ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 492

เฉินถิงเซียววางกล่องลังลงบนโต๊ะ สีหน้าสงบนิ่ง

เขาสามารถเข้ามาอยู่ได้ต้องอาศัยการตามตื๊อไปอย่างไม่ยอมแพ้ทั้งนั้น สือเย่มีสิทธิ์อะไรที่จะถูกมู่น่อนน่อนเชิญเข้ามานั่งเล่นได้ง่ายๆกันล่ะ?

เฉินถิงเซียวส่งเสียงเฮอะออกมาเบาๆ แล้วก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองมู่น่อนน่อนแวบนึง แล้วถอนสายตากลับมา เปิดกล่องลังเอาเอกสารที่อยู่ด้านในออกมา

มู่น่อนน่อนไม่ได้เข้าไปทางเฉินถิงเซียว ตัดสินใจที่จะเข้าห้องไปดูเฉินมู่สักหน่อย

ตอนบ่ายเฉินมู่ไปนอนกลางวัน จนถึงตอนนี้ยังไม่ตื่น ตอนนี้ก็จะหกโมงเย็นไปแล้ว ต้องไปปลุกเธอขึ้นมาได้แล้ว ไม่อย่างนั้นตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับอีก

เธอมองดูเวลา ถึงได้พบว่าวันนี้เฉินถิงเซียวกลับมาเร็วมาก

เธอเพิ่งจะเดินมาถึงประตูห้องของเฉินมู่ ประตูห้องก็ค่อยๆถูกคนเปิดมาจากด้านใน

เฉินมู่ยืนผมชี้ยุ่งไปหมดอยู่ที่หลังประตู หาวออกมาเบาๆแล้วส่งเสียงเรียกออกมา “คุณแม่”

“มู่มู่ตื่นแล้วเหรอ” มู่น่อนน่อนอุ้มเธอขึ้นมา ยื่นมือไปจัดผมให้เธอ แล้วอุ้มเธอไปล้างหน้าล้างตา

ตอนที่ผ่านตรงห้องโถงใหญ่เห็นเฉินถิงเซียว เฉินมู่ก็ส่งเสียงเรียกออกไป “คุณพ่อ”

เสียงค่อนข้างที่เบาอยู่บ้าง เสียงอู้อี้เพิ่งจะตื่นนอน

เฉินถิงเซียวได้ยินเสียง ก็เงยหน้าไปมองเฉินมู่ แล้วตอบออกมา “อืม”

อีกด้านนึงของห้องรับแขกได้เพิ่มโต๊ะทำงานกับชั้นวางหนังสือมาใหม่ เฉินมู่คาดว่าคงจะมองเห็นจุดที่ต่างออกไป ตอนที่เข้าห้องน้ำไป ยังมองไปทางเฉินถิงเซียวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ออกมาจากด้านในห้องน้ำ หลังจากที่มู่น่อนน่อนได้สวมเสื้อคลุมตัวนอกให้เฉินมู่แล้ว เฉินมู่ก็วิ่งไปทางเฉินถิงเซียวอย่างเริงร่า

ส่วนสูงของเธอยังขาดอีกหน่อยนึงถึงจะสูงเท่าโต๊ะทำงานได้

เธอยื่นมือที่อ้วนจ้ำม่ำทั้งสองข้างตะเกียงตะกายไปบนโต๊ะทำงาน เขย่งเท้าเงยหน้าขึ้นเสียสูงมากเพื่อไปดูเอกสารที่เฉินถิงเซียวจัดวางอยู่ “คุณพ่อ คุณพ่อกำลังทำอะไรอยู่...”

ประโยคแบบนี้อันที่จริงเธอพูดยังไม่ได้ชัดมากนัก แต่เฉินถิงเซียวเคยชินกับการฟังเธอพูดแล้ว จึงสามารถฟังออกได้ไปโดยปริยาย

เฉินถิงเซียวไม่แม้จะเงยหน้าขึ้นมา “ทำงาน”

เฉินมู่ถามไปด้วยความอยากรู้ “ทำงานอะไร?”

เฉินถิงเซียวเลิกตาขึ้นมา เห็นเฉินมู่กำลังตะเกียกตะกายอยู่ที่พื้นผิวโต๊ะไปอย่างยากลำบาก เงยหน้าขึ้นมองเธอ เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป คิ้วของเธอเลยขมวดลาดเอียงกลายเป็นปม เม้มริมฝีปากแอบใช้แรงไปเงียบๆ

เฉินถิงเซียวจ้องมองเธอไปสองวิ ยื่นแขนข้ามผิวโต๊ะ ใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ใต้รักแร้ของเฉินมู่ แล้วยกเธอขึ้นมาวางลงบนโต๊ะทำงานทันที

ตอนที่เฉินมู่ถูกยกขึ้นมา ก็ยื่นมือไปจับแขนของเฉินถิงเซียวไปอย่างตื่นกังวล รอจนถึงตอนที่ถูกวางลงไปบนโต๊ะอย่างสวัสดิภาพแล้ว เธอจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมา “เฮ้อ!”

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วออกมา “ถอนหายใจอะไร?”

“ไม่ได้ถอนหายใจ” เฉินมู่ส่ายหน้าปฏิเสธ ยื่นมือไปปัดเอกสารที่อยู่ตรงหน้าเขาไปอีกด้านหนึ่ง

เฉินถิงเซียวยื่นมือไปกดเอกสารเอาไว้ น้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย “อย่ากระดุกกระดิก”

เฉินมู่ตกใจกลัวจนหดมือกลับไปทันที เบิกตากว้างมองเฉินถิงเซียวไปตาปริบๆ แล้วยังเอามือไปไว้ข้างหลังเงียบๆ เหมือนกับว่ากลัวเฉินถิงเซียวจะตีเธอก็ไม่ปาน

มู่น่อนน่อนอยู่ที่ไม่ไกลออกไปมองเห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า ก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่

เจ้าเด็กฉลาดเป็นกรดคนนี้นี่นะ

เฉินมู่เงียบไปได้ไม่ถึงสิบวิ ก็เข้าไปตรงหน้าของเฉินถิงเซียวไปดูเอกสารที่อยู่ในมือของเขาไปอีกครั้ง ยื่นมือออกไปแตะดูด้วยความกระตือรือร้นที่อยากจะลองดู

พอเฉินถิงเซียวเลิกตาขึ้นมา เธอก็ไปหดมือกลับไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

เฉินมู่กำลังท้าทายหาเรื่องให้โดนอัดอยู่

เป็นอย่างนี้ไปซ้ำๆหลายครั้ง เฉินถิงเซียวหันหน้ามองไปทางมู่น่อนน่อน “มองพอแล้วก็พาลูกสาวคุณออกไป!”

มู่น่อนน่อนยืนตัวตรง พลางเอ่ยออกไปอย่างได้ใจสุดๆ “ฉันจะไปทำกับข้าว คุณดูมู่มู่ไปเถอะ อย่าทำให้เธอร้องไห้ล่ะ”

เฉินถิงเซียวย่นคิ้วออกมา เขาฟังออกได้ถึงอาการมีความสุขในความทุกข์ของคนอื่นจากในคำพูดของเธอ

มู่น่อนน่อนพูดจบก็เข้าห้องครัวไป เฉินถิงเซียวก้มหน้ามองไปทางเฉินมู่ เฉินมู่เองก็เลิกตาขึ้นมามองเขา