ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 564

ตอนที่มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว

ห้องเงียบสงบเหมือนมีเธออยู่คนเดียว

ตอนนี้เอง ข้างเตียงก็มีเสียงของเฉินถิงเซียวดังขึ้น: “ตื่นแล้วเหรอ?”

มู่น่อนน่อนหันหน้าไป ก็เห็นเฉินถิงเซียวนั่งอยู่ข้างๆเตียง

ที่แท้เขาก็อยู่ในห้องนี่เอง แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย

“กี่โมงแล้วเหรอ?” มู่น่อนน่อนมือพยุงเตียงไว้แล้วลุกขึ้นมานั่ง

เฉินถิงเซียวก็เข้าไปพยุงตัวเธอไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “แปดโมงแล้ว”

เขาพูดจบ ก็ถามมู่น่อนน่อนว่า: “หิวเหรอ? ลงไปกินข้าวกันเถอะ”

เฉินถิงเซียวหยิบถุงออกมาจากด้านหลังแล้วยื่นให้เธอ มู่น่อนน่อนเห็นแล้วก็รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ตัวเอง

เห็นมู่น่อนน่อนไม่พูดอะไร เฉินถิงเซียวก็ยื่นมือไปลูบหัวเธอ: “ใส่เองได้ไหม? หรือจะให้ฉันช่วยเธอใส่?”

น้ำเสียงเขาดูจริงจังว่า ทำอย่างกับเธอเป็นคนพิการ

มู่น่อนน่อนผลักเขาเบาๆอย่างหยอกล้อ: “ฉันใส่เองได้ นายออกไปเถอะ”

“ฉันรอด้านนอกนะ”

เฉินถิงเซียวพูดจบ ก็มองเธอสักพักอย่างไม่สบายใจ จากนั้นก็ถึงเดินออกไปด้านนอก

รอประตูห้องปิดสนิทแล้ว มู่น่อนน่อนก็ถึงเอาเสื้อผ้าออกมาจากถุงนั้น

เสื้อผ้าด้านในดูใหม่มาก ด้านบนยังมีกลิ่นหอม เห็นได้ชัดว่าเพิ่งซักมาสดๆร้อนๆ

คิดไม่ถึงจริงๆว่าเฉินถิงเซียวจะเป็นคนที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดขนาดนี้

มู่น่อนน่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกไป เธอเห็นเฉินถิงเซียวยืนพิงกำแพง ก้มหน้าเล็กน้อยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เห็นเธอเปิดประตูห้องแล้ว เฉินถิงเซียวก็ถึงเงยหน้าขึ้นมา

เขาเงียบสักพักจากนั้นก็มองไปที่ตัวของมู่น่อนน่อน จากนั้นก็ถึงกระตุกยิ้มแล้วพูดว่า: “พอดีตัวเลยนะ”

“นายซื้อเหรอ?” มู่น่อนน่อนก้มหน้าดึงเสื้อตัวเองแล้วถามเขา

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงแล้วเลิกคิ้วถามว่า: “ไม่งั้นล่ะ? เธอหวังอยากให้ใครซื้อล่ะ?”

มู่น่อนน่อนไม่สงสัยเลย ถ้าตอนนี้เธอไม่ให้คำตอบที่เฉินถิงเซียวพอใจ เขาคงได้โกรธแน่

“ฉันอยากให้……” มู่น่อนน่อนพูดถึงครึ่ง ทันใดนั้นก็ยิ้มแล้วเดินลงไปข้างล่าง

เฉินถิงเซียวเดินตามหลังเธอ พูดอย่างโมโหว่า: “มู่น่อนน่อน! หยุดเลยนะ เดินช้าหน่อย”

มู่น่อนน่อนก็วิ่งไม่เร็วมาก เพราะยังไงเธอก็ไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว วิ่งได้ไม่ถึงสองก้าวก็ช้าลงแล้ว

เธอสำรวจดูบ้านหลังนี้ คฤหาสน์เล็กหลังนี้ตกแต่งได้ธรรมดา มีความคล้ายกับคฤหาสน์หู้หยางของเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวคงมีบ้านอยู่ทุกประเทศเลยสินะ

สือเย่กำลังพูดอะไรกับบอดี้การ์ดสองคนที่ห้องโถง เห็นมู่น่อนน่อนเดินลงมา บอดี้การ์ดสองคนก็หยุดพูดแล้วหันหน้าไปมองสือเย่พร้อมกัน: “คุณหญิงน้อยครับ”

“ผู้ช่วยสือ กินข้าวหรือยัง?” มู่น่อนน่อนถามเขาด้วยรอยยิ้ม

สือเย่พยักหน้าเล็กน้อย: “ยังเลยครับ เดี๋ยวก็กินครับ”

เขาพูดจบ เฉินถิงเซียวก็เดินลงมาจากบันไดด้วย

ตอนที่เดินมาถึงข้างมู่น่อนน่อน เขาจับมือเธอไว้แล้วดึงไปที่ห้องอาหารด้วยกัน น้ำเสียงมีความบ่นเล็กน้อย: “วิ่งเร็วขนาดนี้ ก็ไม่ดูหน่อยว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง!”

สองวันนี้เธอถูกมู่หวั่นขีวางยาที่ทำให้ไม่ค่อยมีแรง และไม่ให้น้ำกับข้าวกิน สีหน้าจึงดูซีดและโทรมมาก

แต่ว่า ก็ไม่ถึงกับหมดสภาพขนาดนั้นไหม!

มู่น่อนน่อนเดินตามหลังทั้งสองคนไป เห็นว่าพวกเขาเดินเข้าไปในห้องเล็กๆที่อยู่ติดกับคฤหาสน์

เธอยืนมองอยู่ด้านนอกสักพัก ห้องนั้นดูเล็กมาก เธอเดาว่านั่นน่าจะเป็นห้องใต้ดิน

ดูแล้วมู่หวั่นขีคงถูกขังไว้ตรงนั้นสินะ

มู่น่อนน่อนยืนลังเลอยู่กับที่สักพัก ก็ไม่ได้เดินตามไป

เฉินถิงเซียวมีวิธีจัดการของตัวเอง เธอไม่ได้เข้าไปยุ่งดีกว่า

ถ้าเธออยากรู้ ถึงเวลาเฉินถิงเซียวก็คงบอกเธอตามตรง?

มู่น่อนน่อนเดินย้อนกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง

ไม่นานเฉินถิงเซียวก็กลับมา

เขากลัวว่าจะทำให้เธอตื่น จึงเดินเข้าไปเบาๆ

มู่น่อนน่อนลืมตาขึ้น แกล้งทำเป็นตื่นเพราะเขา เธอพลิกตัวบนเตียง

เฉินถิงเซียวกำลังถอดเสื้อคลุมพอดี ได้ยินแล้วก็จึงหันหน้าไปมองเธอ: “ฉันทำเธอตื่นเหรอ?”

“ฉันก็ไม่ได้หลับลึกเท่าไหร่หรอก” มู่น่อนน่อนดึงผ้าห่ม แล้วมองเขานิ่งๆ นัยน์ตาก็มีแต่เงาของเขา

เฉินถิงเซียวปลดกระดุมเสื้อออก เดินเข้าไปก้มหน้าลงไปจูบมู่น่อนน่อน

เขาจูบกะทันหันเกินไป มู่น่อนน่อนชะงักสักพัก ก็กอดคอเขาแล้วจูบเขาตอบ

นานมาก มู่น่อนน่อนก็ถามเขาว่า: “เมื่อกี้นายไปไหนมาเหรอ?”

“ทำธุระน่ะ” เห็นได้ชัดว่าเฉินถิงเซียวไม่พอใจ พูดจบก็เอามือเธอออกแล้วจูบเธอต่อ

แต่มู่น่อนน่อนกลับเหมือนไม่พอใจในคำตอบของเขา เธอยังคงกอดคอเขาไว้แน่น แล้วถามว่า: “ธุระอะไรเหรอ?”