ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 558

สือเย่ฟังน้ำเสียงของเฉินถิงเซียวก็เดาได้ว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้น และไม่ถามมาก ดังนั้นขาจึงรีบวางสาย เพื่อจองตั๋วทันที

หลังจากจองตั๋วเสร็จ เขาก็ขับรถไปที่บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียว

เมื่อเขามาถึงเฉินถิงเซียวก็กำลังลงมาจากชั้นบน

สือเย่พยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับเรียก “คุณชาย”

เฉินถิงเซียวกำลังจะพูด ทันใดนั้นก็ได้ยินการเคลื่อนไหวจากชั้นบน

ราวบันไดในบ้านพักตากอากาศแกะสลักด้วยไม้และมีช่องว่างตรงกลาง เมื่อเฉินถิงเซียวหันศีรษะไป ก็เห็นเฉินมู่คุกเข่าอยู่บนขั้นบันได มือทั้งคู่ที่นุ่มนวลจับราวบันไดไว้ มองผ่านช่องว่างตรงกลาง แล้วจ้องมองเฉินถิงเซียวด้วยสายตากระตือรือร้น

อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ตามปกติแล้วเฉินมู่ไม่ได้ตื่นเช้ามากนัก แต่วันนี้เป็นข้อยกเว้น

เฉินมู่พึ่งตื่นมายังคงมึนงงเล็กน้อย ทั้งตัวจับที่ราวบันได จ้องมองลงมาที่ชั้นล่างด้วยดวงตาที่ง่วงนอน ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกใจอ่อน

สือเย่เห็นว่าเฉินถิงเซียวเงียบไป จึงร้องเรียก “มู่มู่”

เฉินมู่ขมวดคิ้วและตอบว่า “อืม”

เมื่อเด็กยังง่วงอยู่ ก็จะไม่ค่อยพูดอะไรมาก

ขณะนี้ คนใช้เดินเข้ามา เมื่อเห็นเฉินมู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก "คุณชาย..."

เฉินถิงเซียวเหลือบมองคนรับใช้อย่างเย็นชา "ยังไม่ขึ้นไปอีก"

"ค่ะ"

คนใช้รีบขึ้นไป พาเฉินมู่เข้าไปใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วพาเธอลงมาอีกครั้ง

เวลานี้เฉินมู่หายง่วงไปเยอะ เมื่อถูกคนใช้อุ้มลงมา เธอก็จ้องมองเฉินถิงเซียวโดยไม่กะพริบตา

เฉินถิงเซียวยื่นมือหาเธอ และเธอก็ยื่นแขนเล็กๆสองข้างของเธอออกไป แสดงความดีใจที่จะให้เฉินถิงเซียวอุ้ม

เฉินถิงเซียวอุ้มเธอไปบนโซฟา ท่าทางจริงจังราวกับกำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่ "พ่อมีธุระจะออกจากบ้าน"

เฉินมู่บิดมือเล็กๆ เงยขึ้นมองไปที่เขาและพูดอย่างมีความสุข “จะไปไหนเหรอคะ”

รูปร่างหน้าตาเล็กๆของเธอ ดูคล้ายกับมู่น่อนน่อนเล็กน้อยเฉินถิงเซียวยื่นมือไปจัดผมหน้าม้าที่ค่อนข้างยุ่งของเธอ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ไปหามู่น่อนน่อน”

“คุณแม่!” เมื่อได้ยินชื่อของมู่น่อนน่อนดวงตาเฉินมู่เปล่งประกายขึ้นมาทันที

เฉินถิงเซียวตอบเบาๆ "ใช่"

เฉินมู่รีบพูดทันที "หนูก็จะไปด้วย"

เธอไม่ได้เจอมู่น่อนน่อนหลายวันแล้ว

และคิดถึงเธอมาก

เฉินถิงเซียวปฏิเสธเธออย่างนิ่งเฉย “ไม่ได้”

“จะไป!” เฉินมู่บีบหมัดเล็กๆ จ้องมองเขาด้วยความโกรธ

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจท่าทีโกรธเคืองของเธอแม่แต่น้อย และพูดเบาๆว่า "หนูอยู่บ้านต้องเชื่อฟัง"

เฉินมู่ปิดปาก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ท่าทางเหมือนอยากจะร้องไห้ ทำให้สือเย่ที่อยู่ข้างๆรู้สึกสงสารเป็นอย่างมาก

“คุณชาย หรือไม่ก็...” ก่อนที่สือเย่จะพูดจบ ก็ถูกเฉินถิงเซียวมองด้วยสายตาเย็นชาเขาเลยเงียบไปทันที

เฉินถิงเซียวเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เขาบอกไม่พาเฉินมู่ไป เขาก็จะไม่พาเธอไปอย่างแน่นอน

เฉินมู่ยังไงก็ยังเป็นเด็ก และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้เสียงดังออกมา "หนูอยากเจอแม่ ถ้าพ่อไปเจอ หนูก็อยากเจอด้วย...ฮือ ฮือ ฮือ..."

เฉินถิงเซียวไม่พูดกับเธออีก หันศีรษะแล้วบอกคนใช้ว่า "อุ้มเธอขึ้นไป"

"หนูไม่เอา!"

เฉินมู่ปกติอยู่ต่อหน้ามู่น่อนน่อนเป็นเด็กดีมาก อยู่ต่อหน้าเฉินถิงเซียวแม้ว่าบางครั้งเธอจะเกเรบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ถือว่าเชื่อฟังดี แต่อารมณ์ส่วนลึกของเธอก็สืบทอดมาจากมู่น่อนน่อน

เฉินถิงเซียวพูดอะไรก็ดี แต่หากไม่ได้พาเธอไปหามู่น่อนน่อนแน่นอนเธอก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป เธอร้องไห้เสียงดังในอ้อมแขนของคนรับใช้ พลิกไปพลิกมาราวกับแมวขนฟู

ร้องไปตะโกนไป "แม่ หนูอยากไปหาแม่!"

ปมในหัวใจของเขาหนักเกินไป

หลายปีก่อนเรื่องของแม่ก็ทิ้งปมในใจให้เขาจนยากจะแก้ไขได้ และเรื่องของมู่น่อนน่อนก็กลายเป็นปมในใจของเขา ดังนั้น หลังจากฟื้นความทรงจำถึงความรักของมู่น่อนน่อนเขาก็ไม่สนใจเฉินมู่และเย็นชามาตลอด

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเฉินมู่ แต่ไม่เหมือนตอนก่อนที่เฉินถิงเซียวจะสูญเสียความทรงจำคนนั้นได้ รักแบบบริสุทธิ์

ความคิดของเขาลึกซึ้งเกินไป ต้องการเวลาและวิธีที่ถูกต้องค่อยๆแก้ไข ไม่ควรรีบร้อนในเวลาอันสั้น

และที่สำคัญในตอนนี้คือไปประเทศZเพื่อตามหามู่น่อนน่อน

เมื่อสือเย่ได้สติอีกครั้ง พบว่าเฉินถิงเซียวออกจากประตูบ้านพักตากอากาศไปแล้ว เขาก็รีบตามไป

...

เมื่อมู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมา ศีรษะราวกับเต็มไปด้วยก้อนหิน ทั้งหนักทั้งแน่นไปหมด

เธอเอื้อมมือไปกดขมับ แต่พบว่ามือของเธอหนักเป็นพันกิโล แทบจะไม่สามารถยกขึ้นได้เลย

มู่น่อนน่อนตกตะลึงทันที และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

สนามบิน มู่หวั่นขี...

เธอตื่นขึ้นทันที และมองไปรอบๆ

ห้องพักสะอาดและว่างเปล่า ไม่มีคนอื่น

มู่น่อนน่อนพยายามเอาแขนดันบนเตียงและลุกขึ้นนั่ง แต่พบว่าเธอลุกนั่งไม่ได้เลยร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย

มูหวั่นขีจับตัวเธอไป แต่กล้าปล่อยไว้โดยไม่ให้ใครมาเฝ้าเธอ คงคาดการณ์ไว้แล้วว่าเธอไม่สามารถหลบหนีได้

ตอนนี้เธอไม่สามารถออกแรงได้แม้แต่สักนิดเดียว มู่หวั่นขีต้องวางยาเธออย่างแน่นอน

มู่น่อนน่อนกำมือไว้แน่น ริมฝีปากปิดสนิทจ้องไปที่เพดานด้วยความท้อแท้อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเริ่มมองไปยังห้องนั้น

น่าเสียดายของที่ตกแต่งในห้องไม่สามารถดูอะไรออกได้เลย