ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 578

มู่น่อนน่อนเดินตามหลังอาลั่ว ยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งเงียบลงเรื่อยๆ

หลังจากขึ้นไปแล้ว บนทางเดินก็มีเสียงเท้าเดินก้องขึ้น

คฤหาสน์เงียบมากจนน่าสงสัย เมื่อกี้ตรงหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ มู่น่อนน่อนยังเห็นบอดี้การ์ดและคนรับใช้เพียบเลย นั่นแสดงว่าคฤหาสน์หลังนี้น่าจะมีคนอาศัยอยู่เยอะ

แต่ตอนนี้ มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกว่า คฤหาสน์หลังนี้ไม่มีกลิ่นอายของคนเลย แม้จะมีคนรับใช้เดินผ่านพวกเธออยู่เป็นระยะ

ทางเลี้ยวตรงทางเดิน ภาพก็ดูกว้างใหญ่ขึ้น เดินไปด้านหน้าอีก ก็มีห้องเรือนกระจก

ไฟในห้องเรือนกระจกค่อนข้างมืด อาลั่วพาเธอเดินลัดเลาะห้องเรือนกระจก จนถึงหน้าประตูห้องหนึ่ง

อาลั่วหยุดเดินแล้วหันหน้าไป พูดกับเธอด้วยสีหน้าลำบากใจว่า: “เธอเข้าไปคนเดียวเถอะ”

เธอพูดจบก็ดันประตูเข้าไป

มู่น่อนน่อนยืนอยู่หน้าประตู มองไปที่เตียงข้างหน้า

บนเตียงใหญ่มีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมไว้ และยังมีผ้าห่มหนาคลุมอีกชั้น บนหัวเตียงยังมีตุ๊กตาวางอยู่มากมาย เฉินมู่ตัวเล็กมาก คงจะถูกตุ๊กตาพวกนั้นทับเอาไว้อยู่

มู่น่อนน่อนพยายามเดินเสียงเบาที่สุด ขนาดลมหายใจยังเบาเลย

เธอเดินเข้าไป อาลั่วมองดูเธอเดินไปข้างเตียง จากนั้นก็ปิดประตูลง กอดอกเดินวนอยู่ในห้องเรือนกระจก แล้วหาเก้าอี้นั่งลง

ภายในห้อง มู่น่อนน่อนเดินไปถึงข้างเตียงแล้ว

เฉินมู่แทบจะอยู่ในผ้าห่มอยู่แล้ว แค่มีหัวเล็กๆโผล่ออกมานิดเดียว หายใจถี่ปกติ ดูท่าจะหลับลึกมาก

หลังจากที่ชินกับไฟสลัวในห้องแล้ว มู่น่อนน่อนก็เห็นเฉินมู่ชัดมากขึ้น

เธอนั่งอยู่ตรงข้างเตียง เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่คลุมหน้าของเฉินมู่ลง ให้ใบหน้าของลูกโผล่ออกมาทั้งหมด

สีหน้าของเฉินมู่ดูดีมาก หลับตาพริ้มขนตายาวเป็นแพ จมูกก็กำลังหายใจถี่ ไม่รู้ว่ากำลังฝันหวานอะไรอยู่

มู่น่อนน่อนมองดูเฉินมู่ เธอไม่อยากละสายตาจากลูกสาวเลย เธอกลัวจะทำให้เฉินมู่ตื่น จึงลูบผมของเฉินมู่เบาๆ

เฉินถิงเซียวบอกว่า นิสัยของเฉินมู่เหมือนกับเธอ

มู่น่อนน่อนคิดว่า เฉินมู่เหมือนเธอมาก เฉินมู่ฉลาดกว่าเธอและยังมีไหวพริบปฏิภาณที่ดีมากด้วย แม้จะอยู่ในสิ่งแวดล้อมแปลกหน้า เฉินมู่ก็ยังกินดีอยู่ดีได้

ลูกสาวของเธอ อาจจะแตกต่างจากที่เธอคิดไว้ก็ได้

มู่น่อนน่อนเฝ้าเฉินมู่อยู่ข้างเตียงพักใหญ่ นึกได้ว่าอาลั่วยังเฝ้าอยู่ด้านนอก เธอดึงผ้าห่มคลุมตัวเฉินมู่แล้ว ก็ถึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก

เธอเปิดประตูออกไป ก็ไม่เห็นอาลั่วอยู่หน้าประตูแล้ว และสายตาก็มองไปที่ห้องเรือนกระจก

เธอเดาว่า อาลั่วน่าจะอยู่ที่นั่น

มู่น่อนน่อนเดินไป ก็เห็นอาลั่วนั่งหลังตรงอยู่ท่ามกลางดอกไม้ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไร อาลั่วก็หันหน้ากลับไปมองเธอ

อาลั่วพูดกับมู่น่อนน่อนว่า: “คืนนี้เธอนอนที่นี่ได้นะ”

“อืม” มู่น่อนน่อนตอบคำเดียว

อาลั่วพูดจบ ก็กลับหลังหันเดินออกไปทันที

มู่น่อนน่อนรู้สึกแปลกใจ อาลั่วรอเธออยู่ที่นี่ตั้งนาน เพื่อพูดแค่นี้เนี้ยนะ?

จนกระทั่งแผ่นหลังของอาลั่วหายไปจากห้องเรือนกระจกแล้ว มู่น่อนน่อนถึงเดินกลับไปที่ห้องของเฉินมู่

อาลั่วเดินไปถึงทางเดิน ก็เจอลูกน้องเดินมาพอดี

ลูกน้องเห็นเธอแล้ว ก็ทักทายเธออย่างเคารพว่า: “คุณหนูอาลั่ว”

อาลั่วพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถามเขาว่า: “คุณผู้ชายกลับมาหรือยัง?”

“ยังเลยครับ”

มู่น่อนน่อนเอาตุ๊กตามาสังเกตดูอย่างละเอียด ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักมาก และนุ่มมากด้วย เธอดูออกว่าเฉินมู่ชอบมันมาก ไม่งั้นก็คงไม่ให้มู่น่อนน่อนหรอก

มู่น่อนน่อนถามอีกว่า: “คุณลุงลี่ดีขนาดนี้เชียว?”

“ใช่ค่ะ คุณลุงดีมาก” เฉินมู่พูดตามเธอ แล้วพยักหน้าด้วย

รอยยิ้มบนใบหน้ามู่น่อนน่อนอ่อนลง และตกลงสู่ห้วงความคิด

เมื่อก่อนเฉินมู่เคยเจอลี่จิ่วเชียนมาก่อนแล้ว แถมเธอยังความจำดีมากอีกด้วย ลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียนก็หน้าตาคล้ายกันมาก เฉินมู่ความจำดีขนาดนี้ ก็ต้องจำลี่จิ่วเชียนได้อยู่แล้ว จึงคิดว่าลี่จิ่วชังเป็นลี่จิ่วเชียนสินะ

ในสถานที่ที่แปลกหน้าขนาดนี้ เด็กเล็กก็ต้องพึ่งพาคนคนเดียวที่รู้จักอยู่แล้ว

ในช่วงนี้ เฉินมู่กับลี่จิ่วชังอยู่ด้วยกัน ก็ต้องพึ่งพาและชอบลี่จิ่วชังเป็นธรรมดา

ตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูด้านนอกก็ดังขึ้น

เฉินมู่ได้ยินเสียงเคาะประตู ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที: “อาหารเช้ามาแล้วค่ะ”

มู่น่อนน่อนเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็หัวเราะแล้วพูดว่า: “พวกเขามาเรียกหนูไปกินอาหารเช้าทุกวันเลยเหรอคะ?”

แต่ทว่าเฉินมู่กลับไม่ได้ตอบคำถามเธอ รีบกระโดดลงจากเตียงและวิ่งไปหน้าประตูอย่างเร็ว

ลูกบิดประตูค่อนข้างสูง เฉินมู่เขย่งเท้าถึงจะเปิดประตูได้

คนรับใช้ด้านนอกยิ้มแล้วพูดว่า: “อรุณสวัสดิ์ หนูน้อยมู่มู่”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เฉินมู่ตอบกลับไปอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ถามอย่างร้อนรนว่า: “จะกินข้าวเช้าแล้วใช่ไหมคะ?”

คนรับใช้ตอบด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนว่า: “ใช่แล้วค่ะ”

มู่น่อนน่อนหยิบเสื้อคลุมของเฉินมู่แล้วเดินตามไป เธอเอาเสื้อคลุมไว้บนตัวของเฉินมู่ก่อน แล้วค่อยพูดกับคนรับใช้ว่า: “ขอบใจนะ พวกเราขอล้างหน้าก่อนค่อยลงไป”

คนรับใช้พยักหน้าเล็กน้อย เฉินมู่เรียนตามน้ำเสียงของมู่น่อนน่อน เธอปิดประตูพร้อมกับพูดว่า: “ขอบใจค่ะ พวกเราจะรีบลงไปนะคะ”