที

ตอนที่เข้าเดินเข้าไปนั้น ซูเหมียนกำลังปอกผลไม้อยู่บนท็อปเคาน์เตอร์ครัว

เธอปอกผลไม้ไปด้วย และพูดคุยกับเฉินมู่ไปด้วย

“กินผลไม้เยอะๆ จะได้สวยขึ้นนะ...”

เฉินมู่นั่งอยู่บนท็อปเคาน์เตอร์ครัวขาสั้นๆ ทั้งสองข้างแกว่งสลับกันไปมา และก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นฟังอยู่หรือเปล่า พลางยื่นมือตุ้ยนุ้ยออกไปหยิบแตงโมชิ้นหนึ่งยัดเข้าปาก

เธอเพิ่งเอาแตงโมยัดใส่ปากไป พลันหันศีรษะไปมองเฉินถิงเซียว

“เฉินชิงเซียว” ปากของเฉินมู่ยังคงถือแตงโมที่ยังกินไม่หมด น้ำเสียงอู้อี้ และจ้องมองเฉินถิงเซียวที่ยื่นมือเพื่อแสดงความหมายต้องการกอดเธอ

เฉินถิงเซียวเขยิบเข้าใกล้ พลางยื่นมือออกไปอุ้มเธอขึ้นมา และยื่นมือออกไปเช็ดน้ำแตงโมที่มุมปากเธออย่างรังเกียจ น้ำเสียงเริ่มแสดงอาการเบื่อหน่ายที่ไม่ค่อยได้เห็น “เรียกคุณพ่อสิคะ”

เฉินมู่ส่งเสียงเรียกดังฟังชัด “คุณพ่อ!”

ทุกครั้งที่เขากลับมา เฉินมู่ก็จะทำแบบนี้กับทุกครั้งไป

สำหรับเรื่องการท้าทายอำนาจของพ่อที่เป็นประธานบริษัท ถือว่าเป็นเรื่องเพลิดเพลินอย่างไม่มีวันเบื่อของเฉินมู่เลยแหละ

“ถิงเซียว”

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงแล้วก็เงยหน้ามาทางซูเหมียน

ซูเหมียนวางอาหารที่อยู่ในมือลง จากนั้นก็ยิ้มหวานตอนมองเขา

เฉินถิงเซียวหัวเราะออกมาอย่างไม่แสดงความหมายใด จากนั้นก็อุ้มเฉินมู่และเดินออกไปทันที

เขาไม่ได้โกรธเคืองตามที่ซูเหมียนได้จินตนาการคาดคิดเอาไว้เลย นัยน์ตาของซูเหมียนทอประกายความยินดีออกมา

ที่แท้ เธอใช้เฉินมู่เป็นจุดสำคัญนั้นถือว่าถูกต้องแล้ว

ตอนเด็กเฉินมู่ก็ยังดี เพราะไม่สามารถพูดและไม่สามารถเดินเองได้ ดูแล้วเป็นเด็กทั่วไปคนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับมาดูใหม่อีกที่ช่างเหมือนกับมู่น่อนน่อนผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ด้วยเพราะเหตุนี้ ซูเหมียนมองเฉินมู่แล้วก็ยิ่งรำคาญขึ้นเรื่อย ๆ

ดังนั้น ในใจของเธอก็เกิดความคิดว่าต้องจัดการเฉินมู่ให้สิ้นซาก

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอก็แค่ลองใจดูว่าตกลงแล้วเฉินถิงเซียวให้ความสำคัญกับเฉินมู่ขนาดไหนก็เท่านั้นเอง

เฉินมู่มีความสำคัญมากกับเฉินถิงเซียว เธอสามารถเอาใจเฉินมู่จนเป็นที่โปรดปรานได้ แล้วค่อยทำให้เฉินถิงเซียวยอมรับในตัวเธอ

รอวันที่เธอแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเฉิน จนตั้งท้องลูกของเฉินถิงเซียวแล้ว...

เรื่องเฉินมู่คนนั้น เธอสามารถคิดหาวิธี ในการจัดการเด็กคนนั้นให้สิ้นซากไป

ซูเหมียนรู้สึกว่าแผนการอันนี้ของตนเองช่างวิเศษสมบูรณ์อย่างไร้ที่ติ

……

เฉินถิงเซียวอุ้มเฉินมู่ไปยังห้องหนังสือ

เขาเอาเฉินมู่ วางลงบนโต๊ะทำงาน เฉินมู่ก็เอี้ยวร่างกายเล็กไปหยิบเอาที่ใส่ปากกาขึ้นมา

“อย่าแตะต้องนะ!” เฉินถิงเซียวส่งเสียงเคร่งขรึมออกมา จนทำให้เฉินมู่หดมือกลับทันที พร้อมทั้งเงยหน้ามองเขาอย่างคาดหวังทันที

เฉินถิงเซียวดึงเก้าอี้ออกมาหนึ่งตัว

ตอนที่เขานั่งลงนั้น สายตาก็เสมอกับเฉินมู่พอดี พร้อมทั้งแสดงท่าทางเคร่งขรึมและจริงจังมาก พร้อมทั้งพูดคุยเหมือนตอนที่กำลังเจรจาเรื่องเซ็นสัญญาเลย