ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 493

ไม่รอให้เฉินถิงเซียวพูดออกมา กู้จือหยั่นก็ได้พูดไกล่เกลี่ยออกมาอย่างยิ้มระรื่น “ฉันไปทำธุระที่นั่นเลยบังเอิญเจอถิงเซียว แล้วก็ได้รู้ว่าเสิ่นเสี่ยวเหลียงกับเธอมากินข้าวกันที่นี่ เลยลากถิงเซียวมาด้วย”

“อืม” เฉินถิงเซียวยอมรับคำอธิบายของกู้จือหยั่นออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

มู่น่อนน่อนมองกู้จือหยั่นไปเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม

กู้จือหยั่นส่งสายตา “อย่าเปิดโปง” มาให้เธอ

เขาไหนเลยจะวิ่งแจ้นไปทำธุระที่บริษัทเฉินซื่อโดยที่ไม่มีธุระอะไร เป็นเฉินถิงเซียวที่เป็นฝ่ายโทรมาหาเขาเอง บอกว่าอยากจะนัดเขากินข้าว แต่ผลสุดท้ายเฉินถิงเซียวก็พาเขามาที่นี่

ส่วนเฉินถิงเซียวรู้ได้ยังไงว่ามู่น่อนน่อนพวกเธออยู่ที่นี่นั้น...

กู้จือหยั่นเองก็ไม่ได้ถามออกไปให้มากมาย สามารถมากินข้าวด้วยกันกับเสิ่นเสี่ยวเหลียงสักมื้อนึง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองได้กำไรแล้ว

เฉินมู่ที่อยู่ข้างๆยื่นตุ๊กตาไม้ตัวหนึ่งที่อยู่ในมือยื่นไปให้เฉินถิงเซียวดูด้วยความตื่นเต้นดีใจ “คุณพ่อ ตุ๊กตา!”

นั่นเป็นตุ๊กตาที่เสิ่นเหลียงเพิ่งให้เธอมาเมื่อกี้นี้ ตุ๊กตาไม้ตัวหนึ่ง ร้องเพลงได้ งานหัตถกรรมที่เรียบง่ายมาก สำหรับผู้ใหญ่แล้วไม่ได้มีแรงดึงดูดอะไรเลย แต่เด็กน้อยนั้นคิดว่ามันแปลกใหม่

เฉินถิงเซียวถามเธอ “ใครให้?”

เฉินมู่ชี้ไปที่เสิ่นเหลียงเล็กน้อย เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มระรื่น “คุณน้าเสิ่นให้หนูมา”

เสิ่นเหลียงยิ้มแล้วแตะหัวของเฉินมู่ไปเบาๆ

พนักงานรินน้ำเสร็จแล้วก็ถามออกมา “ไม่ทราบว่าต้องการจะสั่งอาหารตอนนี้เลยมั้ยคะ?”

มู่น่อนน่อนเอ่ยออกมา “สั่งตอนนี้เลยเถอะ”

เธอพาเฉินมู่ออกมาค่อนข้างที่จะเช้านิดนึง คุยกับเสิ่นเหลียงเสียนานจนไม่ได้ตระหนักถึงเวลาเลย

ตอนนี้ได้ถึงเวลาอาหารเที่ยงไปแล้ว กู้จือหยั่นกับเฉินถิงเซียวมาแล้ว แน่นอนว่าจะต้องสั่งอาหารกันก่อน

พนักงานหยิบเมนูอาหารมา เฉินถิงเซียวก็ได้ดันเข้าไปตรงหน้ามู่น่อนน่อนไปทันที

มู่น่อนน่อนดันกลับไป “คุณสั่งก็พอแล้ว”

เสิ่นเหลียงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเธอ มองทั้งหมดนี้อยู่ในสายตา เมื่อกี้เธอกับมู่น่อนน่อนเพียงแค่คุยกันเรื่องดินโคลนถล่มที่ในภูเขาเท่านั้น ยังไม่ได้พูดถึงเฉินถิงเซียวเลย

เห็นพฤติกรรมที่ทั้งสองคนดันเมนูอาหารกันไปในตอนนี้ เหมือนกับว่าจะค่อนข้างที่จะซับซ้อนเลย

เสิ่นเหลียงเตะกู้จือหยั่นไปทีนึงที่ใต้โต๊ะไปเงียบๆ

กู้จือหยั่นหันหน้ามองไปทางเสิ่นเหลียงด้วยใบหน้าที่อธิบายไม่ถูกออกมา เสิ่นเหลียงเชิดคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เขามองเฉินถิงเซียว

กู้จือหยั่นส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย เขาไม่ค่อยรู้ชัดเจนต่อเรื่องของเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนเท่าไหร่นักเหมือนกัน

เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อนไปแวบนึง แต่ก็ไม่ได้ดันเมนูอาหารกลับไปอีก แล้วได้เปิดเมนูขึ้นมาแล้วเริ่มสั่งอาหาร

หลังจากที่สั่งไปสองสามอย่างแล้ว ก็ได้ส่งเมนูอาหารไปให้กู้จือหยั่นอีกที

รอจนถึงตอนที่อาหารมาเสิร์ฟ มู่น่อนน่อนพบว่าในนั้นครึ่งนึงเป็นอาหารที่เธอชอบกินทั้งนั้นเลย

ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด นั่นเป็นอาหารที่เฉินถิงเซียวสั่งให้เธอ

เฉินถิงเซียวในตอนนี้ได้ฟื้นความทรงจำกลับมามากขึ้นหน่อยนึงแล้ว เขาสามารถจำอาหารที่มู่น่อนน่อนชอบกินได้ ไม่นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากเลยเช่นกัน

ตอนที่กินข้าว สายตาของเสิ่นเหลียงได้มองวกไปมาที่บนร่างของทั้งสองคนนี้ไปเป็นครั้งคราว

เธอพบว่าเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนทั้งสองคนมองไปแล้วดูสนิทสนมกันกว่าเมื่อก่อนอยู่หน่อยนึง แต่ก็ยังแผ่ความไม่คุ้นเคยกันออกมาอีก

หลังจากที่กินข้าวกันแล้ว เฉินถิงเซียวได้เป็นฝ่ายเสนอออกมาเองว่าจะไปส่งมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่กลับบ้านเอง

“ฉันไปส่งพวกเธอ”

“ฉันขับรถมาเอง”

แต่เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้ฝืนบังคับออกไปมากเกินไปเช่นกัน เพียงแค่กำชับไปว่าให้เธอขับรถอย่างระมัดระวัง แล้วก็กลับบริษัทไป

แน่นอนว่ากู้จือหยั่นจะต้องไปด้วยกันกับเขาด้วย

“เธอกับบอสใหญ่ ผ่านเรื่องครั้งนี้ไป ก็คงจะมีอันนั้นอยู่บ้างแล้วใช่มั้ย?” เสิ่นเหลียงพูด แล้วยังขยิบตาออกมา แล้วส่งสายตา “เธอเข้าใจดี” ไปให้มู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนไม่เข้าใจ “อันนั้น?”

คนในตอนที่ครอบครองไปจนเยอะแล้ว มักจะคิดมากกว่าเดิมอยู่เสมอ

ในตอนเริ่มแรกสุด เฉินถิงเซียวในตอนที่เห็นเธอก็เหมือนกับเห็นคนแปลกหน้า มู่น่อนน่อนคิดเพียงแค่กลับไปยังวันวาน

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ของเฉินถิงเซียวมันค่อยๆดีขึ้นมาช้าๆ แต่เธอกลับคิดมากกว่าเดิมขึ้นมาอีกแทน

เฉินมู่ที่อยู่ข้างๆคอยฟังพวกเธอพูดอยู่ตลอด ตอนนี้จู่ๆก็ได้พูดเข้ามาประโยคหนึ่ง “ตอแหล”

มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงหันหน้าไปมองเธออย่างพร้อมเพรียงกัน

เฉินมู่ยกนิ้วขาวนุ่มนิ่มของตัวเองขึ้นมา ใบหน้าแสดงความงงงวยออกมา

เธอเพียงแค่พูดตามเสิ่นเหลียงเท่านั้นเอง ไม่รู้เลยสักนิดเดียวว่าตอแหลมันหมายความว่าอะไร

เสิ่นเหลียงแหย่เธอเล่น “ใครตอแหลกัน?”

เฉินมู่มองเสิ่นเหลียงไปเล็กน้อย แล้วก็ได้มองมู่น่อนน่อนไปอีกที จากนั้นก็พูดเสียงดังฟังชัดออกมา “คุณพ่อ”

“ฮ่าๆๆ!”

เสิ่นเหลียงหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไม่มีเกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว หัวเราะออกมาจนตัวงอไปหมด ตบโต๊ะแทบจะหัวเราะจนร้องไห้ออกมา “น่อนน่อน นิสัยของมู่มู่ได้เธอมาเลยนะ ขี้กลัวขนาดนี้เลย สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเก่งสุดยอดไปเลยฮ่าๆๆ!”

มู่น่อนน่อนฉีกมุมปากออกมา หน่ายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย “เสี่ยวเหลียง ภาพลักษณ์ไอดอลของเธอล่ะ ไม่กลัวว่าจะถูกปาปารัซซี่ถ่ายเข้าเหรอ?”

“ไม่กลัว...ฮ่าๆๆๆ!” เสิ่นเหลียงพูดออกมาสองคำ แล้วก็ได้หัวเราะออกมาต่อ

มู่น่อนน่อนจำต้องหันไปมองเฉินมู่ “รู้ว่าตอแหลหมายความว่าอะไรเหรอ?”

เฉินมู่ส่ายหน้าออกมาอย่างซื่อตรง “ไม่รู้ค่ะ”

แน่นอนว่าเธอไม่รู้อยู่แล้วว่าตอแหลมันหมายความว่าอะไร

มู่น่อนน่อนแตะหัวเธอไปเบาๆ “อย่าว่าคุณพ่ออย่างนี้”

ความสามารถทางการเรียนรู้ของเด็กน้อยสุดยอดเกินไป ผู้ใหญ่พูดอะไรออกไปนิดหน่อยก็สามารถจำได้แล้ว เธอกลัวจริงๆเลยว่าเย็นนี้เฉินถิงเซียวกลับบ้านมา เฉินมู่จะพูดออกมาต่อหน้าเฉินถิงเซียว...