ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 461

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวดูเหมือนจะจงใจมุ่งเป้าไปที่ลี่จิ่วเชียน

เธอพูดอย่างหงุดหงิด “คุณเก่งที่สุด พอใจหรือยัง”

อย่างไรก็ตาม เรื่องความคิดของมู่หวั่นขี เขาพูดถูกทุกอย่าง

มู่หวั่นขีต้องการฆ่าพวกเขาเพื่อล้างแค้นให้กับซือเฉิงหยู้

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว “คุณคิดว่าผมพูดผิดใช่ไหม?”

“ลี่จิ่วเชียนเคยมีเรื่องอะไรกับคุณหรือเปล่า ทำไมคุณถึงได้พุ่งเป้าไปที่เขาแบบนี้” เฉินถิงเซียวที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขาแสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจน

เฉินถิงเซียวเยาะเย้ย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี “นี่คุณกำลังช่วยพูดแก้ต่างให้เขาเหรอ เป็นคู่หมั้นของเขา จนมีความรู้สึกที่ดีต่อเขาแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูอันตรายเล็กน้อย มู่น่อนน่อนไม่กล้าพูดอะไรในตอนนี้ แต่สิ่งที่จำเป็นต้องพูดเธอก็ควรจะพูด

น้ำเสียงของเธออ่อนลง “เพราะยังไงเขาก็เคยช่วยฉันไว้”

เฉินถิงเซียวจ้องเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง เขาจ้องจนมู่น่อนน่อนรู้สึกอึดอัด

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามขึ้นทันที "คุณรู้จักลี่จิ่วเชียนมากแค่ไหนกัน"

มู่น่อนน่อนถามด้วยความสงสัย “ทำไมเหรอ”

ถ้าให้พูดความจริง เธอไม่ค่อยรู้เรื่องลี่จิ่วเชียนมากนัก

“คุณกับเขารู้จักกันได้ยังไง นอกจากจะรู้ว่าเขาเป็นนักจิตวิทยาที่กลับมาจากต่างประเทศแล้ว คุณยังรู้อะไรอีกไหม” เฉินถิงเซียวมองเธอด้วยท่าทางที่จริงจัง “เมื่อดูจากข้อมูลแล้ว นอกจากตอนที่คุณตั้งท้องอยู่ คุณก็อาศัยอยู่ในเมืองหู้หยางตลอด”

เมื่อเฉินถิงเซียวพูดคำว่า "ตั้งท้อง" ดวงตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย

ในช่วงเวลานี้ เขาได้อ่านเนื้อหาทั้งหมดที่สือเย่เอามาให้เขา และเขาเองก็เกือบจะเข้าใจเรื่องราวที่ผ่านมาของเขาและมู่น่อนน่อนแล้ว

มู่น่อนน่อนเข้าใจแล้ว ว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับประทานอาหาร แต่เขามาเพื่อตั้งคำถามกับเธอ

ในเมื่อเฉินถิงเซียวถามมา เธอก็ไม่ได้จะปิดบังอะไร "ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาน่าจะรู้จักฉันตั้งนานแล้ว ส่วนฉันเพิ่งรู้จักเขาเมื่อสามปีก่อน ก่อนที่เราจะเดินทางไปที่เกาะ"

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย "ไม่มีแล้วเหรอ?"

มู่น่อนน่อนส่ายหัวและถามเขาว่า “ตกลงคุณจะทำอะไรกันแน่?”

เฉินถิงเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “อยู่ให้ห่างจากคนที่ไม่ทราบที่มาที่ไปอย่างพวกเขา”

ไม่ทราบที่มาที่ไป หมายถึงลี่จิ่วเชียนนี่?

“แม้ว่าที่มาที่ไปของเขาจะน่าสงสัย แต่เขาก็เคยช่วยชีวิตฉันไว้ และมันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันและเขาจะไม่ติดต่อกัน” มู่น่อนน่อนกล่าวอย่างจริงจัง

เฉินถิงเซียวยิ้มเยาะเย้ย ก่อนที่เขาจะไม่พูดกับเธออีก เขาก้มหน้าลงทานข้าว

เฉินถิงเซียวกลับไปหลังจากทานอาหารเสร็จ

ก่อนที่เขาจะออกไป มู่น่อนน่อนก็ได้เอาขนมไปให้เฉินถิงเซียว และขอให้เขาเอากลับไปให้เฉินมู่

ของพวกนี้เป็นของที่เธอตั้งใจเตรียมให้เฉินมู่เป็นพิเศษ

ตอนที่เธอพยักหน้า และเอาของยื่นให้เฉินถิงเซียว เธอเห็นคิ้วของเฉินถิงเซียวขมวดคิ้วแน่น “ไม่ใช่ว่าที่บ้านผมไม่มีคนใช้”

“คนใช้ก็ส่วนคนใช้ ฉันเป็นแม่ของเฉินมู่ มันไม่เหมือนกัน” ในขณะที่มู่น่อนน่อนพูด เธอก็ยื่นกล่องที่อยู่ในมือให้เขา

แม้ว่าสีหน้าของเฉินถิงเซียวจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ยังเอื้อมมือออกไปและรับไว้

มู่น่อนน่อนส่งเขาที่หน้าประตู เขาหันมองกลับไปที่เธอ เหมือนเขามีอะไรจะพูด แต่สุดท้ายเขาก็จากไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจที่เย็นเยียบ

มู่น่อนน่อนมองแผ่นหลังของเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไปทำให้เขาโมโหตอนไหนอีก?

หลังจากปิดประตู มู่น่อนน่อนก็นึกถึงคำพูดของเฉินถิงเซียว ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับความคิดบางอย่าง

คำพูดของเฉินถิงเซียวได้เตือนสติเธอ ครั้งก่อนที่เธอได้พบกับลี่จิ่วเชียน เธอก็อยากจะถามลี่จิ่วเชียนแล้วว่ารู้จักเธอได้อย่างไร แต่เพราะลี่จิ่วเชียนไม่ต้องการพูดในตอนนั้น เธอก็เลยไม่ได้ถาม