ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 528

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดและถามฉินสุ่ยซานว่า “พ่อของเธอมีความเป็นมาอย่างไรกันแน่”

เธอได้ยินมาว่าครอบครัวของซูเหมียนไม่ธรรมดา แต่สำหรับสภาพแวดล้อมในครอบครัวของซูเหมียนนั้นก็ไม่ได้รู้ชัดเจนนัก

ตอนนี้เธอได้ยินฉินสุ่ยซานพูดแบบนี้แล้ว ก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาหลายส่วน

“ไม่รู้ และไม่มีใครรู้เช่นกัน” ฉินสุ่ยซานส่ายหน้า “ดังนั้นถึงได้บอกว่าเธออ่อนน้อมถ่อมตน เธอก็รู้ ตอนนี้ ยิ่งเป็นคนที่มีความเป็นมาที่ยิ่งใหญ่ ก็ยิ่งอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ถ้าหากพบกับคนหรือเรื่องอะไร เช่นนั้นก็สามารถจัดการทิ้งภายในเศษเสี้ยวนาที”

“สรุปนะ เธอระวังซูเหมียนหน่อยดี”

รู้ว่าฉินสุ่ยซานเอ่ยเตือนด้วยความปรารถนาดี มู่น่อนน่อนก็พยักหน้า “ฉันรู้แล้ว ขอบใจนะ”

ฉินสุ่ยซานยิ้มโดยไม่ปฏิเสธ

เมื่อออกมาจากสตูดิโอของฉินสุ่ยซาน มู่น่อนน่อนก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเฉินถิงเซียว

“กลางวันกินข้าวด้วยกัน ตอนบ่ายจะไปดูชุดเจ้าสาวเป็นเพื่อนคุณ”

“คุณว่างขนาดนั้น?”

“ผมเป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเท่านั้น แน่นอนว่าต้องเห็นเรื่องของเจ้านายสำคัญที่สุด”

เฉินถิงเซียวถอนตัวออกมาแล้ว แต่ยังจะใช้เธอเป็นข้ออ้างอีก

ตอนนี้แม้ว่าบริษัทเฉินซื่อจะเป็นของเธอแล้วจริงๆ แต่คนที่จัดการดูแลก็ยังคงเป็นเฉินถิงเซียว

ถึงอย่างไร เธอก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการจัดการบริหารพวกนี้แม้แต่น้อย

ในเมื่อเฉินถิงเซียวมีอารมณ์สุนทรีย์ มู่น่อนน่อนก็รับเอาไว้เป็นธรรมดา

ทั้งสองคนกินข้าวกลางวันด้วยกัน และไปดูร้านชุดเจ้าสาวเพื่อดูชุดเจ้าสาว

ร้านชุดเจ้าสาวก็เป็นกิจการที่อยู่ภายใต้ชื่อของบริษัทเฉินซื่อ ก่อนที่มู่น่อนน่อนจะเข้าไปดูชุดเจ้าสาว ก็ถูกสือเย่จัดการให้ทุกคนจากไปแล้ว

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า สือเย่คนนี้มีความสามารถรอบด้านมาก

“คุณให้เงินเดือนผู้ช่วยสือเท่าไร?” มู่น่อนน่อนรู้สึกอยากรู้ขึ้นมากะทันหัน

เฉินถิงเซียวหัวเราะ “คุณเดาสิ”

มู่น่อนน่อนทุบเขาไปทีหนึ่ง เฉินถิงเซียวจับมือเธอเอาไว้ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยว่า “จำไม่ได้แล้ว ถึงอย่างไรก็หลายล้านต่อปีนะ เงินเดือนก็เพิ่มขึ้นทุกปี ผมจำไม่ได้แล้วจริงๆ”

เมื่อเห็นท่าทางจริงใจของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนก็ไม่ทำให้เขาลำบากใจอีก

ทั้งสองพูดคุยกันไป พลางเดินไปทางร้านชุดเจ้าสาว

ผู้จัดการร้านนำพนักงานออกมาต้อนรับพวกเขาที่หน้าประตู

“คุณชายเฉิน”

เฉินถิงเซียวจูงมือมู่น่อนน่อนเดินเข้าไปข้างใน

จู่ๆเขาก็หยุดฝีเท้า หันหน้ามองไปทางผู้จัดการร้าน น้ำเสียงแฝงไปด้วยกลิ่นอายเย็นยะเยือก “คุณหญิงน้อย” สามคำนี้เรียกไม่เป็นหรือ ต้องให้ผมสอนพวกคุณไหม”

ผู้จัดการร้านมองมู่น่อนน่อนครู่หนึ่ง ลนลานโค้งตัวเอ่ยเรียกว่า “คุณหญิงน้อย!”

พนักงานร้านคนอื่นๆก็รีบทำตามผู้จัดการร้าน เอ่ยเรียกว่า “คุณหญิงน้อย”

มู่น่อนน่อนมองไปทางผู้จัดการร้านครู่หนึ่ง ก็พบว่าผู้จัดการร้านหลบสายตาอยู่บ้าง อีกทั้งบนใบหน้าพนักงานร้านคนอื่นๆก็มีสีหน้ากังวลใจ มีปัญหาแล้ว

มู่น่อนน่อนพิจารณามองพวกเธอเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

เฉินถิงเซียวพาเธอเดินเข้าไปด้านใน

ทั้งสองคนเดินเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว ผู้จัดการร้านก็เรียกพวกเขาให้หยุดกะทันหัน “คุณชาย คุณหญิงน้อย ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ที่ร้านพวกเรายังจัดการชุดใหม่ที่เข้ามาไม่เรียบร้อย ด้านในรกมาก ไม่สู้พวกคุณค่อยมาดูชุดเจ้าสาวอีกครั้งเป็นอย่างไรคะ”

เฉินถิงเซียวหยุดฝีเท้า หันหน้ามามองผู้จัดการร้าน

สีหน้าเขาไม่น่ามอง นัยน์ตาเย็นชามาก

ผู้จัดการร้านไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ ก้มศีรษะลงต่ำมาก มองดูแล้วหวาดกลัวเป็นอย่างมาก มู่น่อนน่อนยังสังเกตเห็นว่ามือของเธอกำลังสั่น

ความจริงแล้วมู่น่อนน่อนก็สามารถรู้สึกถึงกลิ่นอายกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่ม แต่เธอชินแล้ว จึงไม่ได้กลัวเหมือนกับผู้จัดการร้านขนาดนั้น

สาเหตุที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ คนที่ทำให้เขาโมโหไม่ใช่เธอ