ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 566

มู่น่อนน่อนลงรถแล้วกลับเข้าไปในคฤหาสน์อีกที

เธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์แล้วมองออกไปที่ประตูใหญ่ด้วย

เดินไปจนไม่เห็นเฉินถิงเซียวที่นอกคฤหาสน์แล้ว เธอก็นั่งลงบนพื้น แล้วรีบเดินไปที่ห้องใต้ดินอย่างรวดเร็ว

พอเธอเดินเข้าไปแล้วก็รีบปิดประตูลง แล้วเดินลงไปเรื่อยๆตามทาง

ไฟในห้องใต้ดินสว่างมาก แถมมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้วย

ตอนที่บอดี้การ์ดเห็นมู่น่อนน่อนมา พวกเขาก็เรียกเธออย่างสงสัย: “คุณหญิงน้อย?”

หลายวันมานี้ พวกเขาเห็นมู่น่อนน่อนลงมาหามู่หวั่นขีครั้งแรก

มู่น่อนน่อนหยุดเดินแล้วมองเข้าไปด้านใน เธอเห็นรูปร่างคนรางๆ เงยหน้าแล้วถามบอดี้การ์ดว่า: “เธอยังไม่ยอมพูดอีกเหรอ?”

เธอไม่รู้ว่าหรอกว่าเฉินถิงเซียวถามมู่หวั่นขีอะไรบ้าง แต่คำถามนี้ ทำให้บอดี้การ์ดเชื่อว่าเธอรู้ทุกเรื่องที่เฉินถิงเซียวรู้

เฉินถิงเซียวตามใจมู่น่อนน่อนแค่ไหน บอดี้การ์ดพวกนี้รู้ดี ได้ยินมู่น่อนน่อนถามแบบนี้ พวกเขาก็คิดว่าเฉินถิงเซียวบอกทุกเรื่องกับเธอแล้ว

บอดี้การ์ดหนึ่งในนั้นก็ตอบว่า: “เธอยังไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ ปากแข็งมาก”

มู่น่อนน่อนไม่ได้ถามอะไรอีก กลัวว่าจะถูกจับได้เสียก่อน

“ฉันเข้าไปดูเธอก่อนนะ”

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป ก็เห็นมู่หวั่นขีนั่งบนเก้าอี้แล้วถูกล่ามโซ่ไว้บนเท้า

มู่หวั่นขีถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินนี้มานานถึงหนึ่งอาทิตย์กว่า สีหน้าของเธอซีดเซียวแล้วโทรมหนักมาก เสื้อผ้าบนตัวแม้จะสกปรก แต่เหมือนจะไม่เคยถูกทรมานอะไรเลย

มู่หวั่นขีได้ยินเสียงเท้าเดิน เธอก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างขี้เกียจ พอเห็นว่าเป็นมู่น่อนน่อนเข้ามา แววตาของเธอก็ประกายไปด้วยความโหดเหี้ยม: “เธอเองเหรอ?”

มู่น่อนน่อนรู้สึกแปลกใจ เฉินถิงเซียวมีเมตตากับมู่หวั่นขีงั้นเหรอ?

เธอคิดว่าเฉินถิงเซียวจะทรมานมู่หวั่นขีซะอีก

เขากลับไม่ได้ทำอะไรมู่หวั่นขีเลย

“ทำไม? เห็นฉันยังยืนอยู่นี่โดยไม่เป็นอะไรเลย รู้สึกแปลกใจมากเลยล่ะสิ?” มู่หวั่นขีสังเกตดูสีหน้าเธออย่างละเอียด และแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

แต่ไม่นาน แววตาสงสัยของมู่หวั่นขีก็เปลี่ยนเป็นเข้าใจทันที

“เธอยังไม่รู้หรอกเหรอ?” มู่หวั่นขีแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มจนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวไปหมด

มู่น่อนน่อนกระตุกยิ้มเย็นชา: “ฉันควรรู้อะไร?”

“ฮ่าๆ!” มู่หวั่นขีแหงนหน้าหัวเราะ จนน้ำตาเล็ดออกมา ถึงพูดต่อว่า: “มู่น่อนน่อน โลกนี้มีแม่อย่างเธอได้ยังไงกัน ลูกสาวถูกลักพาตัวไปแล้ว เธอยังไม่รู้สึกอะไรอีก น่าอดสูจริงๆ!”

สีหน้าของมู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงเธอสั่นเทาเล็กน้อย: “เธอว่ายังไงนะ?”

“เธอไม่รู้หรอกเหรอเนี้ย?” มู่หวั่นขีส่ายหน้าแล้วทำท่าถอนหายใจ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆว่า: “เฉินถิงเซียวเขารักเธอมากไม่ใช่เหรอ? แต่กลับไม่บอกเรื่องที่ลูกสาวหายตัวไปกับเธอ ฮะ……ฮ่าๆๆ”

ก่อนหน้านี้มู่น่อนน่อนก็เคยคิด คนทางฝั่งนั้นของมู่หวั่นขีอาจจะลงมือกับเฉินมู่

แต่ว่า เฉินถิงเซียวยังปลอดภัยดีที่บ้าน และช่วงนี้เธอยังได้โทรศัพท์วิดีโอคอลกับเฉินมู่ด้วย นั่นหมายความว่าเฉินมู่ยังสบายดีอยู่ที่บ้าน

“มู่หวั่นขี เมื่อวานฉันยังคุยโทรศัพท์กับมู่มู่อยู่เลย ตอนนี้เธอกลับมาบอกฉันว่าลูกสาวันถูกลักพาตัวไปงั้นเหรอ?” มู่น่อนน่อนมองดูเธอด้วยสีหน้าดูถูก

มู่หวั่นขีได้ยินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม: “ถ้าลูกสาวเธอยังอยู่บ้านจริงๆ ทำไมพวกเขาถูกยังไม่พาเธอกลับประเทศอีกล่ะ?”

คำพูดนี้ ทำเอามู่น่อนน่อนไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว

ในใจเธอก็แอบเดาไว้แล้วบ้าง จึงมีคำอธิบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ข้างๆ มองการกระทำของเฉินถิงเซียวด้วยแววตาที่เย็นชา

มีหลายเรื่องมากที่ไม่ต้องพูดก็รู้แล้ว เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว

เฉินถิงเซียวหลอกเธอมาแต่แรก เฉินมู่ถูกลักพาตัวไป และถูกจับไปหลายวันแล้วด้วย

และเฉินถิงเซียวก็พยายามปกปิดเธอไว้ ไม่ให้เธอรับรู้เรื่องนี้

มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปาก เดินไปตรงหน้ามู่หวั่นขี ยื่นมือไปบีบคางมู่หวั่นขีไว้แน่น แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ฉันจะถามเธอนะ ใครจับลูกสาวฉันไป?”

เฉินถิงเซียวยังอยู่ที่นี่ มู่หวั่นขีกลัวเขามา แม้เธอจะเกลียดมู่น่อนน่อนมากแค่ไหน แต่เธอก็จำใจต้องตอบคำถาม: “ฉันไม่รู้”

“ไม่รู้งั้นเหรอ?” มู่น่อนน่อนขยับมือลงไปบีบคอเธอไว้แทน แล้วบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกมู่หวั่นขียังไม่รู้สึกอะไร แต่ว่ามู่น่อนน่อนบีบแน่นมากขึ้น จนเธอหายใจไม่ออก ก็ถึงรู้ว่า มู่น่อนน่อนคิดจะฆ่าเธอจริงๆ

“ปะ……ปล่อยฉัน……ฉะ……ฉันไม่รู้จริงๆ……” มู่หวั่นขีหายใจไม่ออกจนหน้าซีดไปหมด: “ขะ……เขา……จะมา……หาเธอเอง……”

มู่น่อนน่อนยังคงไม่ปล่อยมือออก แล้วถามต่อว่า: “มาหาฉันเองเหรอ?”

ตอนนี้เอง ด้านหลังเธอก็มีมือมาจับแขนเธอไว้ แล้วดึงเธอขึ้นมา

มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไปก็เห็นสีหน้าที่ตึงเครียดของเฉินถิงเซียว เขาเม้มปากแน่น แววตาประกายไปด้วยความโกรธ

“เฉิน……” มู่น่อนน่อนยังไม่ทันได้เรียกชื่อเขา ก็ถูกเขาลากออกไปจากห้องใต้ดินเสียก่อน

เฉินถิงเซียวดึงเธอแรงมาก จนข้อมือของมู่น่อนน่อนระบมไปหมด

พอออกจากห้องใต้ดิน เฉินถิงเซียวก็สะบัดมือเธอออก แล้วมองเธอด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก: “เธออย่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้เลย!”

“ทำไมฉันจะเข้าไปยุ่งไม่ได้! พวกนั้นจับมู่มู่ไปนะ!” มู่น่อนน่อนโกรธจนขอบตาแดงไปหมด แต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา