ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 576

ในเมื่อเฉินถิงเซียวพูดแบบนี้แล้ว ก็คงไม่อยากฟังที่คนอื่นพูดอีกแล้วล่ะ

สือเย่แม้จะมีใจ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากโน้มน้าวเขา

เรื่องนี้ แยกถูกผิดไม่ออกหรอก

เฉินถิงเซียวมีแผนของตัวเอง แม้จะไม่ได้ช่วยเฉินมู่ออกมา แต่ตอนนี้คือเขารู้ว่าเฉินมู่ปลอดภัยดี ดังนั้นถึงได้เกิดความลังเลขึ้นมาในใจ

ในใจเขา แม้ตำแหน่งของเฉินมู่จะอยู่หลังมู่น่อนน่อน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่รักเฉินมู่ เขาไม่มีทางปล่อยให้ลูกสาวตัวเองเป็นอันตรายแล้วไม่สนใจอยู่แล้ว

เขารู้และมั่นใจว่าเฉินมู่ยังปลอดภัยดี ถึงได้ตัดสินใจยื้อเวลาไว้ก่อน อยากคิดแผนที่ปลอดภัยที่สุดให้ได้ก่อนค่อยลงมือ

แต่ความคิดมู่น่อนน่อนแตกต่างจากเขา ถึงแม้เฉินมู่จะไม่เป็นไร แต่ก็ยังอยู่ในอันตรายอยู่ ดังนั้น มู่น่อนน่อนเลยคิดไม่ได้และไม่ได้ใจเย็นมากพอเหมือนกับเฉินถิงเซียว

เธอแค่อยากเจอเฉินมู่เร็วๆ

สือเย่คิดไปด้วย และเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วย

เขารับรู้ได้ถึงความเย็นชาและความกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเฉินถิงเซียว เขาเดาว่าตอนนี้เฉินถิงเซียวยังโกรธอยู่

ส่วนโกรธเรื่องอะไรนั้น สือเย่ยังเดาไม่ออก

หรือเขาอาจจะโกรธคุณหญิงน้อย หรืออาจจะกำลังโกรธตัวเองอยู่

ทั้งสองเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูห้องโถง ทันใดนั้นเฉินถิงเซียวก็หยุดฝีเท้าแล้วเรียกเขา: “สือเย่”

เฉินถิงเซียวไม่ได้หันหน้ากลับไป สือเย่ได้ยินแล้วก็เงยหน้ามองแผ่นหลังของเขา

สือเย่มองเขาแล้วถามว่า: “ครับคุณผู้ชาย?”

เฉินถิงเซียวเงียบสักพักก็ถึงพูดเสียงต่ำว่า: “สั่งคนให้ตามไป”

“ตามใครครับ?” สือเย่ยังไม่ทันรู้สึกตัว

“นายว่าตามใครล่ะ?” เฉินถิงเซียวหันหน้ากลับไปมองเขาด้วยแววตาที่เย็นชา

สือเย่รู้สึกตัวขึ้นมาทันที เฉินถิงเซียวให้เขาสั่งคนตามรถของลี่จิ่วชังไปนี่เอง

สือเย่ยิ้มแล้วพูดอย่างเข้าใจว่า: “สั่งคนตามเขาไปแล้วครับ”

ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมู่น่อนน่อน เขาเดาใจของเฉินถิงเซียวถูกตลอด แม้ภายนอกของเฉินถิงเซียวจะดูโกรธมาก แต่ถึงจะไม่สนใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางโกรธมู่น่อนน่อนจนไม่สนใจเธอแน่นอน

เฉินถิงเซียวจ้องเขาแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย ดูสีหน้าอารมณ์บนใบหน้าไม่ออก

จนกระทั่งสือเย่ถูกเขาจ้องจนแผ่นหลังเย็นวาบ เขาถึงพูดว่า: “ตอนนี้นายคิดเองเออเองเก่งมากเลยนะ”

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวฟังไม่ออกว่าเขาอารมณ์ไหน แต่สือเย่ที่รู้จักเขาดี กลับได้ยินความโกรธที่ซ่อนไว้ภายใต้ความใจเย็น

“เรียนมาจากใคร? มู่น่อนน่อนใช่ไหม?” เฉินถิงเซียวแสยะยิ้มเย็นชา: “ดีมาก!”

พูดจบ เฉินถิงเซียวก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องโถง

จนกระทั่งไม่เห็นแผ่นหลังของเฉินถิงเซียวแล้ว สือเย่ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก แล้วพึมพำพูดว่า: “ทุกครั้งที่โกรธคุณหญิงน้อย ก็พานโกรธคนอื่นไปด้วยตลอดเลย……”

บอดี้การ์ดที่ตามอยู่ด้านหลังได้ยินคำพูดของสือเย่ ก็พูดอย่างเห็นด้วยว่า: “นั่นน่ะสิ คุณผู้ชายเขา……”

สือเย่หันกลับไปมองค้อนบอดี้การ์ด: “พูดอะไรน่ะ?”

บอดี้การ์ด: “……ไม่ได้พูดอะไรครับ”

……

รถสีดำขับอยู่ภายใต้ยามค่ำคืน ขับเคลื่อนอยู่บนเลนที่ไม่ใช่ของตัวเอง