ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 459

เซียวชู่เหอเห็นความตั้งใจในแววตาของมู่น่อนน่อน เธอพูดอย่างยากลำบาก “ไม่เกลียดกันก็ดีแล้ว หลายปีมานี้…เธอไปอยู่ที่ไหนกัน? สบายดีไหม?”

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวชู่เหอไม่คิดอย่างนั้น เธอทำเหมือนว่าอยากจะคุยกับเธอมากๆ

เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินที่เธอพูด เธอก็เลยมองสำรวจไปที่เธอ

แม้ว่าเซียวชู่เหอจะไม่ได้เป็นห่วงเธอมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ได้สืบทอดรูปลักษณ์หน้าตาของเซียวชู่เหอมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เซียวชู่เหอเป็นคนสวย อย่างน้อยเมื่อสามปีที่แล้ว เธอก็ยังเป็นสาววัยกลางคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตาม เซียวชู่เหอที่อยู่ข้างหน้าเธอนั้น เมื่อเทียบกับสามปีที่แล้ว เธอดูแก่ขึ้นเยอะมาก รอยตีนกาที่หางตาของเธอก็เริ่มปรากฏขึ้น หลังของเธอก็งอเล็กน้อย และท่าทางของเธอก็ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน

มู่น่อนน่อนมองไปที่เซียวชู่เหออย่างเงียบๆ และพูดอย่างราบเรียบว่า "ฉันสบายดี แล้วคุณล่ะ?"

เมื่อเซียวชู่เหอได้ยินแบบนี้ เธอก็คิดว่ามู่น่อนน่อนยังคงห่วงใยเธอ

เธอมองไปที่เธออย่างมีความสุข ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าอีกครั้ง “แค่เธอสบายดีก็ดีแล้ว ฉันก็ถือว่าดี…”

ถือว่าดี?

ก็แสดงว่ามีช่วงเวลาที่ไม่ดี?

จากการแต่งตัวของเซียวชู่เหอ รวมถึงสภาพจิตใจของเธอ ที่จริงก็สามารถรู้ได้ว่าการใช้ชีวิตของเธอในปัจจุบันเป็นยังไงบ้าง

สามปีที่ผ่านมา เธอคงไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายเหมือนเมื่อก่อน

มู่น่อนน่อนเข้าใจความคิดของเซียวชู่เหอโดยประมาณแล้ว

เมื่อใดก็ตามที่เซียวชู่เหอมีชีวิตที่ไม่สมปรารถนา หรือมีชีวิตที่ไม่ดี เธอก็จะนึกถึงมู่น่อนน่อน

“ฉันต้องไปซื้อของบางอย่าง คงจะไม่มีเวลาพูดคุยกับคุณนายมู่” หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดจบ ไม่ให้โอกาสเซียวชู่เหอได้พูดอะไรอีก เธอก็หันกลับไปเลือกซื้อสินค้าแล้ว

เพียงแต่ว่า เซียวชู่เหอไม่ได้เดินจากไป แต่กลับเดินตามเธออยู่ไม่ไกลนัก

บางครั้งที่มู่น่อนน่อนหันกลับไป เซียวชู่เหอก็จะเผยรอยยิ้มที่เกรงๆ ให้กับเธอ

เธอไม่เหมือนกับเซียวชู่เหอเมื่อหลายปีก่อนเลย

มู่น่อนน่อนรู้สึกสะเทือนใจ

แต่ไม่นาน ความรู้สึกสะเทือนใจก็กลับคืนสู่ความสงบ

เพราะว่าเธอนึกถึงมู่หวั่นขี

มู่หวั่นขีเกลียดเธอขนาดนั้น และเซียวชู่เหอก็เอ็นดูมู่หวั่นขีมากๆ

เธอให้โอกาสเซียวชู่เหอมาก็หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเซียวชู่เหอก็เลือกที่จะทิ้งเธอ

เธอสงสัยว่า เซียวชู่เหออาจจะถูกยุยงจากมู่หวั่นขี เธอก็เลยจงใจมาเข้าใกล้เธอแบบนี้

เรื่องช่วยมู่หวั่นขีทำร้ายเธอ เมื่อก่อนเซียวชู่เหอก็ทำมาหลายครั้งแล้ว เธอก็คุ้นเคยกับสิ่งนี้เป็นอย่างดี

ยิ่งคิด จิตใจของมู่น่อนน่อนก็ยิ่งรู้สึกหนาว

เธอเลือกของที่ตัวเองต้องใช้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะไปจ่ายเงินและออกจากห้างสรรพสินค้าทันที

ตอนที่มู่น่อนน่อนไปชั้นจอดรถใต้ดิน เธอก็เห็นเซียวชู่เหออีกครั้ง

“น่อนน่อน” เซียวชู่เหอยืนอยู่ข้างรถของเธอ และเธอก็เรียกชื่อของเธอ

มู่น่อนน่อนมองไปที่เธอด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “มู่หวั่นขีเป็นคนบอกให้คุณมาที่นี่เหรอ?”

เซียวชู่เหอชะงักไป ก่อนจะรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับหวั่นขีเลย ฉันเป็นคนเห็นข่าวเอง ก็เลยรู้ว่าเธอกลับมาที่เมืองหู้หยางแล้ว วันนี้ฉันก็ออกมาซื้อของด้วยตัวเอง คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอเธอที่นี่”

มู่น่อนน่อนผิดหวังกับเซียวชู่เหอมาหลายครั้ง ดังนั้นเธอก็เลยไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเธอ

มู่น่อนน่อนยื่นมือไปจับประตูรถ ก่อนจะพูดว่า “ไม่ว่ามู่หวั่นขีจะเป็นคนบอกให้คุณมาที่นี่หรือไม่ แต่คุณต้องเข้าใจหน่อยนะ พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรต่อกันแล้ว และฉันก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่”

หลังจากเธอพูดจบ เธอก็เปิดประตูรถและเข้าไปนั่งข้างใน

ในตอนนั้นเอง อยู่ๆ เซียวชู่เหอก็ห้ามเธอไว้ เธอพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “น่อนน่อน ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายแบบนี้ ถ้าฉันบอกเธอว่า ตลอดสามปีนี้มู่หวั่นขีเอาแต่ทรมานฉัน เธอจะไม่โทษตัวเองแม้แต่น้อยเลยเหรอ?”

มู่น่อนน่อนชะงักไปครู่หนึ่ง