ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 571

มู่น่อนน่อนขับรถออกจากคฤหาสน์ของเฉินถิงเซียวทั้งคืน มุ่งหน้าไปในเมือง

เฉินถิงเซียวตื่นขึ้นมาไม่เห็นเธอ ก็ต้องนำกำลังคนออกไปตามหาเธออยู่แล้ว และกลุ่มคนที่ลักพาตัวเฉินมู่ไปก็ต้องสะกดรอยตามเธอตลอดเวลาแน่นอน

ดังนั้น สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือรอให้คนพวกนั้นมาหาเธอเอง

แต่ว่า เธอไม่แน่ใจว่า คนของเฉินถิงเซียวจะหาเธอเจอก่อน หรือพวกที่ลักพาตัวเฉินมู่ไปจะมาก่อน

ในใจเธอหวังว่าพวกที่จับเฉินมู่ไปจะมาหาเธอก่อน

ตอนมู่น่อนน่อนขับมาถึงใจกลางเมือง ฟ้ายังไม่สว่างเท่าไหร่ เธอไปพักผ่อนที่โรงแรมสักสองชั่วโมง รอจนฟ้าสว่างแล้ว เธอถึงไปนั่งดื่มกาแฟในร้านที่ตั้งอยู่บนถนนที่หรูหราที่สุดของใจกลางเมือง

เป้าหมายของเธอคือการหลอกล่อคนพวกนั้นออกมา

วันนี้เป็นวันทำงาน แม้จะเป็นถนนที่หรูหราที่สุด ปริมาณของคนก็น้อยกว่าปกติมาก

มู่น่อนน่อนหาที่นั่งใกล้หน้าต่างแล้วนั่งลง สั่งกาแฟมาหนึ่งแก้ว จากนั้นก็คอยสังเกตคนรอบข้างที่เดินไปมา

ส่วนใหญ่ก็เป็นพนักงานบริษัทที่หาเวลาว่างมาดื่มกาแฟและกินข้าว คนพวกนี้เดินไปมาไม่มีอะไรให้น่าสงสัยเท่าไหร่

มู่น่อนน่อนดื่มกาแฟไปหลายแก้วมาก เธอหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย และในตอนนี้เอง ก็มีคนเดินมานั่งตรงหน้าเธอ

มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองอย่างไว ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น

มู่น่อนน่อนอึ้งอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็เรียกชื่อของคนตรงหน้า: “ลี่จิ่วเชียน?”

ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอก็พูดว่า: “ไม่เจอกันนานเลยนะ มู่น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนสังเกตดูเขาอยู่สักพัก จากนั้นก็รีบเปลี่ยนคำพูดว่า: “ไม่สิลี่จิ่วชังเป็นนายเองเหรอ?”

“จำฉันได้สักทีนะ” ลี่จิ่วชังสวมชุดสีดำอย่างเคยชิน ตอนที่เขายิ้ม แทบจะเหมือนกับลี่จิ่วเชียนเลย มู่น่อนน่อนไม่ได้เจอลี่จิ่วเชียนมานานมากแล้ว นอกจากแยกแยะคนจากสีของเสื้อผ้า ก็ดูไม่ค่อยออกแล้วว่าพวกเขาแตกต่างกันยังไง

มู่น่อนน่อนมองดูรอบๆ ถามเขาด้วยแววตากังวล: “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้?”

“อยู่ร้านกาแฟแบบนี้ เธอถามฉันว่ามาทำอะไรงั้นเหรอ? ร้านกาแฟนี้เธอเปิดเองหรือไง ร้านนี้เธอเข้าได้คนเดียวหรือไง ฉันเข้ามาไม่ได้หรือไง?”

ลี่จิ่วชังเพิ่งพูดจบ ก็มีพนักงานเข้ามาถามเขาว่าอยากดื่มอะไร เขาก็เลยสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว

จิตใต้สำนึกของมู่น่อนน่อนไม่เชื่อว่าลี่จิ่วชังจะมาอยู่ที่นี่โดยไม่มีสาเหตุ โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอก

ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ งั้น งั้นทำไมลี่จิ่วชังถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

สถานการณ์ตอนนี้ คนที่จะมาหามู่น่อนน่อนได้ นอกจากคนของเฉินถิงเซียวแล้ว ก็คือกลุ่มคนที่จับเฉินมู่ไป

เธอคิดได้ใช่ไหมว่าลี่จิ่วชังเป็นคนกลุ่มเดียวกับที่จับเฉินมู่ไป

มู่น่อนน่อนคิดในใจเยอะมาก แต่ก็ยังพูดโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน: “นายเข้ามาได้อยู่แล้ว”

เธอพูดจบ ก็ดื่มกาแฟตรงหน้าจนหมด แล้วลุกขึ้นยืน: “ฉันยังมีธุระอื่น ขอตัวก่อนนะ”

ลี่จิ่วชังก็ไม่ได้เข้าไปขวางเธอไว้

แต่ว่า ในตอนที่เธอกลับหลังหันเดินออกไปด้านนอก ทันใดนั้นลี่จิ่วชังก็พูดว่า: “เมื่อกี้ฉันเห็นเฉินถิงเซียวนำกำลังคนอยู่ตรงข้ามถนน”

มู่น่อนน่อนหยุดชะงักทันที เธอหันหน้ามองไปที่นอกหน้าต่าง ก็ไม่เห็นตัวของเฉินถิงเซียวเลย

แต่ทว่า พอเธอเงยหน้ามองออกไปที่นอกร้านกาแฟ ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังนำกำลังคนเดินมาที่ร้านกาแฟ

สีหน้าของมู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอจ้องมองลี่จิ่วชังด้วยแววตาที่สับสน จากนั้นก็ถือกระเป๋ารีบเดินไปที่ประตูหลังร้านกาแฟ

มู่น่อนน่อนเห็นสือเย่มา สือเย่พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย บอดี้การ์ดที่ล้อมตัวพวกเขาไว้ก็แยกวงตรงกลางออกแล้วแยกทางตรงกลางออกมา

เฉินถิงเซียวปรากฏตัวขึ้นตรงหน้ามู่น่อนน่อน

เขามองมู่น่อนน่อนด้วยสายตาเฉียบคม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “มานี่”

มู่น่อนน่อนใจหายวูบ ตอนนี้เฉินถิงเซียวดูท่าจะโกรธมากเลย สีหน้าเขายังดูน่ากลัวมากอีกด้วย

ถ้าเป็นปกติ ตอนที่เฉินถิงเซียวโกรธขนาดนี้ เธอก็คงตามใจเขาแล้ว แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธออยากจะช่วยเฉินมู่ เลยทำตามที่เขาสั่งไม่ได้

มู่น่อนน่อนไม่พูดอะไร เฉินถิงเซียวจ้องเธอไม่ละสายตา รอฟังคำตอบจากเธอ

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้น

“ลำบากใจมากเหรอ?”

คำพูดของลี่จิ่วชังทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้ เขาเดินไปหนึ่งก้าว ยืนอยู่ข้างมู่น่อนน่อน แล้วหันหน้าไปมองเธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆว่า: “เฉินถิงเซียวบอกเธอว่ายังไม่ได้ข่าวลูกสาวใช่ไหม?”

มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าลี่จิ่วชังกำลังพูดอะไรอยู่ เธอหันหน้าไปมองเขาอย่างสงสัย

ลี่จิ่วชังเห็นว่าคำพูดของตัวเองดึงดูดความสนใจของมู่น่อนน่อนได้ เขาก็อมยิ้มแล้วพูดต่อว่า: “ด้วยความสามารถของเฉินถิงเซียว การสืบหาตัวลูกสาว นั่นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก เขาก็แค่กำลังลังเล ลังเลว่าจะเอาเธอไปแลกกับแม่เขาไหมเท่านั้นเอง”

เขาพูดจบ ก็หันหน้ากลับไปมองเฉินถิงเซียว: “ดูแล้ว ตอนนี้คุณเฉินคงจะคิดได้แล้วว่าจะใช้มู่น่อนน่อนมาแลกข่าวของแม่คุณแล้วสินะ”

มู่น่อนน่อนฟังคำพูดของลี่จิ่วชัง แล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี: “แม่ของเฉินถิงเซียว? หมายความว่ายังไง นายบอกมาให้ชัดเจนเลยนะ!”

“ใช่สิ? เขาไม่ได้บอกเธอนี่นา?” ลี่จิ่วชังได้ยินแล้วก็แสร้งทำเป็นตกใจ