ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 572

สีหน้าของมู่น่อนน่อนเปลี่ยนไป เธอหันหน้ากลับไปมองเฉินถิงเซียว: “เขาหมายความว่ายังไง? นายปิดบังฉันกี่เรื่องแล้วเนี่ย?”

เฉินถิงเซียวเงียบไม่ตอบ นัยน์ตาที่ดำเหมือนหมึกดำนั้น ใจเย็นจนดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

แต่มู่น่อนน่อนในตอนนี้เกลียดท่าทีแบบนี้ของเขามาก

มู่น่อนน่อนตะคอกไปว่า: “เฉินถิงเซียว นายพูดมาสิ!”

สือเย่ที่ยืนอยู่ข้างเฉินถิงเซียว ได้ยินคำพูดของลี่จิ่วชัง สีหน้าของเขาดูจะแปลกใจกับเรื่องนี้มาก

เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เฉินถิงเซียวไม่เพียงแต่ไม่ได้บอกมู่น่อนน่อน เขาไม่ได้บอกสือเย่ด้วย

แม่ของเฉินถิงเซียวคือจิ่งซู เป็นปมในใจของเฉินถิงเซียวมาตลอด

ก่อนหน้านี้ มู่น่อนน่อนมั่นใจมาตลอด คิดว่าตัวเองรู้จักเฉินถิงเซียวดี รู้สึกว่าตัวเองสำคัญต่อเฉินถิงเซียวมาก

แต่ว่า ถ้าตอนนี้ให้ตัวเองเปรียบกับแม่ของเฉินถิงเซียว นี่เป็นคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบเลย

เธอยังเริ่มสงสัยแล้วว่า เหตุผลที่เฉินถิงเซียวขังเธอไว้ในคฤหาสน์

เขากลัวว่าเธอจะไปหาพวกคนที่ลักพาตัวเฉินมู่ไป หรือเพราะยังคิดไม่ได้ว่าจะเอาตัวเองไปแลกกับแม่เขาดีไหม กลัวเธอจะหนีไป ดังนั้นเลยขังเธอไว้เหรอ?

ตอนนี้ ในใจของมู่น่อนน่อนมีความคิดและความรู้สึกมากมาย

แต่สุดท้ายเธอก็ข่มอารมณ์ไว้และทำให้ตัวเองใจเย็นลง

แม่ของเฉินถิงเซียว ฆ่าตัวตายในเหตุการณ์ลักพาตัวตอนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ?

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจมู่น่อนน่อน แค่ยกมือขึ้นอย่างไร้อารมณ์ ให้ลูกน้องของเขาลงมือได้เลย

เขาไม่คิดจะพูดอะไรกับลี่จิ่วชังอีกแล้ว และไม่มีทางให้ลี่จิ่วชังพาตัวมู่น่อนน่อนไปด้วย

คนของลี่จิ่วชังมีไม่เยอะเท่าเฉินถิงเซียว พวกนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินถิงเซียวด้วย

แต่ที่มู่น่อนน่อนสงสัยคือ วินาทีสุดท้ายนั้น ทั้งที่ลี่จิ่วชังสามารถจับเธอเป็นตัวประกันแล้วหนีออกไปได้ แต่ลี่จิ่วชังกลับไม่ได้จับตัวเธอเลย แต่กลับให้แววตาที่ปลอบใจกับเธอแทน

มู่น่อนน่อนรู้สึกลี่จิ่วชังแปลกมาก

ในตอนที่เธอยังไม่ได้สติ เฉินถิงเซียวก็กำลังต่อยอยู่กับลี่จิ่วชังแล้ว

เฉินถิงเซียวชกหนักมาก ชกโดนจุดสำคัญของลี่จิ่วชังทุกครั้ง ลี่จิ่วชังก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอยู่แล้ว ถูกเขาชกจนถอยหลังไปหลายก้าว

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่มีอารมณ์มาสนใจการทะเลาะกันของเฉินถิงเซียวกับลี่จิ่วชังหรอกนะ เฉินถิงเซียวนำกำลังคนมาเยอะขนาดนี้ไม่มีทางเสียเปรียบได้หรอก ถ้าลี่จิ่วชังเป็นพวกเดียวกันกับที่ลักพาตัวเฉินมู่ไปจริง งั้นก็สมควรแล้วล่ะ

มู่น่อนน่อนเดินตรงไปหาสือเย่ แล้วถามว่า: “เรื่องอะไรกันแน่? เมื่อกี้ลี่จิ่วชังหมายความว่ายังไง แม่ของเฉินถิงเซียวยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

สือเย่ตอบ “คุณหญิงน้อยครับ คุณถามผม ผมก็ไม่ทราบหรอกครับ วันนี้ผมก็เพิ่งได้ยินครั้งแรกเหมือนกัน” เขาส่ายหน้า สิ่งที่เขารู้ตอนนี้ก็มีเท่ากับมู่น่อนน่อนนั่นแหละ

เฉินถิงเซียวกับลี่จิ่วชังที่กำลังต่อสู้กันทางนั้นก็หยุดลง

ลี่จิ่วชังถูกชกจนล้มลงพื้น เขากุมหน้าอกไว้แล้วหายใจหนักๆ ส่วนเฉินถิงเซียวเสื้อผ้าของเขาไม่ยุ่งเหยิงเลยด้วยซ้ำ แถมยังมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เย็นชาอีก

“ไป” เขาจัดเสื้อผ้าตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดูไม่ออกเลยว่าเพิ่งต่อสู้กันมา

……

มู่น่อนน่อนกลับมาในคฤหาสน์อีกครั้ง ลี่จิ่วชังก็ถูกพามาเหมือนกัน

พอเข้าไปในคฤหาสน์ เฉินถิงเซียวก็คว้าข้อมือของมู่น่อนน่อนไว้แล้วเดินขึ้นบันไดไป ตลอดทางเฉินถิงเซียวเดินเร็วมาก แถมยังกำมือแน่นอีก ไม่สนใจว่ามู่น่อนน่อนจะพยายามขัดขืนยังไงบ้าง

จนกระทั่งมาถึงห้องนอน เฉินถิงเซียวก็ถึงปล่อยมือเธอออก

‘ปัง’ เสียงดังลั่นสนั่นบ้าน ประตูห้องถูกปิดลงอย่างแรง