ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 580

ถ้าลี่จิ่วชังกับลี่จิ่วเชียนเป็นคนเดียวกัน งั้นเรื่องนี้ก็อธิบายได้แล้วล่ะ

ลางสังหรณ์ของคนเรา บางครั้งก็ตรงจนน่าตกใจ

ตั้งสมมุติฐานแบบนี้ได้ ความสงสัยในใจของมู่น่อนน่อนก็สลายหายไปทันที

แม้ตอนนั้นเธอจะเห็น ‘ลี่จิ่วชัง’ ที่โรงแรมจีนติ่ง และผู้ช่วยของลี่จิ่วเชียนบอกเธอว่า วันนั้นลี่จิ่วเชียนไม่ได้ออกไปกินข้าว แต่ก็ไม่อาจตัดความน่าสงสัยของผู้ช่วยลี่จิ่วเชียนได้

การปรากฏตัวของลี่จิ่วชัง ก็เพื่อล่อมู่น่อนน่อนมาเมืองMอยู่แล้ว

สมมุติ ‘ลี่จิ่วชัง’ ก็คือคนที่ลี่จิ่วเชียนสร้างขึ้นมา เพื่อล่อเธอมาเมืองM ……

มู่น่อนน่อนเม้มปากพูดพึมพำ: “ไม่……ไม่ใช่แล้ว”

ตอนนั้นเฉินถิงเซียวเคยสืบประวัติของลี่จิ่วเชียนมาก่อน เขามีพี่น้องฝาแฝดจริงๆ

เฉินมู่เห็นมู่น่อนน่อนไม่สนใจตัวเอง แถมยังพูดพึมพำคนเดียวอีก เธอเลยเรียกอย่างสงสัยว่า: “แม่คะ?”

มู่น่อนน่อนถูกเสียงเรียกดึงสติกลับมา เธอรีบเก็บอาการบนสีหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เมื่อกี้แม่กำลังคิดว่าตอนเย็นจะกินอะไรน่ะ”

เฉินมู่ได้ยินแล้วก็ลูบท้องตัวเอง แล้วขมวดคิ้วพูดว่า: “หิวจังเลยค่ะ”

มู่น่อนน่อนมองดูท่าทีขมวดคิ้วของลูกสาวตัวเอง เธอก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา แล้วยื่นมือไปคลายระหว่างคิ้วของลูกสาว: “เอาล่ะ อย่าเอาแต่ขมวดคิ้วสิ เดี๋ยวจะกลายเป็นยายแก่ตัวน้อยนะ”

“ยายแก่ตัวน้อยคืออะไรคะ?”

“ก็คือยายแก่ๆไงคะ”

“อะไรคือยายแก่ๆคะ?”

มู่น่อนน่อน: “……”

……

ตอนเย็น

ห้องอาหารเงียบมาก มีแค่เฉินมู่ที่พูดไม่หยุด: “แม่คะหนูอยากกินอันนี้ แล้วก็อันนั้น บะหมี่…….”

มู่น่อนน่อนคีบอาหารที่มู่มู่อยากกินเงียบๆ ลี่จิ่วชังกับอาลั่วก็เงียบมากเหมือนกัน

ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว มู่น่อนน่อนเห็นว่า อาลั่วเป็นคนที่ลี่จิ่วชังให้ความสำคัญมาก

ก็เหมือนกับเฉินถิงเซียวที่ให้ความสำคัญกับสือเย่ เป็นมือซ้ายขวาที่ได้แรงมากที่สุด

ทันใดนั้น ลี่จิ่วชังก็เงยหน้ามองมู่น่อนน่อน แล้วถามว่า: “ไม่ถูกปากเหรอ?”

มู่น่อนน่อนกินโดยเหม่อลอย พอถูกลี่จิ่วชังถามแบบนี้ เธอก็พยายามข่มอารมณ์ไว้ แล้วเงยหน้ามองลี่จิ่วชังอีกครั้ง: “ก็ดี”

ลี่จิ่วชังก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

เฉินมู่กินเสร็จแล้ว ไม่นานก็นอนหลับ

มู่น่อนน่อนยังคงครุ่นคิดเรื่องของลี่จิ่วชัง ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

บนทางเดินมีคนรับใช้เดินผ่าน พวกเธอเห็นมู่น่อนน่อนแล้ว ก็จะทักทายเธออย่างมีมารยาท

“คุณมู่คะ”

เกรงใจและห่างเหิน

ลี่จิ่วชังไม่ได้ขังเธอไว้ แต่คนในคฤหาสน์ล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา มู่น่อนน่อนรับรองได้เลยว่า เธอไปไหนหรือทำอะไรบ้าง คนในคฤหาสน์นี้ก็จะเอาไปบอกลี่จิ่วชังทั้งหมด

ชีวิตที่ต้องถูกคนจับตามองแบบนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกหงุดหงิดใจมาก

เธอเดินเล่นวนเวียนอยู่ในคฤหาสน์ สุดท้ายก็เดินไปถึงห้องหนังสือของลี่จิ่วชัง

ห้องหนังสือส่วนตัวของเขา น่าจะมีของซ่อนอยู่เยอะ ถ้าเธอเข้าไปดูข้างในได้ ไม่แน่อาจจะเจอเบาะแสอะไรก็ได้

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้น เห็นหน้าประตูห้องหนังสือของลี่จิ่วชังไม่มีกล้องวงจรปิด

ตอนแรกเธอแค่คิดในใจเท่านั้น ตอนนี้พอรู้ว่าที่นี่ไม่มีกล้องวงรปิด ก็อยากทำตามที่คิดไว้ทันที

ในตอนนี้เอง ก็มีคนรับใช้เดินออกมาจากอีกด้าน

กดแต่ละตัวนานมาก ตอนที่เธอจะกดตัวสุดท้าย แต่กลับลังเลเสียก่อน

นิ้วมือเธอชะงักอยู่บนหน้าจอ

ถ้ารหัสนี้เปิดโทรศัพท์ของลี่จิ่วชังได้ งั้นก็แสดงว่า ลี่จิ่วชังก็คือลี่จิ่วเชียนน่ะสิ?

และในตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงเปิดประตู ‘แกรก’ ดังขึ้น

ต่อมา ประตูห้องหนังสือก็ถูกคนด้านนอกเปิดเข้ามา

มู่น่อนน่อนหันไปก็เห็นอาลั่วเดินเข้ามา

อาลั่วมองดูมู่น่อนน่อนแวบหนึ่ง จากนั้น สายตาเธอก็เห็นโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของมู่น่อนน่อน

อาลั่วรู้ว่านั่นคือโทรศัพท์ของลี่จิ่วชัง สีหน้าเธอตึงเครียด แล้วรีบเดินเข้าไปหามู่น่อนน่อน: “มู่น่อนน่อน เธอจะทำอะไรน่ะ!”

ห้องทำงานของลี่จิ่วชังใหญ่มาก อาลั่วต้องใช้เวลาเดินประมาณสิบกว่าวินาที

และมู่น่อนน่อนก็ใช้เวลาสิบวินาทีนี้ ทำการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

กว่าเธอจะเอาโทรศัพท์ของลี่จิ่วชังมาได้ ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาสอีกเมื่อไหร่……

ตอนนี้เธอถูกลี่จิ่วชังควบคุมไว้ เรื่องที่ทำได้ก็น้อยมาก……

ใบหน้าของมู่น่อนน่อนมีสีหน้าตึงเครียด และกดตัวเลขสุดท้ายลงไปในที่สุด

ตอนนี้เอง อาลั่วก็เดินมาถึงเธอแล้ว มู่น่อนน่อนรีบกดปิดโทรศัพท์ทันที วินาทีต่อมา อาลั่วก็แย่งโทรศัพท์ออกไปจากมือของเธอ

“ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ เป็นคนอย่าทำนิสัยได้คืบแล้วจะเอาศอก อย่าคิดว่าตอนนี้คุณผู้ชายดีต่อเธอ ก็คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ!” อาลั่วมองมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงของเธอก็ดูรุนแรงมากด้วย

คืนแรกที่มาถึงที่นี่ ตอนที่อยู่ในรถ มู่น่อนน่อนกระตุ้นอาลั่วขนาดนั้น ก็ยังไม่เห็นเธอโกรธแบบนี้เลย

เธอแค่จับโทรศัพท์ของลี่จิ่วชังเอง……

มู่น่อนน่อนนึกอะไรขึ้นมาได้ เลยหัวเราะแล้วพูดว่า: “เธอชอบลี่จิ่วชังเหรอ?”