เมื่อกี้เฉินถิงเซียวก็หิวน้ำเหมือนกัน ยื่นมือไปรับขวดน้ำ แล้วก็ดื่มลงไปหนึ่งอึก
พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นสีหน้าของมู่น่อนน่อนที่เหมือนมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูด เขาก็ก้มหน้าลงมองขวดน้ำ เหมือนกับว่าพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็เอ่ยปากถามเฉินมู่ “น้ำจากไหนเนี่ย? ”
เฉินมู่ชี้ไปที่ห้องน้ำ ใบหน้าดูใสซื่อ “น้ำจากตรงนั้นค่ะ ตรงนั้นมีน้ำเยอะมากเลย พ่อยังอยากดื่มอีกไหมคะ? ”
วันปกติเฉินมู่อยู่ที่บ้านได้รับการปฏิบัติเหมือนกับเจ้าหญิงน้อย คนใช้ล้อมรอบตัวเธอ เธอจะรู้ที่ไหนกันว่าน้ำอะไรดื่มได้ดื่มไม่ได้
เฉินถิงเซียวเม้มปาก สีหน้าดูมืดมน “ต่อไปห้ามไปเอาน้ำตรงนั้นมาดื่มอีกเข้าใจไหม? ”
เฉินมู่เบะปาก “ทำไมล่ะคะ? พี่สาวสุดสวยบอกว่ามันอร่อยมากเลยนะ”
มู่น่อนน่อนก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี้เฉินมู่ก็ใช้น้ำแก้วนี้เอาน้ำให้เธอดื่มเหมือนกัน……
ถ้ายังงั้นเธอกับเฉินถิงเซียวก็เท่ากับว่า……จูบกันทางอ้อมอย่างนั้นเหรอ?
ไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวก็คิดถึงเรื่องนี้เหมือนกันรึเปล่า เขาหันมามองเธอด้วยสายตาคลุมเครือ
มู่น่อนน่อนรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที “คือว่า……คู่หมั้นของฉันน่าจะใกล้กลับมาแล้ว ฉันไปรอเขาก่อนนะ”
พอพูดจบ เธอก็เร่งรีบเดินออกไปในทันที
ที่เธอไม่รู้ก็คือ ตอนที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น สายตาของเฉินถิงเซียวเอาแต่มองมาที่ริมฝีปากของเธอตลอด
……
มู่น่อนน่อนออกมาจากประตูบ้านของเฉินถิงเซียว ก็เอาหัวพิงกำแพงแล้วก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ทำไมตอนยืนอยู่ต่อหน้าเฉินถิงเซียวถึงได้ตื่นเต้นขนาดนั้น
ก็แค่กินน้ำแก้วเดียวกันไม่ใช่เหรอ?
ทำไมเธอรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเธอมันจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
ปกติขนาดอยู่กับลี่จิ่วเชียนทั้งวันทั้งคืนเธอยังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
แล้วอีกอย่าง เฉินถิงเซียวที่เป็นผู้ชายนิสัยเย็นชาสุดชีวิต แถมยังมีลูกสาวนอกสมรสอีก เขาดีกว่าลี่จิ่วเชียนตรงไหนกัน?
พอผ่านไปครู่หนึ่ง มู่น่อนน่อนก็สงบลง แล้วก็เห็นลี่จิ่วเชียนเดินออกมาจากลิฟต์
ลี่จิ่วเชียนเห็นเธอก็รีบก้าวยาวเข้ามาทันที พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง “ไปไหนมา? เมื่อกี้กลับบ้านแล้วเห็นว่าโทรศัพท์กับกุญแจเธอยังอยู่ที่นั่น ฉันก็เลยไปถามที่ร้านสะดวกซื้อ”
ลี่จิ่วเชียนกับมู่น่อนน่อนต่างก็เป็นคนที่หน้าตาโดดเด่น การเข้าออกของทั้งสองคนในคอนโด เจ้าของร้านสะดวกซื้อตรงหน้าประตูคอนโดต่างก็รู้จักเขา
มู่น่อนน่อนนึกถึงน้ำแก้วนั้น แล้วก็หลบตาด้วยความรู้สึกผิด “ลืมเอากุญแจมาด้วย เมื่อกี้อยู่ที่บ้านเพื่อนบ้าน”
ลี่จิ่วเชียนยกยิ้มมุมปาก “ประมาทขนาดนั้นเหรอ? ดูท่าทางแล้วเธอไม่มีฉันไม่ได้นะเนี่ย”
ตอนนี้เอง ห้องด้านข้างก็เปิดออก
มู่น่อนน่อนกับลี่จิ่วเชียนหันหน้าไปพร้อมกัน ก็เห็นเฉินถิงเซียวใส่ชุดอยู่บ้านสีดำทั้งชุดและยืนอยู่ตรงทางเดิน
ลี่จิ่วเชียนที่กำลังจะยื่นมือไปจูงมู่น่อนน่อนนั้นก็หยุดลงในทันที “คุณเฉิน”
“ที่แท้คุณเฉินก็เป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของเรานั่นเอง”
ไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนเข้าใจผิดไปเองรึเปล่า เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของลี่จิ่วเชียนไม่ได้มีความตกใจ แถมยังดูเหมือนคาดการณ์เอาไว้แล้วยังไงยังงั้น
เฉินถิงเซียวยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเพื่อนบ้านของพวกคุณ แปลกใจมากเลย”
“หวังว่าจะมีโอกาสได้รวมตัวกันนะครับ พวกเรากลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ”ลี่จิ่วเชียนพูด แล้วก็ยิ้มให้มู่น่อนน่อนอย่างอ่อนโยน พร้อมกับจูงมือของเธอ
มู่น่อนน่อนกำมือของเธอ ลี่จิ่วเชียนทำได้เพียงแค่กุมหลังมือของเธอเอาไว้เท่านั้น
นี่คือการปฏิเสธทางกายภาพ ทุกครั้งที่ลี่จิ่วเชียนได้สัมผัสกับเธอ ร่างกายของเธอจะปฏิเสธทางกายภาพโดยอัตโนมัติ
เมื่อก่อนในเวลาแบบนี้ ลี่จิ่วเชียนก็ปล่อยมืออย่างเป็นสุภาพบุรุษ
แต่ว่าครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะต่อสู้ ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อยมือของมู่น่อนน่อน แถมยังจับแน่นกว่าเดิมอีก
เฉินถิงเซียวเหลือบมองมือของทั้งสองคน แววตาที่ดำมืดก็มีอารมณ์ที่แปลกประหลาด พร้อมกับพูดว่า “บังเอิญจังเลย พวกเราก็ยังไม่ได้กินข้าว”
มู่น่อนน่อนถามด้วยความประหลาดใจ “ดึกขนาดนี้ยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอคะ? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...