ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 505

“เขาจะไม่ไหวได้ไง ตั้งแต่เด็กเขาก็รู้จักเอาอกเอาใจคนแล้ว ถือว่าเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กในหมู่บ้านของพวกเราเลยแหละ”

เสิ่นเหลียงพลันคิดถึงเรื่องราวในวัยเด็ก จนรอยยิ้มแสดงอาการหวนคิดถึงออกมาอยู่บ้าง

เสิ่นเหลียงตบไหล่เธอ “ไม่มีปัญหาหรอก ก็แค่1-2 ชั่วโมงเท่านั้นเอง”

“แล้วกู้จือหยั่นไม่ไปร่วมงานเหรอ?” มู่น่อนน่อนถามเธอ

เสิ่นเหลียงแสยะยิ้มให้แทน “วันไหนบ้างที่เขาไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นเพลย์บอยอะ งานพบปะหรืองานเลี้ยงฉลองก็จัดอยู่ทุกวัน แค่ไม่ไปร่วมงานวันเดียวคงไม่มีเรื่องใหญ่อะไรหรอก”

ทว่าในเวลานี้มู่น่อนน่อนกลับคิดไปถึงเรื่องอื่นแทน

เรื่องที่เฉินถิงเซียวเป็นประธานที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทเสิ้งติ่ง และไม่เคยถูกเปิดเผยเรื่องนี้มาก่อน ส่วนเรื่องที่เขากับกู้จือหยั่นเป็นมิตรกัน นอกจากคนใกล้ตัวแล้ว ก็มีคนรู้เรื่องนี้น้อยมาก

เมื่อคิดได้เช่นนี้ การที่กู้จือหยั่นไม่ไปร่วมงานเลี้ยงของเฉินถิงเซียวถือว่าพอไปวัดไปวาได้

ตอนที่เธอได้สติกลับมานั้น เสิ่นเหลียงก็โทรศัพท์มาหากู้จือหยั่นทันที

แม้ว่าจะไม่ได้ยินว่ากู้จือหยั่นพูดอะไรก็ตาม มู่น่อนน่อนก็สามารถจินตนาการออกว่ากู้จือหยั่นตอบตกลงอย่างยินดี

แม้ว่าอุปนิสัยของกู้จือหยั่นจะดูยุ่งเหยิงไปบาง แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเสิ่นเหลียงนั้น ใครก็สามารถมองออกทั้งนั้นแหละ

แค่คำพูดของเสิ่นเหลียง เขาก็รับพระบัญชาทันที และไม่มีการพูดคำว่าไม่ออกมาแม้แต่คำเดียว

ความรู้สึกที่ใสซื่อและมั่นคงอย่างชัดเจน มันเป็นวิธีการคบหากันของกู้จือหยั่นกับเสิ่นเหลียง

แม้ว่าเสิ่นเหลียงเหมือนกับเก็บงำเอาไว้ในใจก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ตอบตกลงกู้จือหยั่นอย่างจริงจัง แต่ดูการแสดงออกของกู้จือหยั่นแล้ว ก็ต้องหาวิธีให้เสิ่นเหลียงตอบตกลงอยู่ดี

ถ้าเสิ่นเหลียงไม่ยอมตกลงสักที มู่น่อนน่อนก็ยังสงสัยว่ากู้จือหยั่นคงวุ่นวายกับเสิ่นเหลียงไปตลอดชีวิต

ถือว่าเป็นเรื่องดี และก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

หลังจากมู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงเลือกชุดราตรีเสร็จแล้ว กู้จือหยั่นก็มาถึงพอดี

เฉินมู่ก็ตื่นนอนเวลานี้พอดี

สาวน้อยที่มีอาการงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน พลันลูบคลำผมของมู่น่อนน่อนที่เพิ่งหนีบเสร็จอย่างแปลกใจ

มู่น่อนน่อนเอาใจให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมทั้งอุ้มตัวเธอออกมา

วิธีการเอาใจเด็กอยู่เสมอของกู้จือหยั่น นั่นก็คือ--ลูกอม

ส่วนเฉินมู่นั้นเป็นเด็กที่ชอบกินลูกอมที่สุดแล้ว

เธอรับลูกอมอย่างหน้าตาแจ่มใส จากนั้นกู้จือหยั่นก็ปรบมือทันที “ไหนให้อาอุ้มหน่อยสิ?”

เฉินมู่ตกหลุมพรางของกู้จือหยั่นทันที พลันยื่นแขนเล็กๆ ออกมาและเอนร่างกายไปทางกู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นยิ้มจนตาหยี เดี๋ยวก็ “ลูกรัก” อีกสักพักก็ “ลูกรัก” แสดงท่าทางราวกับเฉินมู่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขาเช่นนั้นแหละ

ขนคิ้วของเฉินมู่ย่นเข้าหากันจนจะชิดกันอยู่แล้ว “ชื่อมู่มู่ค่ะ”

กู้จือหยั่นขำกับอาการของเธอ “ทำไมนิสัยถึงได้คล้ายกับถิงเซียวเลย ฮ่า ๆ ๆ ...”

กู้จือหยั่นอุ้มเฉินมู่เอาไว้ทั้งพูดทั้งหัวเราะไปด้วย ทั้งสองคนเข้าขากันได้ไม่เลวเลย

“ฉันว่าแล้วว่าใช้งานได้แหละ” เสิ่นเหลียงยื่นมือออกมาพาดหัวไหล่ของมู่น่อนน่อน พลันมองตามสายตาของเธอไปมองกู้จือหยั่นกับเฉินมู่

มู่น่อนน่อนยิ้มให้ พลันเดินไปพูดตรงด้านหน้าของกู้จือหยั่น “คงไม่ทำให้คุณเสียเวลาใช่ไหมคะ?”

“ไม่หรอก ผมว่างมาก” หลังจากกู้จือหยั่นเดินเข้าประตูมาแล้ว รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าก็ยังไม่หุบยิ้มเลย

เมื่อครู่มู่น่อนน่อนได้อธิบายให้เฉินมู่ฟังแล้ว ก่อนหน้านี้เฉินมู่ก็รับปากเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว ว่าจะเชื่อฟังคุณลุงกู้

ผู้ใหญ่สามคนกับเด็กหนึ่งคนออกจากบ้านพร้อมกัน