ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 526

มู่น่อนน่อนทุบกำปั้นใส่เขาก็ไม่มีประโยชน์

เฉินมู่นอนหลับอยู่ด้านนอก เธอไม่กล้าส่งเสียงร้องออกมา

ทั่วทั้งร่างล้วนถูกเฉินถิงเซียวควบคุมเอาไว้ ไม่มีช่องว่างให้โต้กลับแม้แต่น้อย

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินถิงเซียว

.......

เมื่อเสร็จกิจ เฉินถิงเซียวก็อุ้มเธอไปอาบน้ำ

มู่น่อนน่อนโมโหมาก บิดเอวเขา แต่กลับถูกเฉินถิงเซียวคว้าหมับเข้าที่มือของเธอ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย “ยังอยากจะทำอีกรอบ?”

มู่น่อนน่อนมือสั่นเล็กน้อย ไม่กล้าขยับสุ่มสี่สุ่มห้า

เฉินถิงเซียวหัวเราะเสียงเบา “กลัวอะไร”

วันนี้เฉินถิงเซียวอารมณ์ดีมากจริงๆ

นี่คือท่าทางที่มู่น่อนน่อนไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว

เธอยื่นมือไปลูบหน้าเฉินถิงเซียว เอ่ยเสียงเบาว่า “หลังจากนี้ก็ต้องมีความสุขนะ”

เฉินถิงเซียวแค่นเสียงเย็น “คำพูดนี้ฟังดูเหมือนกับคำสั่งเสีย ผมไม่ชอบฟัง”

“......” บรรยากาศงดงามถูกทำลายลงได้สำเร็จด้วยประโยคเดียวของเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนผลักเขา “คุณออกไป ฉันอาบเอง”

หางตาของเฉินถิงเซียวแฝงไปด้วยรอยยิ้ม มองดูแล้วเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “คุณอาบเองได้หรือ”

........

ตอนที่ทั้งสองคนกลับไปที่ห้องนอน ก็เป็นช่วงเวลาก่อนฟ้าสางแล้ว

มู่น่อนน่อนนอนลงบนเตียง รู้สึกว่าตัวเองได้รับชีวิตใหม่

เธอนอนหงายอยู่บนเตียง เฉินถิงเซียวหันหน้านอนตะแคง สายตาตกลงบนร่างเธอ ระหว่างพวกเขามีเฉินมู่กั้นอยู่

เด็กหญิงหลับลึกมาก มือน้อยๆอยู่ข้างหู ทั้งยังกรนเสียงเบา

มู่น่อนน่อนได้ยินเสียงกรนเบาๆของเธอแล้วก็รู้สึกว่าน่ารัก อดไม่ได้ที่จะตะแคงร่างหันไปมองเธอ

ผลลัพธ์ก็คือ เมื่อหันหน้าไปก็เห็นเฉินถิงเซียว

เธอเขยิบตัวลงไปด้านล่างเล็กน้อย ก็จะไม่เห็นหน้าเฉินถิงเซียวแล้ว

เธอดึงเฉินมู่เข้ามาในอ้อมแขนตัวเองด้วยความระมัดระวัง และหลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

ผลลัพธ์ก็คือในระยะเวลาอันสั้น ริมฝีปากเธอก็ถูกจุมพิต เธอยังรู้สึกได้ถึงตอหนวดที่เพิ่งขึ้นมาของชายหนุ่มจิ้มลงบนคาง

“เบาเสียงหน่อย” เฉินถิงเซียวหลุบตาลง แม้จะไม่มีโทสะแต่ก็มีความน่าเกรงขาม

เฉินมู่ยื่นมือมาปิดปากตัวเอง มองเขา พลางกระพริบตาปริบๆ

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วถามเธอ “หนูดูให้ชัดเจนว่านี่คือเตียงของหนูหรือ”

มานอนที่เตียงของเขา ครอบครองตำแหน่งของเขา ตอนนี้ยังมาโทษว่าเขานอนเตียงเธออีก?

เฉินมู่ลุกขึ้นมานั่ง ขยี้ตาไปมา ก็พบว่านี่ไม่ใช่เตียงของเธอจริงๆ

เธอหันหน้าไปก็เห็นมู่น่อนน่อนที่กำลังนอนหลับลึกอยู่อีกด้านหนึ่ง

เฉินมู่ดวงตาเป็นประกาย “คุณ....”

คำว่า “แม่” ที่อยู่ด้านหลังยังไม่ได้เอ่ยออกมา ก็ถูกเฉินถิงเซียวปิดปากเอาไว้เสียก่อน “บอกให้หนูเบาเสียงหน่อย”

น้ำเสียงเขาเคร่งขรึมเล็กน้อย เจือไปด้วยพลังคุกคาม

เฉินมู่พยักหน้าหงึกหงัก แสดงให้เห็นว่าตัวเองจะไม่เสียงดังแบบนี้อีก

แต่เมื่อเฉินถิงเซียวปล่อยมือ เธอก็คลานไปข้างมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้ามีความสุข

แม้ว่าเฉินถิงเซียวจะนอนอยู่บนเตียง แต่ก็สามารถดึงเธอกลับมาด้วยมือเดียว แล้วโยนไปด้านข้างโดยไม่ต้องใช้แรงเยอะ

“อย่ารบกวนเธอ หนูไม่นอนก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าเอง” ตอนที่เฉินถิงเซียวเอ่ยนั้นเหมือนกับพ่อเลี้ยงเป็นพิเศษ