ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 570

มู่น่อนน่อนพูดความรู้สึกตัวเองออกไปทั้งหมด เธอแอบจะจมอยู่กับความรู้สึกผิดแล้ว

ตอนเฉินมู่ยังเล็ก มู่น่อนน่อนปกป้องเธอได้ไม่ดี ต่อมากว่าจะหามู่มู่เจอ เธอกลับต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาลสามปีโดยที่ไม่ได้ดูแลมู่มู่เลย ตอนนี้มู่มู่ยังมาโดนจับตัวไปอีก……

ทุกคนก็คิดไม่ถึงว่าเฉินมู่จะถูกจับตัวไป แต่เธอเป็นแม่ เธอมีความรักผิดชอบเต็มๆเลย

สือเย่ได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อน สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงคำพูดเดิมว่า: “คุณผู้ชายไม่อนุญาตให้คุณทำแบบนี้ครับ”

“เพราะเขาไม่ให้ฉันทำแบบนี้ไง ดังนั้นฉันเลยขอร้องให้นายปล่อยฉันไป มู่มู่เพิ่งจะสามขวบ ถ้าเปลี่ยนเป็นลูกนาย ถ้านายเป็นฉัน นายจะคงจะตัดสินใจเหมือนฉันนี่แหละ”

น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนเริ่มร้อนรน

สือเย่หันหน้ามองขึ้นไปด้านบน มู่น่อนน่อนก็มองไปตามสายตาเขาแล้วพูดว่า: “เฉินถิงเซียวถูกฉันฟาดหลังคอจนสลบไปแล้วล่ะ ตอนนี้คงไม่ตื่นมาหรอก”

สือเย่เงียบสักพัก ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้: “คุณไปเถอะ”

เฉินถิงเซียวรักและตัดสินใจลำเอียงไปที่เธอตลอด เขาให้ความสำคัญกับเธอมากเกินไป เธอคุยกับเฉินถิงเซียวไม่รู้เรื่อง เฉินถิงเซียวก็คงไม่มีทางฟังที่เธอพูดหรอก

ยังดีที่สือเย่เข้าใจที่เธอพูด

“ขอบใจมากนะ” มู่น่อนน่อนกลับหลังหันเดินออกไป จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วหันหน้ากลับไปถามเขา: “มู่หวั่นขีล่ะ?”

สือเย่ตอบ: “เธอยังอยู่ในห้องใต้ดินครับ”

มู่น่อนน่อนเม้มปากแล้วพูดว่า: “ฉันอยากไปดูเธอหน่อย”

สือเย่พาเธอไปที่ห้องใต้ดิน

เพียงแต่ว่า ก่อนที่จะเข้าห้องใต้ดิน สือเย่ก็พูดเตือนเธอว่า: “คุณหญิงน้อยครับ ระวังบันไดนะครับ”

เขาพูดจบ ก็เปิดประตูให้มู่น่อนน่อนก่อน แล้วยืนอยู่ข้างๆ รอมู่น่อนน่อนเข้าไปอย่างเคารพ

มู่น่อนน่อนชะงักเล็กน้อย ก็เข้าใจแล้วว่าสือเย่กำลังจะสื่ออะไร

เธอยกเท้าแล้วเดินเข้าไปทันที

ภายในห้องใต้ดินมีระเบียบมาก ของในนั้นมีไม่เยอะเท่าไหร่ มีเตียงไม้ที่เพิ่งสร้างได้ไม่นาน มู่หวั่นขีก็นอนอยู่ในนั้น

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปใกล้ ตอนแรกมู่หวั่นขียังหลับตาอยู่ ก็ต้องลืมตาขึ้นมากะทันหัน

มู่หวั่นขีมองไปที่มู่น่อนน่อน เธอกัดฟันกรอดเรียกชื่อมู่น่อนน่อนออกมา: “มู่น่อนน่อน!”

มู่หวั่นขีพูดจบ ก็พยายามจะลุกขึ้นมา แต่พยายามอยู่นานก็ลุกขึ้นมาไม่ไหว

มู่น่อนน่อนหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอเข้าใจได้ทันทีเลยว่า เฉินถิงเซียววางยามู่หวั่นขี แถมยังเป็นยาที่ก่อนหน้านี้มู่หวั่นขีเคยวางให้เธอด้วย เป็นยาที่ทำให้คนหมดแรง

“หลายปีมานี้ เธอไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนไม่มีความอ่อนโยนเลย

มู่หวั่นขีไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ตอนเด็กจองหองไม่มีเหตุผลเห็นแก่ตัว โตมาก็ยังทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงกับร่วมมือกับคนอื่นลักพาตัวเด็กคนหนึ่งไป

ไม่ว่ามู่หวั่นขีจะผ่านเรื่องราวมาไม่น้อย แต่นิสัยของเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

“เธอก็เหมือนกัน ตั้งแต่เด็กจนโต……” มู่หวั่นขีแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมว่า: “เป็นนังแพศยาเหมือนเดิม!”

มู่น่อนน่อนรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง มู่น่อนน่อนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเธอแล้วล่ะ

ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับเฉินถิงเซียว ตอนที่อยู่ในบ้านตระกูลมู่ เธอเคยคิดว่ามู่หวั่นขีเป็นพี่น้องของเธอจริงๆ

แต่ว่า ในใจของมู่หวั่นขี ไม่เคยจำความดีของใครเลย

มู่น่อนน่อนหัวเราะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าว่า: “ฉันรู้แล้วล่ะ เดี๋ยวรอฉันไปแล้ว เธอก็อยู่เพลิดเพลินกับที่นี่ต่อไปเถอะ ฉันเชื่อว่าเฉินถิงเซียวมีวิธีทรมานเธออีกเยอะเลยล่ะ”

ฝีมือการทรมานคนของเฉินถิงเซียว มู่หวั่นขีเคยลิ้มลองมาก่อนแล้ว เธอได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

“เธอจะทำอะไร?”

“ฉันก็ต้องไปช่วยลูกสาวของฉันน่ะสิ และถ้าฉันไปแล้ว เฉินถิงเซียวจะจัดการเธอยังไง ฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ” มู่น่อนน่อนพูดอย่างสะใจ จากนั้นก็หัวเราะ ‘ฮิๆ’ เสียงต่ำ