ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 425

ตอนที่มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงรีบกลับไปนั้น พอเปิดประตูออกก็เห็นว่าโทรทัศน์ที่ในห้องโถงใหญ่ได้เปิดดูอยู่

มู่น่อนน่อนส่งเสียงเรียกออกมา “มู่มู่?”

เฉินมู่ลุกยืนขึ้นมาจากบนโซฟา คางกับบนใบหน้าเต็มไปด้วยเศษมันฝรั่งทอดกรอบ ผมยุ่งไปหมด มือยังถือรีโมตเอาไว้

เธอเห็นมู่น่อนน่อนดวงตาก็เป็นประกายออกมา พลางส่งเสียงเรียกออกมาด้วยความเซอร์ไพรซ์ “คุณแม่”

เฉินมู่ตัวเล็ก เมื่อกี้นี้เธอนั่งอยู่บนโซฟา ถูกพนักโซฟาขวางเอาไว้ มู่น่อนน่อนไม่สามารถมองเห็นเธอได้

เธอวิ่งลงมาจากบนโซฟา เท้าเปล่าวิ่งเข้ามายังมู่น่อนน่อน ที่มือก็ยังถือรีโมตเอาไว้แน่น

มู่น่อนน่อนทำตัวให้เข้ากับส่วนสูงของเธอ ย่อตัวนั่งลงเช็ดเศษขนมบนใบหน้าของเธอ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา “หนูกำลังทำอะไรอยู่?”

“ทีวี” เฉินมู่ชูรีโมตในมือโบกไปมา ชี้ไปทางทีวีที่อยู่ข้างหลัง

เสิ่นเหลียงเดินเข้าไปที่ตรงหน้าโซฟาดู เห็นขนมอยู่เต็มโซฟาไปหมด ด้านบนยังมีแผ่นมันฝรั่งและลูกอมโปรยอยู่ ข้างๆกันมีโยเกิร์ตขวดหนึ่งวางเอาไว้อยู่

เสิ่นเหลียงเห็นสภาพที่เกิดขึ้นนั้นแล้ว ก็ได้หัวเราะออกมาไม่หยุด “ฮ่าๆๆ! พระเจ้า มู่มู่หาขนมของฉันเจอได้ยังไง แล้วยังฉีกออกเองอีก! นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว”

มู่น่อนน่อนอุ้มเฉินมู่เดินเข้ามา เห็นความยุ่งเหยิงที่บนโซฟา จึงเกิดความรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ขึ้นมาเล็กน้อย

“ของพวกนี้หนูเอามาเองหมดเลย?” มู่น่อนน่อนเอาเฉินมู่ไปยืนบนโซฟาให้ดี ให้สายตาของเธออยู่ตรงกับตน

สีหน้าที่แสดงออกมาของมู่น่อนน่อนมองดูจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย เฉินมู่คงจะรู้สึกได้ถึงสีหน้าไม่ค่อยดีของแม่ บิดมือเล็กไขว้ไปที่ด้านหลัง กะพริบตาปริบๆออกมา พลางเอ่ยเสียงเบาออกมา “อืม”

เสิ่นเหลียงดันร่างของมู่น่อนน่อนออกไปเบาๆ “เธอกลัวเธอแล้ว”

“หนูลองดูสิ ทำโซฟาของคุณน้าเสิ่นสกปรกแล้วใช่มั้ย?” มู่น่อนน่อนชี้ไปที่เศษขนมที่อยู่เต็มโซฟาแล้วถามเธอออกไป

เฉินมู่มองตามมือของมู่น่อนน่อนไป พลางพยักหน้าไปอย่างตกตะลึง

โทนเสียงของมู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะอ่อนลงเล็กน้อย “ครั้งหน้าจะทำให้มันสกปรกเต็มโซฟาไปหมดไม่ได้นะ อยากจะช่วยคุณน้าเสิ่นทำความสะอาดด้วยใช่มั้ย?”

เฉินมู่ตอบรับออกไปอย่างน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก “อยาก”

มู่น่อนน่อนเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของเฉินมู่แล้ว จู่ๆก็แสบจมูกขึ้นมา

เธอจึงหันหลังกลับไปทันที น้ำตาได้เอ่อล้นออกมาจากในเบ้าตา

มู่น่อนน่อนสงบจิตใจให้มั่นคงขึ้นมา ทำให้เสียงของตนฟังดูแล้วเหมือนกับว่าเป็นปกติออกมา “มู่มู่ช่วยคุณน้าเสิ่นทำความสะอาดโซฟา แม่จะไปห้องน้ำหน่อย”

เธอพูดจบ ก็เดินไปห้องน้ำด้วยความรีบร้อน

มู่น่อนน่อนพอเข้าห้องน้ำไป ก็ปิดประตูห้องน้ำลงไปทันที พิงเข้ากับบานประตู ไถลลงพื้นไปช้าๆ พลางยกมือขึ้นมาปิดหน้ากลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้

ด้านนอกประตู เฉินมู่เห็นมู่น่อนน่อนจู่ๆก็ผันร่างไปที่ห้องน้ำแล้วปิดประตูลง จึงชี้ไปที่ประตูห้องน้ำไปอย่างไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงอยู่บ้างพลางมองไปทางเสิ่นเหลียง “คุณแม่?”

แน่นอนว่าเมื่อกี้เสิ่นเหลียงจะต้องฟังออกอยู่แล้ว เสียงร้องไห้จากในน้ำเสียงของมู่น่อนน่อน

เธอยิ้มพลางเอ่ยกับเฉินมู่ออกไป “คุณแม่อยู่ที่ห้องน้ำ เดี๋ยวก็ออกมาแล้ว มู่มู่มาช่วยคุณป้าทำความสะอาดโซฟาก่อน”

เสิ่นเหลียงหยิบผ้าขนหนูมา ตอนที่ทำความสะอาดด้วยกันกับเฉินมู่ เฉินมู่ยังมองไปทางห้องน้ำไปเป็นครั้งคราว

ท่าทางมองไปตาปริบๆ มองไปแล้วดูน่าเอ็นดูมากเลย

เสิ่นเหลียงเดินไปยังที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วเคาะประตูไป “น่อนน่อน ยังโอเคอยู่หรือเปล่า?”

ด้านในเพียงไม่นานก็มีเสียงของมู่น่อนน่อนดังเข้ามา “ไม่เป็นไร ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย”

มู่น่อนน่อนลุกยืนขึ้นมา เดินเข้าไปที่ตรงหน้าอ่างล้างมือ ล้างหน้า มองตัวเองที่เบ้าตาแดงก่ำที่อยู่ในกระจกไปเงียบๆ

เมื่อกี้เพิ่งจะเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนั้นของเฉินมู่ไป จู่ๆมู่น่อนน่อนก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมามากเป็นพิเศษ

เป็นลูกสาวของเธอ ไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว

ตั้งแต่ที่เฉินมู่เกิดมา เธอก็ไม่สามารถมองดูเฉินมู่ดีๆได้เลย และก็ไม่สามารถปกป้องเธอให้ดีได้เลยด้วย

พอเกิดมาแล้ว เฉินมู่ก็ถูกคนสับเปลี่ยนไป รอจนถึงตอนที่พวกเขามีโอกาสได้ไปรับเฉินมู่มาสักที ก็ได้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างนั้นขึ้นมาอีก

สามปีนะ

สามปีที่เดิมทีแล้วควรจะได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาโดยแม่ เธอไม่เคยจะได้มีส่วนร่วมมาก่อนเลย