ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 510

มู่น่อนน่อนตั้งสติได้แล้ว ก็ได้ยินประโยคนี้ของลี่จิ่วเชียนพอดี

เธอเหลือบมองเสิ่นเหลียง และเหลือบมองลี่จิ่วเชียนอีกครั้ง พร้อมถามกลับ “อะไรที่เรียกว่าถูกบ้างผิดบ้าง?”

ลี่จิ่วเชียนยิ้มตอบ “เมื่อครู่คุณเสิ่นถามผม ว่าผมสามารถมองออกว่าคนคนนั้นคิดอะไรในใจ จากพฤติกรรมของคนอื่นกับความรู้สึกว่าใช่หรือไม่ใช่”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วพยักหน้า และถามกลับ “ได้ด้วยเหรอ?”

ลี่จิ่วเชียนจ้องมองมู่น่อนน่อนอยู่ชั่วครู่จากนั้นถึงได้พูดกับ “ในเชิงทฤษฎีแล้ว สามารถทำได้”

“งั้นคุณลองมองน่อนน่อนดูสิว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่?” เสิ่นเหลียงเกิดความสนใจขึ้นมาแล้ว

ในฐานะนักแสดงคนหนึ่ง สิ่งต้องทำคือการเอาคนที่มีชีวิตอยู่ในกระดาษสร้างให้เป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เพื่อเสนอให้สู่สายตาของผู้คนอย่างสะดุดตา

นักจิตวิทยามองผ่านแววตา วิเคราะห์พฤติกรรมการกระทำ พร้อมทั้งวิเคราะห์จิตใจของคนอื่นออกมา

ส่วนนักแสดงนั้น จำเป็นต้องแสดงพฤติกรรมบางอย่างรวมถึงแววตาด้วย เพื่อเป็นการแสดงออกสิ่งที่อยู่ในใจของคนคนนี้

ในบางความหมายอื่นนั้น นี่ก็เป็นความหมายลักษณะพิเศษอีกอย่างหนึ่งเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน

มู่น่อนน่อนเป็นคนเขียนบท ไม่ต้องพูดอะไรมาก ย่อมสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

ลี่จิ่วเชียนเห็นสองสาวต่างสนใจถึงเพียงนี้ พลันเอาแก้วไวน์ในมือวางลงทันที เพื่อวิเคราะห์มู่น่อนน่อนอยู่สักพัก พลันพูดว่า “ท่านั่งของน่อนน่อนคือการนั่งเอียง ส่วนทิศทางสายตาของเธอมองไปทางเฉียง นั่นคือคุณเฉิน”

เพียงนิดเดียวก็รู้ไส้รู้พุง

ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ยิ้มแย้มตอนมองมาที่มู่น่อนน่อน

เสิ่นเหลียงตะลึงเล็กน้อย พลันลากเสียงยาว และกล่าวเพียง “อ้อ” ออกมาจนสื่อความหมายเป็นนัย

มู่น่อนน่อนลูบจมูกของตนเอง เพราะถูกพวกเขาสองคนมองจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

เธอขยับร่างกาย และไม่นั่งเอียงอีกแล้ว แต่ก็ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ จนรู้สึกไม่เป็นตัวของเองเลยเปลี่ยนหัวข้อแทน “งั้นคุณพูดเรื่องของเสี่ยวเหลียงสิ”

“นิสัยของคุณเสิ่นนั้นเป็นคนมีชีวิตชีวาสนุกสนาน” ลี่จิ่วเชียนพูดแบบนี้ออกไป จากนั้นก็มองไปที่เหนือเท้าของเสิ่นเหลียง

เสิ่นเหลี่ยงที่นั่งทับขาในเวลานี้ หนึ่งในปลายเท้าแตะที่พื้น ราวกับสามารถลุกยืนได้ตลอดเวลา

ลี่จิ่วเชียนพูดเสริมทันที “เป็นคนชอบความสนุกสนาน”

ปฏิกิริยาตอบสนองของเสิ่นเหลียงรีบเก็บขาทันที “ละเอียดมาก ต่อไปเวลาอยู่ต่อหน้าคุณ มือเท้าไม่กล้าปล่อยตัวตามสบายแล้ว”

“คุณเสิ่นก็พูดติดตลกไปเรื่อย นอกจากรับผู้ป่วยแล้ว เวลาปกติจะไม่จงใจสังเกตพฤติกรรมไปสำรวจคนอื่น” น้ำเสียงลี่จิ่วเชียนดูติดตลก พร้อมทั้งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นคนเข้าหาได้ง่าย

เมื่อก่อนเสิ่นเหลียงก็มีอคติกับเขา เพราะรู้สึกว่าการที่เขามาช่วยมู่น่อนน่อนเอาไว้คือมีแผนการอื่นอยู่ แต่ก็นานขนาดนี้แล้วก็ไม่เห็นว่าเขาทำเรื่องอะไรมาทำร้ายมู่น่อนน่อน แถมยังกล้าประจันหน้าต่อกรกับเฉินถิงเซียวอีกด้วย

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อลี่จิ่วเชียน มันกลับตาลปัตรคนละเรื่องเลย

สุภาพบุรุษที่ทั้งฉลาดหลักแหลมและคล่องแคล่วอย่างลี่จิ่วเชียน ไปที่ไหนมีแต่คนชอบ

ตอนที่ทั้งสามคนกำลังคุยกันอย่างเมามัน จู่ ๆ เสิ่นเหลียงก็หยุดปากทันที

มู่น่อนน่อนทอประกายแววตาสงสัยออกมา “ทำไมเหรอ?”

เสิ่นเหลียงยื่นปากชี้ เพื่อส่งความหมายถึงด้านหลังมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนหันกลับไป ก็เห็นว่าเฉินถิงเซียวกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เดินประมาณสองสามก้าวก็ถึงด้านหน้า...ของพวกเธอแล้ว

คำว่าทางด้านหน้าของ “พวกเธอ” ก็เป็นเพราะว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ แต่จับจ้องอยู่ที่ลี่จิ่วเชียน “คุณลี่”

ลี่จิ่วเชียนลุกพรวด พลันยิ้มให้ “คุณเฉินมีธุระกับผมเหรอครับ?”

“งั้นสิ? นี่คุณนึกว่าผมว่างมากนักเหรอ?” เฉินถิงเซียวสูดหายใจอย่างเย็นชา พร้อมทั้งแสดงออกอย่างอึมครึม