ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 577

อาลั่วโกรธจนต้องหัวเราะออกมา: “มู่น่อนน่อน อย่าคิดว่าฉันเกรงใจกับเธอ เธอจะทำอะไรก็ได้นะ!”

มู่น่อนน่อนไหวพริบเร็ว ต่อมาก็พูดกับเธอว่า: “เธอไม่ต้องเกรงใจกับฉันก็ได้นะ”

“ถ้าไม่ใช่……” อาลั่วเพิ่งพูดได้ไม่กี่คำ ก็หยุดชะงักทันที เหมือนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูด

มู่น่อนน่อนเอนหลังพิงเบาะรถ ภายในรถที่มืดมนนี้เธอจับแขนอาลั่วไว้: “ถ้าอะไร? พูดต่อสิ”

“ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงของอาลั่วเย็นชามาก ต่อมาเธอก็สะบัดมือมู่น่อนน่อนออกไป

แต่ว่า เธอสะบัดแรงๆไปหลายที แต่มู่น่อนน่อนก็ไม่ยอมปล่อยเลย

อาลั่วข่มอารมณ์โกรธไว้แล้วพูดว่า: “เธอปล่อยมือก่อน ฉันไม่อยากทำอะไรเธอ”

“เธอพูดมาให้จบก่อน ฉันถึงจะปล่อย” มู่น่อนน่อนยังคงจับเอาไว้แน่น

“ปล่อยมือออกไป!” อาลั่วเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของมู่น่อนน่อนไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงเชิงตักเตือน เธอเตือนมู่น่อนน่อนอีกครั้ง ถ้ามู่น่อนน่อนยังไม่ยอมปล่อยมือ เธอจะลงมือจัดการมู่น่อนน่อนแน่นอน

ตอนนั้นตอนที่อยู่บ้านลี่จิ่วชัง มู่น่อนน่อนก็เดาได้แล้วว่าอาลั่วเคยฝึกต่อสู้มาก่อน แม้ตอนสิบกว่าขวบเธอจะเคยสู้กับเสิ่นเหลียงมาก่อน แต่ก็เทียบกับอาลั่วผู้ที่มีประสบการณ์ฝึกฝนไม่ได้อยู่ดี

ขอแค่อาลั่วอยากแกะมือเธอออก ก็ทำได้ง่ายๆโดยไม่ต้องเสียแรงเยอะเลย

แต่ มู่น่อนน่อนก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออยู่ดี

ตอนนี้อาลั่วถูกมู่น่อนน่อนกระตุ้นจนโกรธแล้วจริงๆ เห็นมู่น่อนน่อนไม่ยอมปล่อยมือ เธอก็จับข้อมือของมู่น่อนน่อนไว้แน่นแล้วดึงออกไป

แต่มู่น่อนน่อนจับไว้แน่นกว่าเดิม ด้วยพลังของอาลั่ว ถ้าดึงมือมู่น่อนน่อนออกแรงๆ ข้อมือของมู่น่อนน่อนได้หักก่อนแน่

มู่น่อนน่อนรู้สึกได้ถึงแรงของอาลั่วที่บีบข้อมือของเธอไว้ แต่ต่อมาอาลั่วก็ปล่อยออก แล้วข่มอารมณ์โกรธพูดว่า: “แล้วแต่เธอเลย”

ก่อนหน้านี้แม้อาลั่วจะทำดีกับมู่น่อนน่อน แต่มู่น่อนน่อนรู้ว่านั่นเป็นแค่การแสดง

เมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าอาลั่วโกรธจนอยากจะทำอะไรเธอแล้ว แต่กลับหยุดเสียก่อน

การคาดเดาของมู่น่อนน่อนก็ได้ข้อพิสูจน์แล้ว มีคนสั่งให้อาลั่วห้ามทำร้ายเธอ และคนที่สั่งอาลั่ว อาจจะเป็นคนที่อาลั่วกำลังจะพูดแต่ไม่ได้พูดออกมา

อาจจะเป็นลี่จิ่วชัง แต่ถ้าเป็นลี่จิ่วชัง อาลั่วก็พูดมาตรงๆเลยก็ได้นี่?

โชคดีที่ในรถมืด เห็นใบหน้าของซึ่งกันและกันไม่ชัด มู่น่อนน่อนคิดในใจเยอะมาก และไม่ต้องกังวลว่าอาลั่วจะดูออก

มู่น่อนน่อนลดมือลง พูดหยอกล้อว่า: “ดูไม่ออกเลยนะว่าอาลั่วจะนิสัยดีแบบนี้”

แน่ใจแล้วว่าอาลั่วจะไม่ทำร้ายตัวเอง เธอก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วล่ะ

อาลั่วอาจจะเก่งเรื่องการต่อสู้ แต่เรื่องภูมิต้านทานทางจิตใจต่ำมาก มู่น่อนน่อนตั้งใจกระตุ้นเธอ ไม่แน่อาจจะได้ข่าวสารอะไรจากปากเธอก็ได้

แต่เห็นได้ชัดว่าอาลั่วโกรธมาก เธอไม่อยากพูดอะไรกับมู่น่อนน่อนเลย

เธอถูกลี่จิ่วชังเลือกให้ไปรับคน นั่นหมายความว่าเธอเป็นลูกน้องที่ดีของลี่จิ่วชัง และแน่นอนก็มีที่แตกต่างจากคนอื่นเหมือนกัน ภายในลูกน้องทั้งหมด เธอเป็นคนที่มีอิทธิพลพอสมควร

อาลั่วที่มีอิทธิพลขนาดนี้ เมื่อกี้กลับถูกมู่น่อนน่อนกวนไม่เลิกอีก ถ้ายังยอมพูดกับมู่น่อนน่อนอยู่ก็คงแปลกไปแล้ว

มู่น่อนน่อนก็รู้ว่าทำเกินไปไม่ได้ อาลั่วไม่สนใจเธอ เธอก็รู้ตัวและไม่พูดอะไรอีก

……

รถขับอยู่ในความมืดมิดอยู่นานมาก

อย่างน้อยมู่น่อนน่อนก็ดูออกว่า รถขับอยู่นานมาก สองวันมานี้เธอไม่ได้นอนไม่หลับเลย เธอเริ่มรู้สึกง่วง อาจเป็นเพราะยังขับไม่นานเท่าไหร่

แม้เธอจะง่วงมากแค่ไหน แต่ก็ยังอดทนไว้ไม่ให้ตัวเองหลับ

จนกระทั่ง ข้างหน้ามีบ้านและไฟที่สว่างไสวปรากฏขึ้น เป็นเหมือนกับหมู่บ้าน

มู่น่อนน่อนเห็นอีกว่า ภูเขาข้างๆหมู่บ้านมีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่และมีไฟสว่างไสวด้วย

แม้มู่น่อนน่อนจะไม่พูดอะไร แต่อาลั่วนึกถึงก่อนหน้านั้นที่มู่น่อนน่อนตั้งใจกระตุ้นให้เธอโกรธ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ อดไม่ได้พูดประชดไปว่า: “ตอนนี้ก็ดูฉลาดขึ้นแล้วนี่”

“เพราะยังไงฉันก็เป็นคนที่จับพวกเธอมาเป็นตัวประกันอยู่แล้ว ลูกสาวฉันยังอยู่ในมือพวกเธอ ฉันไม่เชื่อฟังหน่อยก็คงไม่ได้” มู่น่อนน่อนพูดประชดไปเหมือนกัน

พวกเขาไม่ควรจับเฉินมู่มาเป็นตัวประกันเลย

เฉินถิงเซียวแม้จะโกรธและอารมณ์รุนแรง แต่ก็ไม่เคยทำร้ายคนบริสุทธิ์ โดยเฉพาะผู้หญิงและเด็ก

เขาไม่ใช่คนดี แต่เขาก็มีหลักการของเขา

และพวกลี่จิ่วชังจับเฉินมู่ไป ก็ไม่ต่างอะไรกับซือเฉิงหยู้หรอก

แค่เรื่องนี้ ก็ทำให้มู่น่อนน่อนเกลียดพวกเขาแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของมู่น่อนน่อนเย็นชาลงไปอีก

เธอก้มหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่ให้อาลั่วเห็นแววตาที่เกลียดชังของเธอ

อาลั่วไม่ใช่ผู้หญิงใจร้ายโหดเหี้ยมเลย เธอก็มีใจรักเด็กเหมือนกัน การจับเด็กมาเป็นตัวประกันเป็นเรื่องที่ไม่ดีจริง

ด้วยเหตุนี้ ถึงแม้เธอจะฟังออกว่ามู่น่อนน่อนประชด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

อาลั่วพามู่น่อนน่อนเข้าไปในคฤหาสน์

ด้านในคฤหาสน์ใหญ่มาก มีบันไดวนที่ใหญ่มาก

“ฉันจะพาเธอไปหาลูกสาวเธอ” คฤหาสน์มีพื้นที่ที่กว้างมาก ตอนที่อาลั่วพูดก็มีเสียงสะท้อนเล็กน้อย

“ขอบใจ” มู่น่อนน่อนพูดโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ อย่าว่าแต่ความรู้สึกขอบคุณจากใจจริงเลย

อาลั่วมองเธอแวบเดียว แล้วเดินนำทางไปต่อ