ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 569

มู่น่อนน่อนรู้สึกตื่นเต้น เลยฟาดลงไปแรงหน่อย

เธอรู้สึกได้ถึงผู้ชายที่คร่อมอยู่บนตัวเธอไม่ขยับตัวเลย เธอเรียกเขาอย่างตื่นเต้น: “เฉินถิงเซียว?”

“มู่……น่อนน่อน……” เสียงของเฉินถิงเซียวดูเชื่องช้าลง เขาเรียกแค่ชื่อเธอ จากนั้นก็ล้มตัวลงไปทันที

มู่น่อนน่อนรีบหันหน้าไปทางอื่น หัวของเฉินถิงเซียวฟุบลงมาที่ไหล่ของเธอเบาๆ

ภายในห้องตกอยู่ในสภาวะที่เงียบสงัด มู่น่อนน่อนได้ยินแค่เสียงลมหายใจของตัวเองและเฉินถิงเซียว

รอเธอใจเย็นลงแล้ว ก็ถึงลองผลักตัวเฉินถิงเซียวเล็กน้อย แล้วลองเรียกเขาอีกที: “เฉินถิงเซียว?”

ได้ยินเสียงเฉินถิงเซียวตอบกลับ มู่น่อนน่อนก็ถึงผลักตัวเขาออกไป

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นมานั่ง แล้วเปิดไฟในห้อง

พอไฟสว่างขึ้น ก็เห็นสภาพภายในห้องชัดเจนมากขึ้น

เฉินถิงเซียวถูกฟาดจนสลบลงไป เขาหลับตานอนอยู่บนเตียงเงียบๆ

ตอนที่เฉินถิงเซียวหลับ คิ้วของเขาก็ยังขมวดอยู่ เหมือนมีเรื่องทุกข์ใจมากมายอย่างนั้นแหละ

มู่น่อนน่อนยื่นมือไปคลายระหว่างคิ้วเขาออก จนกระทั่งเขาไม่ขมวดแล้ว เธอก็ถึงอมยิ้มแล้วห่มผ้าให้เขา จากนั้นก็โน้มตัวลงแล้วจุ๊บแก้มเขาไปหนึ่งที

มู่น่อนน่อนลุกขึ้น มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา และถอนหายใจเบาๆ

เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างประตู บิดลูกบิดประตูเบาๆ เห็นว่าด้านนอกไม่มีบอดี้การ์ดอยู่แล้ว

ตอนเช้าเฉินถิงเซียวไม่อยู่ เขาสั่งให้บอดี้การ์ดคอยเฝ้าอยู่หน้าห้องนอน และตอนกลางคืนเฉินถิงเซียวกลับบ้าน ประตูห้องนอนก็จะไม่มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่

มู่น่อนน่อนปิดประตูลงเบาๆ เธอยกรองเท้าขึ้นมาแล้วเดินลงบันไดเท้าเปล่า

เธอเดินระวังมาก ไม่ได้ออกเสียงใดๆเลย

ห้องโถงมีไฟเปิดไว้หนึ่งดวง มีบอดี้การ์ดเฝ้ากะอยู่ด้านนอก ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว บอดี้การ์ดก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน ถ้าเธอระวังหน่อย ก็น่าจะหลบสายตาพวกบอดี้การ์ดได้

พอคิดได้แล้ว มู่น่อนน่อนก็ยกเท้าเตรียมเดินออกไป ทันใดนั้น ด้านหลังก็มีเสียงสือเย่ดังขึ้นมา: “คุณหญิงน้อย”

มู่น่อนน่อนสะดุ้ง ต่อมาก็ทำใจหันหน้ากลับไป แล้วมองสือเย่อย่างโมโห: “ผู้ช่วยสือ”

ตอนเช้าเธอวางแผนการหนี ก็คิดแต่ว่าจะหลบพวกบอดี้การ์ดยังไง แต่กลับลืมไปเลยว่าในคฤหาสน์ยังมีสือเย่อยู่

สือเย่มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ตกใจการมายืนอยู่ที่นี่ของมู่น่อนน่อนในเวลานี้เลย

เขามองดูมู่น่อนน่อนแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า: “คุณหญิงน้อยครับ ถึงแม้คุณจะออกไปแล้ว จะทำอะไรได้? คุณจะไปหามู่มู่ยังไงครับ?”

มู่น่อนน่อนคิดว่าสือเย่จะจับเธอโยนกลับไปที่ห้องเสียอีก แต่สือเย่เหมือนกำลังจะพูดเหตุผลกับเธอนะ

ขอแค่มีโอกาสพูดเหตุผล มู่น่อนน่อนก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ

มู่น่อนน่อนกอดอก พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า: “มู่หวั่นขีบอกว่า พวกเขาจะมาหาฉันเอง พวกนายก็ยังไม่ได้ข่าวมู่มู่เลยไม่ใช่หรือไง? ขอแค่ปล่อยฉันออกไป พวกเขาจะต้องมาหาฉันเอง ถึงตอนนั้น พวกนายก็แอบตามมา เราก็จะได้รู้ว่ามู่มู่อยู่ที่ไหน”

สือเย่ได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อน สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที

มู่น่อนน่อนเห็นแบบนี้แล้ว ก็ยิ่งแน่ใจในความคิดของตัวเอง

เธอจ้องสือเย่ไม่ละสายตา แล้วพูดว่า: “พวกนายรู้แล้วใช่ไหมว่าคนพวกนั้นจับมู่มู่ไปแต่ความจริงแล้วเป้าหมายคือฉัน? ดังนั้นเฉินถิงเซียวเลยไม่บอกเรื่องที่มู่มู่ถูกจับตัวไป หลังจากที่ฉันรู้ว่ามู่มู่ถูกจับตัวไป เฉินถิงเซียวก็ขังฉันไว้ ไม่ให้ฉันออกไป เขากลัวว่าฉันจะใช้ตัวเองแลกกับมู่มู่ใช่ไหม?”

มู่น่อนน่อนพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว สือเย่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปกปิดอีก เขาพยักหน้าพูดว่า: “ใช่”

คำว่า ‘ใช่’ ของสือเย่ มันให้เธอแน่ใจในความคิดของตัวเอง

มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปาก ยื่นมือไปนวดขมับตัวเอง ดึงผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ต่อมาเธอก็ถามสือเย่ว่า: “นายปล่อยให้เฉินถิงเซียวทำแบบนี้ได้ยังไงกัน? ถ้าคนพวกนั้นเล็งมาที่ฉันจริง เอาฉันไปแลกกับมู่มู่ อย่างน้อยฉันก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว! มู่มู่เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ลูกสาวฉันเพิ่งจะสามขวบเองนะ……มู่มู่……”

มู่น่อนน่อนพูดถึงตรงนี้ก็สะอื้นขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้น สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง

“คุณหญิงน้อยครับ ที่คุณพูดมาผมเข้าใจดีครับ”

สือเย่มองมู่น่อนน่อนด้วยแววตาสับสน จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า: “แต่คุณเป็นคนสำคัญของคุณผู้ชายนะครับ เป็นหนึ่งเดียวที่ไม่อาจมีใครมาแทนที่ได้ ถ้าให้เลือกระหว่างคุณกับมู่มู่ คุณผู้ชายจะต้องเลือกคุณ และจะต้องเป็นคุณเท่านั้นครับ”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วก็มองสือเย่อย่างไม่อยากจะเชื่อ: “หมายความว่ายังไง?”

เธอไม่ค่อยเข้าใจที่สือเย่กำลังจะสื่อเลย

“เมื่อก่อนคุณผู้ชายเคยบอกกับผมครับ”

สือเย่ชะงัก แล้วพูดต่อว่า: “คุณผู้ชาย ถ้าตอนนั้นไม่มีมู่มู่ ซือเฉิงหยู้ก็คงไม่มีโอกาสขู่พวกคุณไปที่เกาะเล็กๆนั่น”

สือเย่กับมู่น่อนน่อนรู้จักและคุยกันมานานขนาดนี้ เขารู้ว่ามู่น่อนน่อนเป็นคนฉลาด พูดคำเดียวเธอก็เข้าใจแล้ว

มู่น่อนน่อนอึ้ง ผ่านไปสักพัก เธอก็ถึงถามเขาไปว่า: “เขาพูดแบบนั้นจริงเหรอ?”

สือเย่เงียบแล้วพยักหน้า

มู่น่อนน่อนยื่นมือไปพยุงบานประตูไว้ เธอก้มหน้าลงแล้วเงียบไม่พูดอะไรอีก

เรื่องที่เกิดขึ้นบนเกาะนั้น เฉินถิงเซียวยังคงจำมันฝังใจเลยเหรอ

เขาไม่เพียงแต่โทษตัวเอง และยังโทษเฉินมู่ด้วย…….

ที่แท้ เพราะเหตุผลนี้จึงทำให้เขาไม่สนิทกับเฉินมู่อย่างเมื่อก่อน

“แต่ว่า มู่มู่เป็นลูกสาวเขานะ” มู่น่อนน่อนก็ยังไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะพูดแบบนี้ได้

“มู่มู่เป็นลูกสาวของคุณผู้ชายก็จริง เขารักมู่มู่ แต่รักคุณมากกว่า” สือเย่วนกลับมาที่ประเด็นเดิม

เขาไม่ได้ไม่รักเฉินมู่ แค่ไม่ได้รักเฉินมู่เหมือนเมื่อก่อนตอนที่เขาเสียความทรงจำเกี่ยวกับมู่น่อนน่อนไปทั้งหมด ความรู้สึกที่เขามีต่อมู่น่อนน่อนได้ถูกปลุกขึ้นมา เขารักมู่น่อนน่อนที่สุด

เขารักเฉินมู่ แต่รักมู่น่อนน่อนมากกว่า

เฉินถิงเซียวเป็นคนที่เด็ดขาด ถ้าให้เลือกระหว่างสองคน เขาคงเลือกมู่น่อนน่อนอย่างไม่ลังเลเลย

เขารู้จักนิสัยของมู่น่อนน่อนดี หลังจากที่รู้ว่าพวกนั้นจับเฉินมู่ไปเพราะเล็งเป้าหมายมาที่มู่น่อนน่อน ก็รู้ว่ามู่น่อนน่อนจะต้องเอาตัวเองไปแลกกับเฉินมู่แน่นอน ดังนั้นเขาเลยจับเธอขังเอาไว้ซะเลย

แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการตามหาเฉินมู่

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมาถามสือเย่: “รู้ไหมว่าคนพวกนั้นตามหาฉันทำไม?”

สือเย่ส่ายหน้า: “ไม่ทราบครับ”

มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไปมองท้องฟ้ามืดมนด้านนอก แล้วพูดว่า: “ผู้ช่วยสือ ขอร้อง ปล่อยฉันไปเถอะ”

น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยคำร้องขอ

สือเย่ไม่ได้พูดอะไร มู่น่อนน่อนรู้ดีว่าเขาลำบากใจแค่ไหน

“ผู้ช่วยสือ นายก็มีลูก นายน่าจะรู้ดีนะว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ฉันรู้สึกผิดต่อมู่มู่มาก ฉันเป็นแม่ที่ขาดความรับผิดชอบ ลูกสาวตัวเองถูกจับไปนานขนาดนี้ ฉันก็ยังไม่รู้อะไรเลย และฉันกลับอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยและไม่ได้ทำอะไรเลย ทุกนาทีทุกวินาทีที่ผ่านไป สำหรับฉันแล้วมันทรมานมากเลยนะ……”