ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 491

เฉินถิงเซียวได้ยินคำพูดของเธอแล้ว ก็ไม่ได้โกรธ แต่กลับเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังออกมาแทน “ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ สามารถนอนห้องเดียวกับคุณได้หรือเปล่า?”

มู่น่อนน่อนถูกน้ำเสียงที่จริงจังสุดๆของเขาทำเอาช็อกไป

ราวกับว่าถ้าเธอพูดว่า “ได้” ไปคำนึงจริงๆ เขาก็เหมือนจะสามารถทำให้ชีวิตไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ยังไงอย่างนั้น

มู่น่อนน่อนคร้านจะพูดกับเขาอีก เดินเข้าไปจัดการกับของเล่นของเฉินมู่ จากนั้นก็เอาไปที่ห้องของเฉินมู่

อย่าพยายามจะพูดคุยเหตุผลกับผู้ชายคนนี้ พูดสู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว

อีกทั้งบางครั้งเขาก็ยังทำตัวเป็นเด็กมากเลย

……

เฉินถิงเซียวพักอยู่ที่ห้องเช่าของมู่น่อนน่อนไปอย่างนี้

เช้าวันที่สองตอนที่เขาไปทำงาน ได้พากระเป๋าเดินทางไปอีก ตอนที่กลับมาตอนเย็น ก็ได้นำกระเป๋าเดินทางมาอีก

รองเท้า ผ้าขนหนู เนกไท...ทั้งหมดล้วนเป็นข้าวของของเขาทั้งนั้น

ในตู้รองเท้าที่อยู่ตรงทางเข้า ด้านบนหลายชั้นได้วางรองเท้าของมู่น่อนน่อนเอาไว้อยู่ ด้านล่างสองชั้นได้เจียดแบ่งเอาไว้วางรองเท้าหนังของเฉินถิงเซียว

รองเท้าหนังกับเสื้อสูทของเฉินถิงเซียว มองไปแล้วโดยรวมก็เป็นแบบเดียวกันทั้งนั้น แต่มู่น่อนน่อนรู้ว่าของพวกนี้ไม่ใช่ของแบบเดียวกัน ระหว่างรองเท้าแต่ละคู่มันมีข้อแตกต่างกันอยู่

เสื้อสูทเป็นแบรนด์เดียวกัน แต่กลับไม่ได้เป็นแบบเดียวกัน

มีเพียงแค่รูปแบบของเนกไทที่จะดูแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดขึ้นมาหน่อย เพราะถึงยังไงสีกับลวดลายก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

ในห้องน้ำก็ได้เพิ่มของใช้ของผู้ชายขึ้นมาเยอะมากเลยเช่นกัน

ห้องน้ำเดิมทีแล้วก็ไม่ได้ใหญ่ วางข้าวของของมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่ได้พอดิบพอดี เพิ่มของใช้ในชีวิตประจำวันของผู้ใหญ่มาอีกคน เหมือนว่าจะแออัดอยู่บ้าง

มู่น่อนน่อนเห็นเฉินถิงเซียวจัดข้าวของของตัวเองอย่างเป็นระเบียบ มองไปแล้วก็เหมือนกับว่าเป็นสามีที่ออกไปทำงานนอกสถานที่กลับมาแล้วเอาข้าวของของตัวเองจัดวางที่ในบ้านนี้ไปใหม่อีกครั้ง

ถึงแม้ว่า “บ้าน” หลังนี้จะเป็นเพียงแค่บ้านที่มู่น่อนน่อนเช่ามาเท่านั้น

มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้ช่วยเขาด้วยเหมือนกัน เพียงแค่มองเขายุ่งอยู่ที่ข้างๆ

สภาพอากาศอันที่จริงมันก็หนาวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เฉินถิงเซียวพอเข้าบ้านมาก็ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกไปเลย สวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีกรมท่าแค่ตัวเดียว กระดุมที่แขนเสื้อได้ถูกปลดออก แขนเสื้อได้ถกขึ้นถึงท่อนแขน จัดเรียงรองเท้า ทำความสะอาดข้าวของไปอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

ตอนนี้ ด้านนอกจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวไปแวบนึง แล้วผันร่างไปเปิดประตู

ประตูห้องเปิดออก ด้านนอกมีคนสองคนสวมชุดทำงานของกรรมกรกำลังยกกล่องลังกล่องใหญ่มาใบหนึ่ง “สวัสดีครับ ไม่ทราบคุณคือภรรยาของคุณเฉินหรือเปล่าครับ? นี่เป็นโต๊ะทำงานที่คุณเฉินได้สั่งเอาไว้ รบกวนคุณช่วยเซ็นรับหน่อยครับ”

มู่น่อนน่อนตะลึงงันไป

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเข้าไปชมเฉินถิงเซียวก่อนสักหน่อยว่าแม้แต่โต๊ะทำงานก็เตรียมเอาไว้เสร็จสรรพแล้ว หรือว่าจะเซ็นชื่อก่อนดี

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ มองเข้าไปทางในห้องไปแวบนึง ก็เห็นเฉินถิงเซียวออกมาจากห้องน้ำพอดี

มู่น่อนน่อนถอนสายตากลับมา ก้มหน้าเซ็นชื่อลงไป

คนงานส่งของเข้ามา “คุณนายมู่ ติดตั้งโต๊ะไว้ที่ไหนครับ?”

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงก็เดินออกมา แล้วชี้ไปด้านหน้าหน้าต่างที่ทอดยาวจรดพื้น “วางไว้ตรงนั้น”

มู่น่อนน่อนเลิกคิ้วออกมา น้ำเสียงไม่ดีนัก “แม้แต่ที่ก็ยังคิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”

“อืม” เฉินถิงเซียวไม่ได้รับผลกระทบอะไรเนื่องจากน้ำเสียงของมู่น่อนน่อนเลย เขาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลย “ทางนี้วางโต๊ะทำงานของผม อีกด้านนึงเหลือไว้ให้คุณกับเฉินมู่ใช้”

น้ำเสียงของเขาเป็นธรรมชาติเสียจนเหมือนกับว่าได้ทำเหมือนที่นี่ได้กลายเป็นบ้านไปแล้วจริงๆ

มู่น่อนน่อนพูดอะไรไม่ออก ทำเพียงแค่ไปดูคนงานติดตั้งโต๊ะทำงานของเขาอยู่ที่ข้างๆ

ก็คงจะเป็นเพราะว่าคำนึงว่าห้องไม่ได้ใหญ่มาก โต๊ะทำงานของเฉินถิงเซียวถึงแม้ว่าจะยังมาพร้อมกับชั้นวางหนังสือด้วย แต่ก็ไม่ได้ครองพื้นที่เยอะมาก

ห้องนี้เป็นห้องเก่าของเมื่อก่อน ถึงแม้ว่าการตกแต่งจะสวยประณีต แต่องค์ประกอบของห้องเรียบง่ายมาก ห้องรับแขกค่อนข้างจะใหญ่อยู่บ้างเล็กน้อย เมื่อเทียบกับลักษณะห้องใหม่ๆบางห้องของตอนนี้ดูแล้ว ห้องรับแขกของห้องนี้มันใหญ่จนไม่สมเหตุสมผลอยู่บ้าง

มีพื้นที่ว่างเล็กๆพอดี ก่อนหน้านี้มู่น่อนน่อนก็คิดอยู่ว่าอยากจะซื้อโต๊ะทำงานสักตัวกลับมาด้วยเหมือนกัน แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกเฉินถิงเซียวมาก่อนแล้วได้ไปก่อนแล้ว

คนงานติดตั้งโต๊ะทำงานเสร็จก็กลับไป