ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 428

หลังจากที่มู่น่อนน่อนเดินออกไปแล้ว สือเย่ก็ไปที่ห้องทำงานของเฉินถิงเซียว

สือเย่มองสภาพของห้องออกไปรอบๆ ประคองเก้าอี้ขึ้นมาจากพื้นไปเงียบๆ แล้วดันเข้าไปด้านหลังของเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวนั่งลงไป สีหน้าเขียวปั้ด

น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกออกมา “มู่น่อนน่อนผู้หญิงคนนั้น นายเรียกมา?”

ภายในใจของสือเย่กระตุกขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ครับ”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาดุดัน “ฉันไม่สนว่าเมื่อก่อนระหว่างฉันกับเธอเคยเกิดอะไรขึ้นมา แต่ต่อจากนี้ไปไม่มีคำอนุญาตจากฉัน ฉันไม่อนุญาตให้เรียกผู้หญิงคนนั้นมาที่บ้านฉันอีก”

สือเย่อ้าปากออกมาเล็กน้อย คำพูดที่อยากจะพูดพอมาถึงที่ตรงปากก็ได้เปลี่ยนไป แล้วจึงตอบรับออกไปอย่างว่าง่าย “ครับ ผมเข้าใจแล้ว”

ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มู่น่อนน่อนทำอะไรกับเฉินถิงเซียวลงไป แต่เห็นท่าทางเฉินถิงเซียวโมโหขนาดนี้ สือเย่รู้ว่าตอนนี้จะต้องว่าตามคำพูดของเฉินถิงเซียวไป

นิสัยใจคอของเฉินถิงเซียว เขาเข้าใจดีที่สุดแล้ว

เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้นแล้ว จึงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ออกไปซะ”

สือเย่ผันร่างออกไป ตอนที่ปิดประตูลงไป ก็เห็นเฉินถิงเซียวหยิบตะเกียบขึ้นมากินบะหมี่

สือเย่ที่กำลังปิดประตูได้หยุดชะงักไปเล็กน้อย

เมื่อกี้ยังพูดอยู่เลยไม่ใช่เหรอว่า ไม่มีคำอนุญาตจากเขา ต่อจากนี้ไปก็อย่าให้มู่น่อนน่อนมาที่บ้าน?

พูดเสียหนักแน่นขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับกำลังกินบะหมี่ที่มู่น่อนน่อนทำอยู่?

ดังนั้นแล้ว เขาจะต้องเรียกมู่น่อนน่อนมาที่บ้านของเฉินถิงเซียวอีกหรือเปล่า?

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนขับรถไปที่บ้านของเสิ่นเหลียง เสิ่นเหลียงกับเฉินมู่ทั้งสองคนยังดูการ์ตูนกันอยู่อย่างสนุกนาน

เวลาก็ปาไปสิบเอ็ดโมงกว่าไปแล้ว ทั้งสองคนดูกันจนหัวเราะเสียงดังกันขึ้นมา มองไปแล้วดูสดใสสุดๆไปเลย

เสิ่นเหลียงได้ยินเสียงเปิดประตู จึงหันหน้ามองไปทางที่มู่น่อนน่อนอยู่ “น่อนน่อน เธอกลับมาแล้ว”

“ยังดูทีวีกันอยู่” มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป แล้วนั่งลงไปข้างๆเฉินมู่

เฉินมู่เอี้ยวหน้ามองเธอมาแวบนึง แล้วส่งเสียงเรียกไปอย่างขอไปทีสุดๆ “คุณแม่”

ต่อจากนั้นก็ได้หันหน้าไปดูการ์ตูน

มู่น่อนน่อนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ เธอไม่มีเสน่ห์น่าดึงดูดมากเท่าการ์ตูนอย่างที่คิดจริงๆด้วย

เสิ่นเหลียงอ้อมจากทางด้านหลังร่างของเฉินมู่เข้ามา แล้วนั่งลงไปที่ข้างๆมู่น่อนน่อน พลางเอ่ยเสียงเบาออกไป “มู่มู่หลอกล่อง่ายมากเลย”

“ลำบากแล้ว” มู่น่อนน่อนเอ่ยเสียงเบาออกมา

เสิ่นเหลียงถือโอกาสถามออกไปประโยคนึง “บอสใหญ่เป็นยังไงบ้าง?”

“ถึงแม้ว่าจะสูญเสียความทรงจำไปก็ยังเป็นคุณชายเฉินอยู่ เจ้าอารมณ์สุดๆไปเลย” มู่น่อนน่อนนึกถึงเรื่องที่เฉินถิงเซียวทำลงไปก่อนหน้านี้เหล่านั้นขึ้นมา ก็เอือมระอาอยู่บ้างเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนพูดกับเสิ่นเหลียงออกไปง่ายๆสองประโยค แล้วก็พาเฉินมู่ไปนอน

เวลามันดึกมากแล้ว อันที่จริงเฉินมู่เพียงแค่ดูมีชีวิตชีวาไปเท่านั้นเอง เธอง่วงตั้งนานแล้ว เพียงแต่พยายามฝืนอย่างหนักที่จะดูการ์ตูน

เฉินมู่นอนหลับไปเร็วมาก

กล่อมเฉินมู่หลับไป มู่น่อนน่อนจึงได้ไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ

ตอนที่ออกมา เธอกึ่งๆพิงเข้าไปหัวเตียง มองจ้องเฉินมู่อยู่นาน

เฉินมู่กับเฉินถิงเซียวหน้าคล้ายกันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาคู่นั้นแล้ว

นึกไปถึงเฉินถิงเซียวแล้ว มู่น่อนน่อนก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมาอีกเล็กน้อย

วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมามากมาย ไม่ให้เวลาให้มู่น่อนน่อนได้ตอบสนองออกไปเลย ก็ได้ถูกบีบให้ต้องยอมรับสภาพปัจจุบันของตัวเอง และสภาพปัจจุบันของเฉินถิงเซียวไปเสียแล้ว

เห็นสภาพอย่างนั้นของเฉินถิงเซียว ภายในใจของเธอมันทุกข์ใจมาก แต่ว่าตอนนี้กลับไม่ใช่เวลาที่จะมาทุกข์ใจ

เฉินมู่ต้องการเธอ เฉินถิงเซียวก็ต้องการเธอด้วยเช่นกัน