ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 410

เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้น ก็หรี่ตาลงแล้วถามว่า “เช่น? ”

“นอกจากเหตุผลใหญ่ๆ สามข้อนั้นแล้ว ก็ยังมีความเป็นไปได้อีกหนึ่งอย่าง ก็คือการสะกดจิต” คำสุดท้าย น้ำเสียงของหมอเข้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม

“สะกดจิต? ” เฉินถิงเซียวหน้าเข้มงวดขึ้นเล็กน้อย มีแสงสว่างปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

สองคำนี้ไม่ธรรมดาในชีวิตคนเราเท่าไหร่นัก

“"มีนักจิตวิทยาบางคนที่มีระดับการสะกดจิตระดับหนึ่ง แต่พวกเขาทั้งหมดช่วยผู้ป่วยจิตบำบัดไว้ได้……” พอหมอพูดแบบนี้แล้ว สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไป “แต่ไม่จำกัดเพียงเรื่องนี้ ไม่เพียงแต่สามารถแก้ปัญหาทางจิตได้เท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนพฤติกรรมและนิสัยของผู้ถูกสะกดจิตและแม้กระทั่งผนึกความทรงจำเอาไว้”

พอเขาพูดจบ ทันใดนั้นก็ยืนขึ้นและพูดว่า “ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้เท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่ก็ได้ยินแค่ข่าวลือ คุณลองถามคนทำงานที่เกี่ยวข้องดูก็ได้ ผมกลับบ้านก่อนนะครับ”

เมื่อหมอพูดจบเขาก็ลุกขึ้นและรีบออกไป

แต่เมื่อเขาเดินไปที่ประตู เขาก็ถูกผู้คุ้มกันหยุดไว้

ลูกน้องเดินเข้ามาหาเฉินถิงเซียวแล้วก็เอ่ยถาม “คุณผู้ชาย？”

เฉินถิงเซียวชูมือขึ้น “ปล่อยเขาไป”

……

มู่น่อนน่อนนั่งรออยู่ในรถจนหิวแล้ว เฉินถิงเซียวถึงได้พาหมอกลุ่มหนึ่งออกมาจากโรงพยาบาล แถมในมือยังถือถุงพลาสติกสีขาวมาด้วย

เฉินถิงเซียวให้บอดี้การ์ดขึ้นรถคันอื่น แต่เขาเดินตรงไปที่หน้ารถ เปิดประตู โยนถุงพลาสติกในมือไปที่เบาะหลัง แล้วนั่งที่เบาะคนขับ

มู่น่อนน่อนนั่งพิงเก้าอี้ พร้อมกับหันหน้าไปมองเขา

เขาพบว่าการสีหน้าของเขาไม่ต่างจากเมื่อก่อน และไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์เลย และเธอไม่สามารถเดาได้ว่าเขาเพิ่งทำอะไรในนั้น

เธอหันหน้าและมองออกไปนอกหน้าต่าง

เธอแค่อยากจะกลับบ้านเร็วๆ เท่านั้น

ไม่รู้เหมือนกันว่าเฉินมู่อยู่บ้านคนเดียวทำอะไร

รถเคลื่อนตัวช้าๆ และห้องโดยสารก็เงียบมากจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกันเท่านั้น

“อยากกินอะไร？”

ทันใดนั้นเสียงที่ทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวก็ดังขึ้นภายในห้องโดยสาร มันกะทันหันเล็กน้อย

“คำถามนี้ฉันควรเป็นคนถามคุณไม่ใช่เหรอ? ”มู่น่อนน่อนก้มหน้าดูเวลา ก็พบว่าเป็นเวลาทุ่มหนึ่งแล้ว

เวลานี้ถ้าจะกลับไปทำอาหารที่ผ่าน ก็ถือว่าช้าไปหน่อย

ดังนั้น เธอก็เลยพูดเสริม “คุณอยากจะไปกินข้าวของนอกเหรอ? ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร เขาจอดรถหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง แล้วก็ใช้การกระทำในการบอกเธอว่า เขาวางแผนจะกินข้าวนอกบ้านจริงๆ

มู่น่อนน่อนตามเขาลงรถไปแลกเปลี่ยนคำว่า “มู่มู่อยู่บ้านคนเดียวนะ”

เฉินถิงเซียวหันกลับมามองเธอ ในสายตาเขาเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า “ไม่ต้องบอกก็รู้”

ช่างมันเถอะ เธอไม่สนใจหรอกว่าเฉินถิงเซียวจะทำอะไร เธอจะกลับไปก่อน

ถึงแม้ว่าที่ว่าจะมีคนใช้เยอะ แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกไม่วางใจ

พอรู้สึกได้ว่าคนด้านหลังไม่เดินตามมา เฉินถิงเซียวก็หันหน้าไป แค่มองก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แล้วก็เลยพูดว่า “ตอนนี้รถติด จะกลับไปอย่างน้อยก็ใช้เวลาชั่วโมงหนึ่ง คุณไม่หิวเหรอ？”

“ฉันไม่……”

มู่น่อนน่อนยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงทองของเธอก็ร้องดัง “จ๊อกๆ ”

การตบหน้าที่รวดเร็วและตรงไปตรงมาขณะนี้ ค่อนข้างที่จะน่าอายไปหน่อย

เฉินถิงเซียวยืนอยู่ที่เดิมเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม กวักมือเรียกเธอให้รีบไป

มู่น่อนน่อนก็เลยต้องรีบยกเท้าตามเขาไป

ทั้งสองคนนั่งตรงข้ามกัน เฉินถิงเซียวยื่นเมนูไปตรงหน้าเธอ

มู่น่อนน่อนมองเขาอย่างประหลาดใจ นี่เฉินถิงเซียวก็มีเวลาที่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนกันเหรอ?

มู่น่อนน่อนไม่ได้รับ “คุณสั่งเถอะ”

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย รับเมนูกลับไปแล้วก็เริ่มสั่งอาหาร

มู่น่อนน่อนถอนหายใจอยู่ในใจ ที่แท้เฉินถิงเซียวก็มีช่วงเวลาที่ทำแบบนี้เหมือนกันงั้นเหรอ?