ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 473

มู่น่อนน่อนซบอยู่ในอ้อมแขนของเฉินถิงเซียว แขนข้างหนึ่งห้อยไปด้านหนึ่งอย่างหมดแรง แขนอีกข้างฝืนยกขึ้นมาคว้าที่ชายเสื้อของเขาไว้

แม้ว่าบนตัวของเฉินถิงเซียวจะเต็มไปด้วยโคลน แต่มู่น่อนน่อนก็ยังทนไม่ไหวที่จะคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ใจทั้งดวง ก็สงบนิ่งลงอย่างนั้น

หายากที่เฉินถิงเซียวจะไม่พูดจาไม่น่าฟัง ปล่อยให้เธอซบอยู่ในอ้อนแขน ไม่ได้ผลักเธอออก

ผ่านไปไม่กี่วินาที มู่น่อนน่อนถึงจะพูดออกมาว่า: “เดินไหว แต่ฉันขอพักสักแปปนึง”

ร่างกายของเธอแข็งเกินไป ต้องขยับตัวเล็กน้อยถึงจะได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินถิงเซียวก็มองลงมาที่เธอ

มู่น่อนน่อนก็เงยหน้ามองเขาเช่นกัน ริมฝีปากเหยียดโค้งขึ้น ส่งยิ้มให้เขา

รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

คิ้วของเฉินถิงเซียวยิ่งขมวดแน่นขึ้น เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของมู่น่อนน่อน

มือของเขาเพิ่งจะสัมผัสโดนหน้าผากของมู่น่อนน่อน ก็ถูกความร้อนที่มาจากหน้าผากของเธอทำให้ต้องชักมือออก

เขาทาบลงบนหน้าผากของมู่น่อนน่อนเพื่อตรวจสอบอุณหภูมิ จากนั้นก็ทาบลงบนหน้าผากของตัวเองรับรู้อุณหภูมิสักพัก พูดอย่างนิ่งๆว่า: “คุณเป็นไข้”

“งั้นเหรอ?” มู่น่อนน่อนพูดแล้วก็เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของตัวเอง: “มิน่าล่ะฉันรู้สึกร้อนนิดหน่อย”

เสียงของเธออ่อนแอมาก เอียงศีรษะซบอยู่ในอ้อมแขนของเฉินถิงเซียว ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย

คิ้วที่ขมวดของเฉินถิงเซียว ก็ไม่เคยคลายออกเลย

เขาใช้มือข้างหนึ่งพยุงมู่น่อนน่อนไว้ พูดเสียงเข้มว่า: “ยืนนิ่งๆ”

ทันใดนั้น เขาย่อตัวลง ดึงมือของมู่น่อนน่อน ให้เธอกอดคอของเขา

มู่น่อนน่อนทั้งร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย กอดคอของเขาแล้วก็พิงบนหลังของเขาอย่างอ่อนปวกเปียก น้ำเสียงรู้สึกสับสนเล็กน้อย: “คุณจะแบกฉันงั้นหรอ? แต่ช่วงนี้ฉันดูเหมือนจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย หนักหน่อยนะ…”

เฉินถิงเซียวไม่สนใจคำพูดไร้สาระของเธอ แบกเธอและเดินไปข้างหน้า

เขาเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินมู่น่อนน่อนถามเขาว่า: “ฉันหนักหรือเปล่า?”

เฉินถิงเซียวตอบอย่างเย็นชา: “ไม่หนัก”

ไม่เพียงไม่หนัก แถมยังเบามาก

ถ้าหากเธออ้วนขึ้นสักหน่อย คงจะน่ามองกว่านี้

“อ้อ ถ้างั้นก็ดี…” เสียงตอนท้ายเบาเป็นพิเศษ จนถึงเสียงหาย

โชคดีที่สภาพทางหลวงส่วนนี้ ดีกว่าทางส่วนนั้นที่เฉินถิงเซียวเข้ามาสักหน่อย เลยเดินได้สะดวกกว่านิดหน่อย

แต่ก็ไม่ได้ดีไปมากเท่าไหร่

ถนนลูกรังในชนบท พอถึงวันที่ฝนตก เดินเหยียบลงไปล้วนมีแต่โคลน ย่างเท้าหนักบ้างเบาบ้าง ข้างหลังยังแบกคนไว้อีกคน ไม่ว่าเฉินถิงเซียวจะสมรรถภาพทางกายดีแค่ไหน เดินไปนานๆก็รู้สึกไม่ไหวเล็กน้อย

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงบนหลังยังเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระเป็นครั้งคราวอีก

“ฉันหนักมั้ย?”

เฉินถิงเซียวจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอถามคำถามนี้

เขาพูดเสียงเข้ม: “หนักมาก เพราะงั้นตั้งแต่นี้ไปคุณหุบปากจะดีที่สุดไม่ต้องพูดอะไรอีก”

“อ่อ” มู่น่อนน่อนที่เป็นไข้จนเบลอเชื่อฟังมาก ตอบกลับทีหนึ่งแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกจริงๆ

ส่วนเฉินถิงเซียวก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิบนตัวของมู่น่อนน่อนเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

จะให้เธอเป็นไข้แบบนี้ต่อไปไม่ได้ จะต้องหาสถานที่พักและหาหมอ

แต่ว่า…

เฉินถิงเซียวเหลือบตาขึ้นมอง ทางด้านหน้าไกลๆไม่เป็นป่าทึบก็เป็นดินโคลน

ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน ในป่าตรงริมถนนมีเงาของบ้านเรือน

เฉินถิงเซียวมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แบกมู่น่อนน่อนเดินเข้าไป

เป็นบ้านที่ใช้อิฐสีน้ำเงินสร้างขึ้นมาหลังหนึ่ง งานหยาบมาก แต่สำหรับพวกเขาในเวลานี้ ถือว่าเป็นที่พักอาศัยที่ยอดเยี่ยมแล้ว