ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 485

หลังจากเขานั่งลงมา ได้เห็นมู่น่อนน่อนจ้องมองเขาตลอด เขาเหม่อไปครู่นึงก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ก้มหน้าก้มตาทานข้าว

มู่น่อนน่อนจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ อยู่ครึ่งค่อนวันถึงหยิบตะเกียบขึ้นมา

ระหว่างที่กินข้าว เธอคอยสังเกตเฉินถิงเซียวตลอด

เฉินถิงเซียวเหมือนไม่สังเกตเห็นยังไงอย่างงั้น เขาเอาแต่กินข้าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอเลย

จนกระทั่งทานข้าวเสร็จ เขาถึงมีความเคลื่อนไหว

เขาลุกขึ้นมาพูดอย่างใจเย็น：“ผมกลับก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมารับมู่มู่”

มู่น่อนน่อนอึ้งอยู่ครู่นึง จากนั้นได้พยักหน้าพร้อมพูดว่า：“ได้ค่ะ”

เขาได้หันไปมองเฉินมู่อีก：“มู่มู่ พ่อกลับแล้ว”

เฉินมู่ยังทำการต่อสู้กับน่องไก่ชิ้นสุดท้ายอยู่ ได้ยินเฉินถิงเซียวเรียกเธอ เธอไม่ได้หันไปมองเขาเลย แค่พูดคลุมเครือคำนึง：“บ๊ายบายค่ะ！”

เฉินถิงเซียวยักคิ้วเล็กน้อย จากนั้นได้ลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกไป

หลังจากเขาไปแล้ว มู่น่อนน่อนนั่งลงมาครุ่นคิดอยู่ที่โต๊ะอาหารไปครู่นึง จนกระทั่งเฉินมู่มาดึงเธอ：“แม่คะ หนูดูการ์ตูนได้มั้ยคะ？”

ตอนนี้เฉินมู่พูดจาชัดเจนมากแล้ว

นี่ทำให้มู่น่อนน่อนนึกถึงตอนที่เจอเฉินมู่ในครั้งแรก ถึงเธอก็พูดชัดมาก แต่พูดน้อยเกินไป

เด็กๆถ้ามีผู้ใหญ่คอยพูดคุยกับด้วย ก็จะฝึกพูดได้เร็วยิ่งขึ้น

“ได้สิคะ”มู่น่อนน่อนลุกขึ้นมา แล้วจูงมือเธอมานั่งที่บนโซฟา

เธอช่วยเฉินมู่เปิดทีวี：“แม่ไปล้างจานก่อน หนูดูทีวีก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ล้างจานเสร็จค่อยพาหนูไปอาบน้ำเข้านอนนะ”

“ค่ะ”สามธิของเฉินมู่ได้จดจ่ออยู่ที่การ์ตูนแอนิเมชั่นหมดแล้ว สายตาทั้งคู่ได้จ้องอยู่ที่โทรทัศน์

มู่น่อนน่อนลูบศีรษะเธอเสร็จก็ได้เดินเข้าห้องครัวไป

ตอนที่เธอทำความสะอาดห้องครัวเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องครัว เฉินมู่ได้หลับคาโซฟาไปแล้ว

ปกติเวลานี้ เฉินมู่ได้เข้านอนแล้ว เธอก็คงจะง่วงตั้งนานแล้วแหละ

มู่น่อนน่อนอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน ช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จก็ได้ให้เธอนอนต่อ

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

มู่น่อนน่อนลุกจากเตียงมาต้มโจ๊กและนึ่งมันเทศ

มันเทศได้เอามาจากที่คุณลุง ลูกไม่ใหญ่ ผิวเรียบเนียน เป็นตัวเลือกที่ดีในการเอามาเป็นอาหารเช้า

หลังจากเอามันเทศนึ่งลงไปในหม้อ มู่น่อนน่อนก็ได้ลงไปซื้อซาลาเปาที่ใต้ตึก

วัตถุดิบในบ้านมีไม่เยอะ อาหารเช้าได้แค่กินโจ๊กและซาลาเปารองเท้าไปพลางๆ

ตอนที่เธอออกจากคอนโด ก็เห็นลานจอดรถมีรถที่คุ้นเคยจอดอยู่คันนึง

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปใกล้ แน่ใจว่าป้ายทะเบียนนั้นเป็นรถของเฉินถิงเซียว

นาทีต่อมา เฉินถิงเซียวได้เปิดประตูและลงมาจากในรถ

เขาออกมาจากเบาะนั่งฝั่งคนขับ แสดงว่าเขาเป็นคนขับรถมาเอง

เมื่อวานตอนเขาไปได้บอกอยู่ว่าวันนี้จะมารับเฉินมู่ มู่น่อนน่อนยังนึกว่าเขาจะมารับช่วงดึกเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะมาเช้าขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่าเฉินถิงเซียวก็เห็นเธอแล้วเหมือนกัน เขาล็อคประตูเสร็จก็ได้ก้าวเท้าเดินมาหาเธอ

“คุณจะไปไหน？”

“ไปซื้อซาลาเปาค่ะ”มู่น่อนน่อนชี้ไปที่นอกประตูของชุมชน

จากนั้นเธอได้ถามอีกว่า：“ทำไมคุณถึงมาแต่เช้าเลยคะ？”

ในมือของเฉินถิงเซียวถือกุญแจไว้ เขาหลุบตาแล้วพูด：“ผมก็ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเหมือนกัน”

“คะ？”ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าก็มาเลย รีบขนาดนี้เลยเหรอ？

เฉินถิงเซียวก็ไม่สนสีหน้าที่ตะลึงงันของมู่น่อนน่อน เขาได้ยกฝีเท้าเดินออกไปนอกชุมชนอย่างหน้าตาเฉย：“ไปกันเถอะ”

“ไปไหนคะ？”มู่น่อนน่อนได้เดินตามไป เธอถูกเฉินถิงเซียวทำเอาค่อนข้างประหลาดใจ

“……ค่ะ”มู่น่อนน่อนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเขา

ในใจยังเป็นห่วงว่าเฉินมู่นอนอยู่ที่บ้านคนเดียว ขากลับมู่น่อนน่อนจึงได้เดินค่อนข้างเร็ว

เธอเดินอยู่ข้างหน้า เฉินถิงเซียวหิ้วซาลาเปาไว้และเดินอยู่ข้างหลังเธอ

ในลิฟท์ มู่น่อนน่อนมองดูร่างเงาสองร่างที่สะท้อนอยู่บนผนังลิฟท์ เธอได้คิดอย่างค่อนข้างเหม่อลอย เหมือนภาพสามีภรรยาคู่นึงออกไปเดินเล่นในสุดสัปดาห์ แล้วซื้อซาลาเปากลับมาเป็นอาหารเช้าจังเลย

แต่เสียดายตอนนี้เธอกับเฉินถิงเซียวไม่ใช่แบบนั้น

ตอนที่มู่น่อนน่อนเปิดประตูเข้าไป เฉินมู่ได้ตื่นนอนแล้ว เธอกำลังกอดเจ้าเสือน้อยยืนเรียกแม่อยู่ที่หน้าห้องครัว

เมื่อก่อนตอนที่เฉินมู่พักอยู่กับเธอ ช่วงเช้าตอนที่เฉินมู่ตื่นขึ้นมา ปกติมู่น่อนน่อนมักจะทำอาหารเช้าอยู่ที่ห้องครัว เฉินมู่ถึงได้ติดนิสัยไปหาเธอที่ห้องครัว

“มู่มู่ ตื่นแล้วเหรอคะ”มู่น่อนน่อนรีบเปลี่ยนรองเท้า：“เมื่อกี๊แม่ไปซื้อซาลาเปา ตอนนี้เราไปล้างหน้าแปลงฟันกันก่อน เสร็จแล้วก็มาทานอาหารเช้ากันนะคะ”

“ค่ะ”เฉินมู่ขยี้ตา และได้ยื่นมือมาให้มู่น่อนน่อนอุ้มอย่างน่าเอ็นดู

ตอนที่มู่น่อนน่อนช่วยเฉินมู่อาบน้ำแปลงฟันเสร็จออกมา พบว่าเฉินถิงเซียวได้เอาซาลาเปาออกมาวางแยกใส่จานเรียบร้อยแล้ว

เธอไม่ได้พูดอะไร แค่อุ้มเฉินมู่เข้าไปนั่งในเก้าอี้

เฉินมู่ยื่นมือออกมาอย่างอยากลองชิมมาก：“ว้าว！ซาลาเปาลูกใหญ่จังเลย”

มู่น่อนน่อนเพิ่งล้างมือให้เฉินมู่ไป จึงไม่ได้สนใจเธอ ปล่อยให้เธอใช้มือจับอย่างตามใจชอบ

เธอพับแขนเสื้อให้เฉินมู่เสร็จ ก็ได้หันหลังเดินเข้าไปตักโจ๊กกับมันเทศ

มันเทศลูกเล็กทั้งหวานและมันหนึบหนับ เฉินมู่ชอบกินมาก

แต่มู่น่อนน่อนกลัวเธอจะย่อยได้ไม่ดี จึงให้เธอกินแค่สองลูกเล็กๆ

“ไม่ลองดูหน่อยเหรอคะ？เป็นมันเทศที่เอามาจากคุณลุงค่ะ”มู่น่อนน่อนมองไปที่เฉินถิงเซียว ระหว่างที่พูดก็ได้ยื่นมันเทศให้เฉินถิงเซียวลูกนึง

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ ได้ยื่นมือรับเอาไว้

มู่น่อนน่อนหรี่ตาเล็กน้อยจ้องมองเขา เธอยังไม่ค่อยแน่ใจความคิดของตัวเอง