ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 408

“ของขวัญที่คุณกู้ได้เจอกับมู่มู่”มู่น่อนน่อนตอบ แล้วก็หันไปยิ้มให้กับกู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ

เฉินถิงเซียวชั่งน้ำหนักตู้เซฟในมือของตัวเอง แล้วก็หันไปมองกู้จือหยั่น อย่าพูดเบาๆ ว่า “ตอนนี้มู่มู่ยังไม่มีแนวคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเงิน”

กู้จือหยั่นใบหน้าดูแปลกใจ “นายยังไม่ทันดูเลย รู้ได้ยังไงว่าข้างในเป็นเงิน? ”

“ไม่อย่างนั้นข้างในคืออะไร? ” ไข่ใต้น้ำเสียงที่เรียบเฉยของเฉินถิงเซียว แฝงไปด้วยความไม่ชอบที่ชัดเจน

แต่ว่าคนที่คุ้นเคยกับเขาจะฟังออก

กู้จือหยั่นหน้าตาจริงจังทันที “นาย……”

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว หันหน้าไปมองมู่น่อนน่อน “ไปเป็นเพื่อนผมที่นึง”

“ไปที่ไหนเหรอ？”

เธอยังไม่ทันเข้าใจเลยว่าทำไมจู่ๆ เฉินถิงเซียวถึงมาที่นี่ได้ ก็ถูกเฉินถิงเซียวเรียกร้องไปที่หนึ่งกับเขา……

เฉินถิงเซียวยืนตัวแสบในมือให้กับสือเย่ในทันทีพร้อมกับสั่งว่า “นายไปส่งมู่มู่กลับไปก่อน”

สือเย่ตอบกลับด้วยความเคารพ “ครับ”

และในทันที เฉินถิงเซียวก็หันกลับมามองเฉินมู่แล้วพูดว่า “กลับไปกับลุงสือเย่ พวกเรายังมีธุระอื่นอีกอาจจะกลับช้าหน่อย รอพวกเราที่บ้านนะ”

เฉินมู่ก็พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ

เฉินถิงเซียวสูง188เซนติเมตร เฉินมู่พึ่งจะอายุสามขวบ ยืนเป็นก้อนกลมๆ อยู่ต่อหน้าเขา ความสูงของทั้งสองคนต่างกันมากกว่าหนึ่งเมตร

แม้ว่าจะไม่ใช่ภาพที่อบอุ่น แต่เมื่อมองจากมุมมองของคนอื่นแล้ว ภาพลูกสาวตัวน้อยที่พยักหน้าให้พ่อของเธออย่างไม่รู้ตัวก็ดูน่ารักมากเป็นพิเศษ

แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าเฉินถิงเซียวไม่สนใจที่จะสานต่อภาพความรักนี้ต่อไป พอเขาพูดจบ เขาดึงมู่น่อนน่อนแล้วก็เดินออกไป

เดิมทีมู่น่อนน่อนยังอยากตักเตือนอะไรบางอย่างกับเฉินมู่ แต่ว่าพูดอะไรไม่ทัน

เธอได้แต่หันหน้าไปแล้วพูดกับเฉินมู่ว่า “กลับบ้านกับลุงสือเย่อย่าเชื่อฟังนะ เดี๋ยวแม่กับพ่อก็รีบกลับมาแล้ว บ๊ายบาย？”

คำว่า “บ๊ายบาย” 2 คำหลังนั้นแฝงไปด้วยกล่อมเบา

เฉินมู่ท่าทางดูมันงง แต่ว่ายังคงโบกมือให้กับมู่น่อนน่อนอย่างเชื่อฟัง

มู่น่อนน่อนถูกเฉินถิงเซียวพาออกมาจากโรงแรมจีนติ่ง

พอออกมาจากโรงแรมจีนติ่ง มู่น่อนน่อนก็สะบัดมือของเฉินถิงเซียวออก “ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องมาจับมือถือแขนหรอก”

จู่ๆ ก็มาที่นี่แล้วก็บอกให้เธอไปยังสถานที่หนึ่งเป็นเพื่อนเขา เมื่อกี้ตอนที่ได้เจอกับเฉินมู่ ไม่ได้เจอกันทั้งวัน ตาแมวแต่กอดก็ไม่ยอมกอดเฉินมู่เลย

เฉินถิงเซียวหรี่ตามองดูเบอร์ของตัวเอง แล้วก็ไม่พูดอะไรพร้อมกับเปิดประตูขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับ

มู่น่อนน่อนก็เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ

“จะไปไหนกันแน่？”เธอคาดเข็มขัดไปด้วยพร้อมกับเอ่ยถามเขาไปด้วย

ครั้งนี้เฉินถิงเซียวตอบคำถามของเธอต่อหน้า “โรงพยาบาล”

“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล？คุณไม่สบายตรงไหนเหรอ？”พอมู่น่อนน่อนถามจบก็รู้สึกว่าคำถามของตัวเองไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่นัก ถ้าเกิดว่าเฉินถิงเซียวรู้สึกไม่สบาย ก็คงจะไม่ได้ให้เธอไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเขาหรอกมั้ง?

ยังไงต่อให้คิดไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ก็ไม่ต้องถามดีกว่า

……

ทั้งสองคนนั่งเงียบตลอดทางทางแล้วก็ไปถึงที่โรงพยาบาล

ตอนที่เราจากรถนั้น มือทั้งสองข้างของมู่น่อนน่อนเสียบเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เดินอยู่ด้านหลังเฉินถิงเซียว เดินรักษาระยะห่างกับเขา

ยังไม่ทันจะเข้าไปในโรงพยาบาล เฉินถิงเซียวก็หันหน้ามา พร้อมกับมองเธอด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “มู่น่อนน่อน เท้าของคุณติดอยู่ที่พื้นเหรอ? ”

มู่น่อนน่อนตอบอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก “คุณจะมาสนใจฉันทำไม ต่างคนก็ต่างเดินไปสิ ฉันตัวโตขนาดนี้ไม่มีทางหายหรอก”

ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทำไมวันนี้เฉินถิงเซียวต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับข้าวของของเธอ ยุ่งเกี่ยวกับการเดินของเธอด้วย

เฉินถิงเซียวมองหน้าเธอด้วยแววตาที่มืดมน เขายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ก้าวยาวเดินตรงไปข้างหน้า

เธอจงใจเดินเร็วมาก และฝีเท้าข้างหลังเดินเร็วมากตามความถี่ของเธอ

พอเธอเดินช้า คนที่อยู่ด้านหลังก็เดินช้าตามเธอเหมือนกัน