ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 579

มู่น่อนน่อนหัวเราะอีกครั้ง แล้วลูบผมเฉินมู่เบาๆ จากนั้นก็พาเธอไปล้างหน้าแปรงฟัน

รอมู่น่อนน่อนพาเฉินมู่ออกมาแล้ว ก็มีสาวรับใช้สองคนเฝ้าอยู่หน้าประตู เห็นได้ชัดว่ากำลังรอมู่น่อนน่อนและเฉินมู่ออกมา แล้วพาพวกเธอไปห้องอาหาร

ภายนอกเหมือนจะเป็นการดูแล แต่ความเป็นจริงแล้วก็แค่จับตาดูทุกฝีก้าวของพวกเธอไว้ เรื่องนี้มู่น่อนน่อนรู้ดีอยู่แก่ใจ

คนรับใช้สองคนรอรับใช้อยู่ข้างๆอย่างเคารพ เฉินมู่อยู่ในคฤหาสน์นี้มาระยะหนึ่งแล้ว เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับที่นี่มาก

เธอจับมือมู่น่อนน่อนเดินไปข้างหน้าและพูดว่า: “แม่คะ หนูรู้ค่ะว่าห้องอาหารอยู่ไหน”

ตอนที่พวกเธอมาถึงห้องอาหาร ลี่จิ่วชังก็นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว ข้างๆเขาก็มีอาลั่วนั่งอยู่ด้วย

เขาเหมือนกำลังรอมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่อยู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น สีหน้าดูสบายใจมากเลยทีเดียว

เฉินมู่เห็นเขาก็ตะโกนเรียกอย่างดีใจว่า: “คุณลุงลี่คะ”

“มู่มู่มาแล้วเหรอ” ลี่จิ่วชังได้ยินก็เงยหน้าขึ้น วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แล้วมองมู่มู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เฉินมู่ยิ้มให้กับเขา จากนั้นก็หันหน้าไปมองมู่น่อนน่อน: “แม่คะ……”

เธออยากไปหาลี่จิ่วชัง และกำลังขออนุญาตมู่น่อนน่อนอยู่

“ไปเถอะ” มู่น่อนน่อนชะงักไปสักพัก แต่สุดท้ายก็ปล่อยมือให้เฉินมู่ไปหาลี่จิ่วชังอยู่ดี

เฉินมู่วิ่งไปหาลี่จิ่วชัง ลี่จิ่วชังก็อุ้มเธอขึ้นมา ทั้งสองดูเป็นเข้าขาและสนิทสนมกันมาก

มู่น่อนน่อนดูออกว่า เฉินมู่ชอบลี่จิ่วชังจริงๆ

เธอไม่ได้คิดมาก แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร นั่งอยู่ตรงข้ามลี่จิ่วชัง

เฉินมู่เห็นมู่น่อนน่อนเดินมา ก็รีบสไลด์ตัวลงมาจากตัวของลี่จิ่วชัง แล้ววิ่งเข้าไปหามู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนอุ้มเฉินมู่ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะอาหาร ไม่นานก็ได้ยินลี่จิ่วชังถามเธอว่า: “เมื่อคืนนอนหลับไหม?”

“ด้วยความห่วงใยของคุณลี่ ฉันหลับสบายดีค่ะ” มู่น่อนน่อนเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“งั้นก็ดี ทานอาหารเช้าเถอะครับ” ลี่จิ่วชังได้ยินแล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย เหมือนเมื่อกี้เขาแค่ถามไปงั้นๆ

พอกินอาหารเช้าเสร็จ ลี่จิ่วชังกับอาลั่วก็ออกไปข้างนอกทันที

ส่วนจะไปไหนนั้น มู่น่อนน่อนก็ไม่อาจรู้ได้

คฤหาสน์มีคนรับใช้และบอดี้การ์ดเยอะมาก แต่กลับไม่มีใครขังมู่น่อนน่อนไว้เลย เหมือนพวกเขาไม่กลัวเลยว่ามู่น่อนน่อนจะหนีไป

ถ้ามีแค่เธอคนเดียว การหนีคงจะง่ายกว่ามาก

แต่ตอนนี้เฉินมู่อยู่ด้วย การจะพาเฉินมู่หนีไปด้วยเป็นเรื่องที่ยากมาก เธอจึงไม่คิดเรื่องนี้อีก

ลี่จิ่วชังอาจจะคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ถึงไม่ได้สั่งให้คนคอยจับตาดูเธอไว้

แม้จะหนีไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการทำความคุ้นเคยกับคฤหาสน์หลังนี้

มู่น่อนน่อนทำความคุ้นเคยกับที่นี่ แต่เฉินมู่กลับลากเธอไปที่ห้องของเล่นตลอดเลย

ตอนที่เธอเข้าไป ก็ตะลึงไปทันที

ที่นี่มันไม่ใช่แค่ห้องของเล่นแล้วล่ะ มันเป็นสวนสนุกของเด็กเล็กมากกว่า

อายุนี้ของเฉินมู่ ไม่สามารถหักห้ามใจกับของพวกนี้ได้ เธอลากมู่น่อนน่อนไปเล่นกับเธอ

แต่มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกสงสัยมากขึ้น ลี่จิ่วชังคิดจะทำอะไรกันแน่!

ถ้าเธอไม่ใช่แม่ของเฉินมู่ เธอคงสงสัยแล้วว่าลี่จิ่วชังเป็นพ่อแท้ๆของเฉินมู่หรือเปล่า

……

ดึกมากลี่จิ่วชังกับอาลั่วถึงจะกลับมา

ลี่จิ่วชังกลับมาก็มาหาเฉินมู่ทันที

ที่สำคัญคือสองคนนี้เหมือนกันมากจริงๆ

มู่น่อนน่อนพิงกำแพงครุ่นคิดอยู่นานมาก ถึงกลับไปดูว่าเฉินมู่ตื่นหรือยัง

เธอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเฉินมู่กำลังนอนอยู่บนเตียงและเล่นตุ๊กตาอยู่

เฉินมู่ได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบหันไปมอง พอเห็นมู่น่อนน่อนเข้ามา เธอก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วยืนขึ้น จากนั้นก็ยื่นมือไปหามู่น่อนน่อน: “แม่คะ”

มู่น่อนน่อนเดินไปอุ้มเธอขึ้นมา ยื่นมือลูบผมหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงของเฉินมู่เบาๆ: “ผมยุ่งหมดเลยนะ”

เฉินมู่ลูบผมตัวเองแล้วพูดว่า: “ไม่ยุ่งนี่คะ”

มู่น่อนน่อนวางลูกสาวลงบนเตียง ตอนที่กำลังสวมเสื้อผ้าให้ลูกสาวอยู่นั้น ก็นึกถึงตอนที่ลูกสาวเข้าใกล้ลี่จิ่วชังอย่างสนิทสนม เธอครุ่นคิดสักพักแล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “มู่มู่ ลูกชอบคุณลุงลี่มากใช่ไหม?”

“ชอบค่ะ” เฉินมู่ตอบอย่างไม่ลังเล

“แต่ถ้าเขาไม่ใช่คุณลุงลี่จริงๆล่ะ?” มู่น่อนน่อนถามเสร็จ ก็อดไม่ได้รู้สึกขำ เฉินมู่จะฟังคำนี้ออกได้ยังไงกันนะ

เฉินมู่เงยหน้าขึ้นมองมู่น่อนน่อน ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วถามอย่างสงสัยว่า: “คุณลุงลี่ก็คือคุณลุงลี่ค่ะ”

ตัวจริงตัวปลอม เธอไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้ว ในสมองก็มีแสงประกายขึ้น และเธอก็ชะงักไปทันที

คุณลุงลี่ก็คือคุณลุงลี่……

บนโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะไหมนะ?

สมมุติโลกนี้ไม่มีคนแบบนั้น งั้นก็หมายความว่า ลี่จิ่วชัง แท้จริงแล้วก็คือลี่จิ่วเชียน!

มู่น่อนน่อนคิดอยู่ตลอดว่า ลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียนสองคนนี้ พวกเขาหน้าตาคล้ายกันมากจนรู้สึกน่าสงสัย

ลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียนเป็นคนเดียวกัน……