มู่น่อนน่อนกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง มือทั้งสองข้างค้ำเคาน์เตอร์ครัวเอาไว้ สูดหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็เริ่มติดไฟต้มน้ำ
เมื่อก่อนหน้านี้เธอทำอาหารให้เฉินถิงเซียวกิน เขาไหนเลยจะยอมเอาให้คนอื่นลง?
มู่น่อนน่อนสงบอารมณ์ลง แล้วต้มบะหมี่ต่อ
แต่ทว่า ครั้งนี้มู่น่อนน่อนได้ทำบะหมี่แห้งให้กับเฉินถิงเซียว
ตอนที่เธอยกออกไป เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้อยู่ในห้องโถงใหญ่แล้ว
เธอถามสือเย่ออกไป “เฉินถิงเซียวล่ะ?”
“คุณชายไปห้องทำงานแล้วครับ” สือเย่ชี้ไปที่ชั้นบน
มู่น่อนน่อนมองไปทางชั้นบนไปแวบนึง พลางเอ่ยออกไป “งั้นฉันยกขึ้นไปให้เขา”
สือเย่แสดงใบหน้าประหลาดใจออกมา “คุณมู่ คุณ...”
เขานึกไม่ถึงว่ามู่น่อนน่อนจะมีความอดทนขนาดนี้
“ผู้ช่วยพิเศษสือเมื่อก่อนไม่ได้เรียกฉันว่าคุณมู่เสียหน่อย” มู่น่อนน่อนเอี้ยวหน้าไปมองเขา เอ่ยออกมาด้วยมุมปากที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
สือเย่เรียกออกไปอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่นัก “คุณหญิงน้อย?”
“ฉันขึ้นไปก่อนนะ” มู่น่อนน่อนพยักหน้าออกมาเล็กน้อย นับว่าเป็นการยอมรับออกไปว่าตนฟื้นความทรงจำกลับมาแล้ว
ใบหน้าของสือเย่เผยสีหน้ายินดีออกมา แต่พอนึกไปถึงสถานการณ์ของเฉินถิงเซียว ก็อดไม่ได้ที่จะมีความกังวลอยู่บ้างขึ้นมาอีก
เมื่อก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวมองดูเหมือนจะดีขึ้นมาบ้างเสียที แต่ผลสุดท้ายตอนนี้ก็มากลายเป็นแบบนี้ไปอีก ส่วนมู่น่อนน่อนกลับจู่ๆก็ฟื้นความทรงจำกลับมาได้อีก
คิดเสียว่าทางไปสู่ความสุขมันมักจะเต็มไปด้วยอุปสรรคแล้วกัน
……
มู่น่อนน่อนยกมือขึ้นไปเคาะประตูห้องทำงานของเฉินถิงเซียว
คนที่อยู่ด้านในไม่ได้ส่งเสียงออกมา
มู่น่อนน่อนจึงเปิดประตูเข้าไปโดยทันที
เพียงแต่ว่า พอเธอผลักประตูออก ก็มีของชิ้นหนึ่งปลิวเข้ามา มู่น่อนน่อนอี้ยวตัวไปเล็กน้อย หลบของที่เฉินถิงเซียวเขวี้ยงเข้ามาอย่างฉิวเฉียด
รอจนของชิ้นนั้นตกลงพื้น มู่น่อนน่อนเพ่งมองเข้าไป ถึงได้พบว่าของชิ้นนั้นเป็นแก้วกาแฟใบหนึ่ง ตกลงพื้นแต่ก็ไม่ได้แตกออก
ต่อจากนั้น เสียงตะโกนร้องออกมาด้วยความโมโหของเฉินถิงเซียวก็ได้ดังตามขึ้นมาติดๆ “ออกไป!”
มู่น่อนน่อนถูกเขาแผดเสียงใส่จนนิ่งอึ้งไปแป๊บนึง แล้วจึงได้ปิดประตูเดินเข้าไปหาเขา
ปัง!
ถาดรองวางลงบนโต๊ะหนังสือ เกิดเสียงปะทะกันขึ้นมาเล็กน้อย
ในตอนที่มู่น่อนน่อนเดินเข้ามาสายตาของเฉินถิงเซียวได้จรดไปที่ร่างของมู่น่อนน่อนอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
มู่น่อนน่อนยกบะหมี่แห้งออกมาจากถาดรอง วางลงไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว
เฉินถิงเซียวแสยะริมฝีปาก แต่กลับมองไม่เห็นรอยยิ้มออกมา “ทำเป็นแค่ต้มบะหมี่?”
มู่น่อนน่อนตอบไปอย่างตั้งอกตั้งใจ “ไม่ใช่ ฉันยังทำอาหารอย่างอื่นได้เยอะมาก คุณสามารถลองชิมดูก่อนได้”
เฉินถิงเซียวได้ยินแล้ว ครั้งนี้จึงได้ยิ้มออกมาจริงๆ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นมันไม่ได้ไปถึงดวงตาเลย “ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ฉันจะต้องกินของที่เธอทำให้ได้?”
“ไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย” มู่น่อนน่อนไม่ได้หลุบตาลงเล็กน้อย มองไปแล้วก็ดูอารมณ์ดี
เฉินถิงเซียวยื่นมือไปหยิบตะเกียบขึ้นมาจากในจานอาหารมาคนไปสองที แล้วทำตะเกียบตกไป “บะหมี่เละไปแล้ว ไปทำมาอีกชาม”
มู่น่อนน่อนคิดว่าท่าทางที่เขาจงใจกลั่นแกล้งคนอื่นนั้นมันไร้เดียงสามากเลย
เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวดีกับเธอสุดๆ ตอนนี้มาเป็นอย่างนี้ แน่นอนว่าทำให้เธอปรับตัวไม่ได้อยู่บ้าง
แต่ว่า ภายในใจของมู่น่อนน่อนรู้ดีเป็นอย่างมากด้วยว่าตอนนี้เฉินถิงเซียวเพียงแค่ภายในใจไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยก็เท่านั้น
ในความเป็นจริงของทั้งหมดที่วางอยู่ที่ตรงหน้าเขา ล้วนแล้วแต่จะไม่ตรงกับสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของเขาเลย
เขาจะปรับตัวไม่ได้ จะเปลี่ยนมาจนโมโหง่ายควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ขี้หงุดหงิดขึ้น
แต่ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีแล้วเฉินถิงเซียวก็เจ้าอารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว
เพราะว่าเคยคิดแทนเฉินถิงเซียวอย่างเอาใจเขามาใส่ใจเรามาก่อน มู่น่อนน่อนก็เลยไม่ได้โกรธ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...