ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 562

เฉินถิงเซียวทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด แล้วอุ้มเธอไว้ไม่ปล่อย

จนกระทั่งสือเย่เดินเข้ามา แล้วเรียกพวกเขา: “คุณผู้ชาย คุณหญิงน้อย”

มู่น่อนน่อนตบหน้าอกเฉินถิงเซียวเบาๆให้เขาปล่อยเธอลงได้แล้ว

เฉินถิงเซียวก็ถึงปล่อยเธอลง แต่กลับไม่ได้ปล่อยมือเธอ เขาจับมือเธอไว้แน่นมาก แล้วก้มหน้าสังเกตรอบตัวของเธอ

เมื่อกี้ตอนที่เขาเข้ามา ก็เห็นมู่น่อนน่อนน่งอยู่บนพื้นแล้วพิงเก้าอี้อยู่ หัวใจก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

เฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนต่างก็รู้ว่ามู่หวั่นขีเกลียดเธอแค่ไหน ดังนั้นตอนที่รู้ว่ามู่หวั่นขีจับตัวมู่น่อนน่อนมา ใจเขาก็ลนลานจนแทบบ้าคลั่ง

และในตอนที่เขาได้เห็นมู่น่อนน่อน นอกจากจะดีใจแล้ว ที่เหลือคือความกลัวมากกว่า

เขากลัวว่ามู่หวั่นขีจะทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยกับมู่น่อนน่อน

แต่โชคดีที่มู่น่อนน่อนยังยืนอยู่ตรงนี้ได้

เฉินถิงเซียวยื่นมือไปแตะคราบเลือดที่แห้งแล้วบนแผลของมู่น่อนน่อนเบาๆ แล้วขมวดคิ้วเป็นปม

มู่น่อนน่อนเองก็ยื่นมือไปสัมผัสคราบเลือดที่แห้งแล้วบนบาดแผลตรงหน้าผาก แล้วอธิบายกับเฉินถิงเซียวว่า: “ไม่เจ็บหรอก แค่แผลถลอกเอง”

เฉินถิงเซียวได้ยินแล้ว คิ้วที่ขมวดอยู่ก็ไม่ได้คลายลงเลย แต่กลับขมวดแน่นขึ้นกว่าเดิม

มู่น่อนน่อนตบมือเขาเบาๆ: “ไปกันเถอะ”

เฉินถิงเซียวกวาดตามองรอบๆ แล้วพูดว่า: “เธอตามสือเย่ไปรอฉันที่รถก่อนเลย”

“นาย……” มู่น่อนน่อนกำลังจะถามว่าเขาจะทำอะไร ก็เดาได้ว่าเขาอาจจะไปหามู่หวั่นขี ก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วเดินตามสือเย่ออกจากคฤหาสน์ไป

หน้าประตูคฤหาสน์มีรถจอดอยู่หลายคัน เป็นรถของเฉินถิงเซียวและลูกน้องของเขาทั้งหมด

พอมาถึงที่รถ สือเย่ก็เอากล่องปฐมพยาบาลออกมา แล้วพูดกับมู่น่อนน่อนว่า: “คุณหญิงน้อย ทายาก่อนสิครับ”

แม้บาดแผลของมู่น่อนน่อนจะค่อนข้างลึกเล็กน้อย แต่ก็จัดการได้ง่ายมาก

เธอหลับตาลงให้สือเย่ล้างแผลให้เธอ แล้วก็ถามว่า: “นายเตรียมกล่องยามาเองเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ คุณผู้ชายให้ไปซื้อที่ร้านขายยาในระหว่างทางที่มาครับ” สือเย่พูดถึงสุดท้าย ในน้ำเสียงของเขาก็มีเสียงหัวเราะปนอยู่ด้วย

เขาติดตามเฉินถิงเซียวมานาน เวลาส่วนใหญ่ เฉินถิงเซียวเป็นบุคคลที่เย็นชาและเข้าหาตัวได้ยาก แต่กับมู่น่อนน่อน เขากลับเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากกว่าเดิม

ขอแค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับมู่น่อนน่อน เฉินถิงเซียวก็จะจัดการทุกเรื่องได้อย่างละเอียดและรอบคอบตลอด

สือเย่นึกถึงก่อนที่จะมา ตอนที่เฉินถิงเซียวพูดกับเขา สีหน้าเฉินถิงเซียวก็ดูซีดเซียวลงไปมาก

มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ว่า สือเย่ดูจะถนัดกับการทำแผลมาก เมื่อก่อนคงจะทำแผลให้คนเยอะสินะ

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนที่เธอจะแต่งงานกับเฉินถิงเซียว ตอนนั้นเธอเช่าบ้านอยู่ในสลัม วันนั้นก็เจอกับเฉินถิงเซียวที่ถูกยิงพอดี

ตอนนั้น เฉินถิงเซียวขู่ให้เธอเอากระสุนออกจากตัวเขา โดยที่ไม่ฉีดยาชา เขาทนรับกับความเจ็บปวดนั้นไว้อย่างอดทน

เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมาก ตอนนี้มู่น่อนน่อนนึกย้อนกลับไป ก็รู้สึกเหมือนเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อชาติก่อนแล้ว แต่มันก็เคยเกิดขึ้นจริงๆ

มู่น่อนน่อนถามสือเย่ว่า: “เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวก็บาดเจ็บบ่อยเหรอ?”

เธอเคยเห็นร่างกายของเฉินถิงเซียว แต่เธอไม่ได้สังเกตร่างกายของเขาเลย บนตัวเขามีรอยแผล แต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่

“ก็ไม่บ่อยหรอกครับ แค่จะเกิดอุบัติเหตุบางครั้งเท่านั้น” สือเย่พูดแบบขอไปที เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่

ตอนนี้เอง สือเย่ก็ทำแผลให้มู่น่อนน่อนเสร็จแล้ว ทายาและปิดแผลไว้เรียบร้อย

มู่น่อนน่อนลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า: “ฉันเคยเจอเฉินถิงเซียวถูกยิง นั่นเป็นตอนที่ฉันเพิ่งแต่งงานกับเขา ในบ้านเช่าที่สลัมของฉัน เรื่องนี้นายน่าจะรู้นะ”