ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 472

เฉินถิงเซียวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็ก้าวเท้าเดินไปยังทิศที่มา

ลูกน้องเข้าใจทันที เฉินถิงเซียวจะไปทางหลวงอีกเส้นที่ถูกดินถล่มไปตั้งนานแล้ว เขาเดินนำทางอยู่ข้างหน้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเฉินถิงเซียวอีกครั้ง: “คุณชาย ถนนเส้นนั้นตอนนี้ไม่ปลอดภัยอย่างมาก เสียหายหนักมาก ตอนที่เราเข้าไปในหมู่บ้าน ก็ถูกปิดกั้นห้ามเข้าไปแล้ว”

ถ้าหากถนนเส้นนั้นถูกทำลายแต่แรก ถ้าอย่างนั้นตอนที่มู่น่อนน่อนเข้ามาในภูเขา เป็นไปได้มากที่จะไปทางถนนเส้นนั้น

เธอขาดการติดต่อตั้งแต่เมื่อวาน อาจจะติดอยู่ที่ไหนบนถนน หรืออาจจะ…

เฉินถิงเซียวคิดถึงตรงนี้ สีหน้าก็ย่ำแย่ขึ้นเล็กน้อย ฝีเท้าของเขา ก็ยิ่งก้าวเร็วขึ้น

ลูกน้องเร่งฝีเท้าเดินตามหลังเขา ถึงจะบังคับให้ตามฝีเท้าของเขาได้ทัน

เมื่อเฉินถิงเซียวเดินมาถึงทางเข้าทางหลวงที่ใช้เข้าภูเขาอีกเส้นหนึ่ง เห็นถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อถูกทำลายจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง ก็กัดฟันแน่น หน้าตาเคร่งขรึม

ถนนนั้นไม่มีทางผ่านไปได้เลย

เฉินถิงเซียวยังไม่ทันเข้าไป ก็ได้ยินเสียง “โครม!” วินาทีต่อมา หินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งก็ตกลงมาอยู่ไม่ไกล กระแทกขอบถนนลงไปอีกครั้ง

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร ก็เดินไปทางนั้น

ลูกน้องรีบขวางเขาทันที: “คุณชาย ไปไม่ได้นะครับ!”

สือเย่เดิมทีก็จะมากับเขาด้วย แต่เฉินถิงเซียวไม่ให้เขามา

เหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป มีหลายเรื่องในบริษัทที่ไม่ได้จัดการ เขาเลยให้สือเย่อยู่เฝ้าดูที่บริษัทเฉินซื่อ

ตอนที่มา ผู้ช่วยพิเศษสือก็กำชับพวกเขาโดยเฉพาะ ในกรณีฉุกเฉิน จะต้องหยุดยั้งเฉินถิงเซียวเอาไว้ให้ได้

แต่ว่า เฉินถิงเซียวใช่ว่าใครที่ไหนจะมาหยุดยั้งได้ง่ายๆ?

“ปล่อยมือ”

เฉินถิงเซียวเพียงแค่หันกลับไปเหลือบมองเขานิ่งๆ น้ำเสียงเย็นเยือกไร้ซึ่งอุณหภูมิ

ลูกน้องถูกสายตาของเขาทำให้ตกใจ อยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูด อยากขวางแต่ก็ไม่กล้าขวาง ได้แต่ปล่อยมือออก และมองเฉินถิงเซียวเดินเข้าไปตาไม่กระพริบ

ทางเข้าของทางหลวงเส้นนี้ ห่างจากทางหลวงเส้นนั้นที่พวกเขาพึ่งจะขับรถไปเมื่อกี้ไม่ไกล

เฉินถิงเซียวพึ่งจะเดินไปด้านหน้า เขาก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังมาจากทางด้านหลัง

ลูกน้องหันกลับไป ก็เห็นกู้จือหยั่นพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา เพียงแค่เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่อยู่บนตัวเลอะเต็มไปด้วยโคลน จนมองสภาพเดิมไม่ออกเลย

รถของเฉินถิงเซียวเมื่อกี้ก็ถูกทับอยู่บนถนนเส้นนั้น พวกกู้จือหยั่นมาจากถนนเส้นนั้น ขับรถคงจะเข้ามาไม่ได้แน่ น่าจะทิ้งรถและใช้มือปีนขึ้นมา ดังนั้นถึงได้มีสภาพตกระกำลำบากขนาดนี้

กู้จือหยั่นเห็นลูกน้องของเฉินถิงเซียว ก็รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ถามว่า: “เฉินถิงเซียวล่ะ?”

“คุณชายเขาต้องการที่จะไป…” ลูกน้องของเฉินถิงเซียวชี้สถานที่ที่เฉินถิงเซียวพึ่งจะหายไปเมื่อสักครู่นี้

กู้จือหยั่นมองตามไป ภาพที่เห็นก็คือทางหลวงสภาพพังยับเยิน มีเงาของเฉินถิงเซียวเสียที่ไหน

กู้จือหยั่นเดินเข้าไป ลองดูว่าจะเหยียบลงไปตรงไหน แต่เดินวนไปวนมาอยู่ตรงถนน ก็พบว่าเดิมทีก็ไม่มีที่ให้เดิน

เขาโกรธจนเตะหินตรงหน้าทีหนึ่ง พูดแช่งเบาๆ: “ไอ้บ้านี่! ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง!”

ถึงแม้จะเป็นห่วงเฉินถิงเซียวมาก แต่เขาก็เชื่อว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้สะเพร่าขนาดนั้น

เฉินถิงเซียวเดินจากตรงนี้ไป จะต้องมีความมั่นใจอย่างมาก

กู้จือหยั่นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตัดสินใจไปที่หมู่บ้านก่อนเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเสิ่นเหลียงปลอดภัยดีหรือไม่

……

ทางหลวงได้รับความเสียหายอย่างหนัก มีถนนบางส่วนแตกขาดออกไป

ยังมีถนนบางส่วน หลังจากที่เฉินถิงเซียวเดินไปข้างหน้าแล้ว ด้านหลังก็มีดินโคลนและหินบางส่วนร่วงตกลงมาอีกครั้ง

เขาก้าวเดินอย่างยากลำบาก แต่กลับไม่เห็นวี่แววของเงารถยนต์เลย

คงจะไม่ถูกพัดตกลงไปล่างหน้าผาจริงๆหรอกนะ

ด้านหนึ่งของถนนติดกับภูเขา อีกด้านเป็นหน้าผา ไม่ได้สูงชันมาก แต่เป็นป่าทึบไร้ซึ่งผู้คน รถยนต์ถ้าตกลงไป คนในรถจะเป็นหรือตายก็ยากที่จะคาดเดา