ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 380

เฉินมู่สะบัดมือของเฉินถิงเซียวออก และวิ่งมุ่งหน้าไปทางมู่น่อนน่อนทันที

เธอวิ่งเข้าไปหาแล้วกอดขาของมู่น่อนน่อนเอาไว้ จากนั้นก็เงยหน้าจ้องมองเธอ “คุณก็อยู่ที่นี่หรือคะ”

“ใช่จ๊ะ ฉันก็พักอยู่ฝั่งตรงข้าม” มู่น่อนน่อนพูดไป ก็นั่งคุกเข่าลงและจัดการอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา และชี้ไปทางประตูที่อยู่ด้านหลัง

เธอเพิ่งจะทำกับข้าวเสร็จไม่นาน และรอให้ลี่จิ่วเชียนกลับมากินข้าวด้วยกัน แต่ลี่จิ่วเชียนก็ยังไม่กลับมาสักที เลยคิดว่าจะไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อสักหน่อย

ผลที่ได้คือ พอเปิดประตูออกมาก็เห็นกลุ่มของเฉินถิงเซียวทันที

เฉินถิงเซียวเหลือบมองไปยังด้านหลังของมู่น่อนน่อน

ตอนที่เธอออกมานั้น ประตูบ้านก็ยังไม่ได้ปิดเลย เมื่อมองลอดช่องประตูที่แง้มอยู่ก็เห็นการตกแต่งบ้านอันอบอุ่น และกลิ่นกับข้าวหอมๆ

สีหน้าของเฉินถิงเซียวหม่นหมองลงอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็เบนสายตามามองเฉินมู่ และเรียกเตือนออกไป “มู่มู่”

เฉินมู่ชำเลืองมองตาเฉินถิงเซียวแวบหนึ่งอย่างระแวดระวัง และก็ลื่นตัวลงมาจากมู่น่อนน่อนอย่างไม่ยินยอม และเดินเตาะแตะกลับไปยืนอยู่ด้านหน้าของเฉินถิงเซียว

เธอเดินกลับไปนั้น ยังคว้านิ้ว--มือของเฉินถิงเซียวเอาไว้อย่างเอาใจ

เฉินถิงเซียวฝ่ามือใหญ่มาก เธอก็แค่คว้านิ้วของเขาเอาไว้นิ้วหนึ่งเท่านั้น

เธอสนิทสนมกับเฉินถิงเซียวที่สุด และรับสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของเฉินถิงเซียวที่กำลังโกรธขึ้นมาแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อถึงได้โกรธเรื่องอะไรก็ตาม แต่ว่าเวลานี้ทำได้แค่เชื่อฟังเพื่อต่อสู้กลับ

คุณพ่อไม่เคยตี แต่เรื่องโกรธก็ทำให้คนตกใจมาก...

มู่น่อนน่อนเห็นท่าทางเป็นเด็กน้อยของเฉินมู่ จนปวดใจเล็กน้อย และรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวรุนแรงกับเฉินมู่มากเกินไป

เด็กก็ยังเด็กเกินไป ไม่สามารถต้องทำแบบนี้ทุกครั้งไป ควรจะให้คำแนะนำถึงจะถูกต้องสิ

แต่ว่าเธอกับเฉินถิงเซียวก็ไม่ได้สนิทกัน ไม่ว่ามีวิธีคิดอะไรก็ทำได้แค่กลืนลงคอไป

เฉินถิงเซียวจ้องมองมู่น่อนน่อนด้วยแววตาไร้ความรู้สึก และเดินจูงมือเฉินมู่หันตัวกลับ จากนั้นก็พูดกับสือเย่ “เปิดประตู”

หลังจากที่สือเย่เปิดประตูให้แล้ว ก็ให้เฉินถิงเซียวกับมู่น่อน่อนเข้าไปก่อน เขาอยู่รั้งท้าย และพยักหน้าให้มู่น่อนน่อนเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนฉุกคิดขึ้นมาได้ทันทีว่าเขาคือผู้ชายที่คุยกับเธอเมื่อตอนกลางวัน เลยตอบกลับทันที “คุณเองเหรอคะ ที่ช่วยหาบ้านให้กับคุณเฉิน?”

“ใช่ครับ” สือเย่หลุบตาต่ำ และยื่นนามบัตรให้ด้วยความเคารพ “สวัสดีครับ ผมชื่อสือเย่”

มู่น่อนน่อนรับนามบัตรมา พร้อมทั้งมองอยู่แวบหนึ่งอย่างมีมารยาทแล้วเก็บลงไป “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมู่น่อนน่อนค่ะ”

นัยน์ตาสือเย่ทอประกายเล็กน้อย “ต่อไปคุณมู่ก็จะเป็นเพื่อนบ้านกับคุณชายของผมแล้ว ยังไงก็ต้องขอคำชี้แนะจากคุณมู่ด้วยนะครับ”

มู่น่อนน่อนตะลึงเล็กน้อย “คุณสือก็เกรงใจเกินไปแล้ว”

รอจนสือเย่เดินเข้าไปแล้ว มู่น่อนน่อนถึงได้ทำหน้าสงสัยแล้วหันตัวเดินกลับไปปิดประตู และมุ่งหน้าเดินทางลิฟต์

เฉินถิงเซียวพาลูกสาวของเขามาด้วย และย้ายมาพักอยู่ที่หมู่บ้านนี้อย่างกะทันหันเลยเหรอ?

แม้ว่าสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านนี้ ถือว่าหรูหรามีระดับ แต่คนมีเงินอย่างเฉินถิงเซียวแบบนั้นควรจะพักในวิลล่าที่กว้างขวางที่มีบ่าวไพร่ล้อมหน้าล้อมหลังไม่ใช่หรอกเหรอ?

ทำไมถึงได้ย้ายมาพักอยู่ที่นี่อย่างกะทันหันล่ะ?

มู่น่อนน่อนเกิดอาการสงสัย หลังจากออกไปซื้อของจากซูเปอร์มาเก็ตแล้วกลับมาแล้วนั้น ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตอนที่ตนเองออกจากบ้านนั้นลืมเอากุญแจและโทรศัพท์เอาออกมาด้วย

ลี่จิ่วเชียนก็ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านมาตอนไหน เธอทำได้แค่ยืนรออยู่หน้าประตูเท่านั้นเอง

เวลานั้นเอง ประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกมา

สือเย่ช่วยสองพ่อลูกจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมจะกลับบ้านอยู่แล้ว

มู่น่อนน่อนพูดทักทายอย่างมีมารยาท “คุณสือ”

ไม่รอให้สือเย่ตอบกลับเลย พลันมีศีรษะเล็กๆ โผล่ออกมาจากด้านหลัง “พี่สาวคนสวยเหรอคะ?”

เฉินมู่พาดตัวอยู่ด้านข้างประตู พร้อมทั้งเบิกตาโตแววตาดำขลับทอประกาย พร้อมทั้งจ้องมองมู่น่อนน่อนด้วยความตื่นเต้น

มู่น่อนน่อนยิ้มให้เธอ “มู่มู่”

เฉินมู่ถามเธอกลับด้วยความแปลกใจ “ทำไมพี่ถึงนั่งอยู่ตรงประตูล่ะคะ?”

“พี่ลืมเอากุญแจออกมา เลยเข้าบ้านไม่ได้”

“หือ?” เฉินมู่เหมือนตอบสนองกลับไม่ทัน พลันเงยหน้ามองสือเย่

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม