ไม่รอให้เฉินถิงเซียวพูดออกมา กู้จือหยั่นก็ได้พูดไกล่เกลี่ยออกมาอย่างยิ้มระรื่น “ฉันไปทำธุระที่นั่นเลยบังเอิญเจอถิงเซียว แล้วก็ได้รู้ว่าเสิ่นเสี่ยวเหลียงกับเธอมากินข้าวกันที่นี่ เลยลากถิงเซียวมาด้วย”
“อืม” เฉินถิงเซียวยอมรับคำอธิบายของกู้จือหยั่นออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
มู่น่อนน่อนมองกู้จือหยั่นไปเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม
กู้จือหยั่นส่งสายตา “อย่าเปิดโปง” มาให้เธอ
เขาไหนเลยจะวิ่งแจ้นไปทำธุระที่บริษัทเฉินซื่อโดยที่ไม่มีธุระอะไร เป็นเฉินถิงเซียวที่เป็นฝ่ายโทรมาหาเขาเอง บอกว่าอยากจะนัดเขากินข้าว แต่ผลสุดท้ายเฉินถิงเซียวก็พาเขามาที่นี่
ส่วนเฉินถิงเซียวรู้ได้ยังไงว่ามู่น่อนน่อนพวกเธออยู่ที่นี่นั้น...
กู้จือหยั่นเองก็ไม่ได้ถามออกไปให้มากมาย สามารถมากินข้าวด้วยกันกับเสิ่นเสี่ยวเหลียงสักมื้อนึง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองได้กำไรแล้ว
เฉินมู่ที่อยู่ข้างๆยื่นตุ๊กตาไม้ตัวหนึ่งที่อยู่ในมือยื่นไปให้เฉินถิงเซียวดูด้วยความตื่นเต้นดีใจ “คุณพ่อ ตุ๊กตา!”
นั่นเป็นตุ๊กตาที่เสิ่นเหลียงเพิ่งให้เธอมาเมื่อกี้นี้ ตุ๊กตาไม้ตัวหนึ่ง ร้องเพลงได้ งานหัตถกรรมที่เรียบง่ายมาก สำหรับผู้ใหญ่แล้วไม่ได้มีแรงดึงดูดอะไรเลย แต่เด็กน้อยนั้นคิดว่ามันแปลกใหม่
เฉินถิงเซียวถามเธอ “ใครให้?”
เฉินมู่ชี้ไปที่เสิ่นเหลียงเล็กน้อย เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มระรื่น “คุณน้าเสิ่นให้หนูมา”
เสิ่นเหลียงยิ้มแล้วแตะหัวของเฉินมู่ไปเบาๆ
พนักงานรินน้ำเสร็จแล้วก็ถามออกมา “ไม่ทราบว่าต้องการจะสั่งอาหารตอนนี้เลยมั้ยคะ?”
มู่น่อนน่อนเอ่ยออกมา “สั่งตอนนี้เลยเถอะ”
เธอพาเฉินมู่ออกมาค่อนข้างที่จะเช้านิดนึง คุยกับเสิ่นเหลียงเสียนานจนไม่ได้ตระหนักถึงเวลาเลย
ตอนนี้ได้ถึงเวลาอาหารเที่ยงไปแล้ว กู้จือหยั่นกับเฉินถิงเซียวมาแล้ว แน่นอนว่าจะต้องสั่งอาหารกันก่อน
พนักงานหยิบเมนูอาหารมา เฉินถิงเซียวก็ได้ดันเข้าไปตรงหน้ามู่น่อนน่อนไปทันที
มู่น่อนน่อนดันกลับไป “คุณสั่งก็พอแล้ว”
เสิ่นเหลียงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเธอ มองทั้งหมดนี้อยู่ในสายตา เมื่อกี้เธอกับมู่น่อนน่อนเพียงแค่คุยกันเรื่องดินโคลนถล่มที่ในภูเขาเท่านั้น ยังไม่ได้พูดถึงเฉินถิงเซียวเลย
เห็นพฤติกรรมที่ทั้งสองคนดันเมนูอาหารกันไปในตอนนี้ เหมือนกับว่าจะค่อนข้างที่จะซับซ้อนเลย
เสิ่นเหลียงเตะกู้จือหยั่นไปทีนึงที่ใต้โต๊ะไปเงียบๆ
กู้จือหยั่นหันหน้ามองไปทางเสิ่นเหลียงด้วยใบหน้าที่อธิบายไม่ถูกออกมา เสิ่นเหลียงเชิดคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เขามองเฉินถิงเซียว
กู้จือหยั่นส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย เขาไม่ค่อยรู้ชัดเจนต่อเรื่องของเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนเท่าไหร่นักเหมือนกัน
เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อนไปแวบนึง แต่ก็ไม่ได้ดันเมนูอาหารกลับไปอีก แล้วได้เปิดเมนูขึ้นมาแล้วเริ่มสั่งอาหาร
หลังจากที่สั่งไปสองสามอย่างแล้ว ก็ได้ส่งเมนูอาหารไปให้กู้จือหยั่นอีกที
รอจนถึงตอนที่อาหารมาเสิร์ฟ มู่น่อนน่อนพบว่าในนั้นครึ่งนึงเป็นอาหารที่เธอชอบกินทั้งนั้นเลย
ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด นั่นเป็นอาหารที่เฉินถิงเซียวสั่งให้เธอ
เฉินถิงเซียวในตอนนี้ได้ฟื้นความทรงจำกลับมามากขึ้นหน่อยนึงแล้ว เขาสามารถจำอาหารที่มู่น่อนน่อนชอบกินได้ ไม่นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากเลยเช่นกัน
ตอนที่กินข้าว สายตาของเสิ่นเหลียงได้มองวกไปมาที่บนร่างของทั้งสองคนนี้ไปเป็นครั้งคราว
เธอพบว่าเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนทั้งสองคนมองไปแล้วดูสนิทสนมกันกว่าเมื่อก่อนอยู่หน่อยนึง แต่ก็ยังแผ่ความไม่คุ้นเคยกันออกมาอีก
หลังจากที่กินข้าวกันแล้ว เฉินถิงเซียวได้เป็นฝ่ายเสนอออกมาเองว่าจะไปส่งมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่กลับบ้านเอง
“ฉันไปส่งพวกเธอ”
“ฉันขับรถมาเอง”
แต่เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้ฝืนบังคับออกไปมากเกินไปเช่นกัน เพียงแค่กำชับไปว่าให้เธอขับรถอย่างระมัดระวัง แล้วก็กลับบริษัทไป
แน่นอนว่ากู้จือหยั่นจะต้องไปด้วยกันกับเขาด้วย
“เธอกับบอสใหญ่ ผ่านเรื่องครั้งนี้ไป ก็คงจะมีอันนั้นอยู่บ้างแล้วใช่มั้ย?” เสิ่นเหลียงพูด แล้วยังขยิบตาออกมา แล้วส่งสายตา “เธอเข้าใจดี” ไปให้มู่น่อนน่อน
มู่น่อนน่อนไม่เข้าใจ “อันนั้น?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...