ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 586

ลี่จิ่วเชียนกลับไม่ได้สนใจคำถามของมู่น่อนน่อน ไม่ตอบแต่กลับย้อนถามว่า：“มู่มู่นอนแล้วเหรอ？”

จุดประสงค์ที่เขาเปลี่ยนประเด็นชัดเจนขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากอธิบายอะไรมากมายกับเธอ

ลี่จิ่วเชียนดูเป็นคนที่พูดจาง่าย แต่ถ้าเขาไม่อยากพูด ก็ไม่มีทางได้คำตอบจากปากของเขาแน่นอน

มู่น่อนน่อนได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที ไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

ตอนที่เธอหันหลัง สีหน้าของลี่จิ่วเชียนก็ห้อยลงมาทันที เสียงแฝงด้วยกลิ่นไอที่เก็บกด：“น่อนน่อน ตอนนี้แม้แต่นั่งลงมาดื่มน้ำกับผมแก้วนึงคุณก็ยังรู้สึกลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ？”

“ฉันไปดูว่ามู่มู่ตื่นหรือยัง”เมื่อกี๊ลี่จิ่วเชียนใช้เฉินมู่เปลี่ยนประเด็น มู่น่อนน่อนก็หนามยอกเอาหนามบ่ง ใช้เฉินมู่มาเปลี่ยนประเด็น

เห็นมู่น่อนน่อนพูดจบก็จะไป ลี่จิ่วเชียนได้ลุกขึ้นมาทันที พร้อมเรียกเสียงดัง：“น่อนน่อน！”

ยากที่จะได้เห็นเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธกริ้ว

มู่น่อนน่อนได้แต่หยุดฝีเท้าลง น้ำเสียงรำคาญ：“ถ้าคุณมีอะไรก็รบกวนพูดให้จบทีเดียวเลยค่ะ”

ลี่จิ่วเชียนหน้าบึ้งไว้ อ้อมผ่านโซฟามาที่ตรงหน้าเธอ สายตาทั้งคู่จ้องมองเธอไว้อย่างไม่ละสายตา：“น่อนน่อน เฉินถิงเซียวสามารถให้ชีวิตดีเลิศที่มีคนรับใช้เป็นฝูงกับคุณ ผมก็ให้ได้เหมือนกัน สิ่งที่เขาให้คุณได้ ผมก็ให้คุณได้เหมือนกัน แม้กระทั่งยังสามารถให้ได้มากกว่าด้วยซ้ำ！”

มู่น่อนน่อนฟังความแปลกประหลาดจากคำพูดของเขาออก อดไม่ได้ที่จะถอยหลัง：“คุณหมายความว่ายังไง？”

ตอนนี้เธอนับวันยิ่งฟังคำพูดของลี่จิ่วเชียนไม่รู้เรื่องแล้ว

ลี่จิ่วเชียนขยับมาข้างหน้าครึ่งก้าว พยายามที่จะใกล้ชิดเธอมากขึ้น แต่หลังจากที่มู่น่อนน่อนตระหนักได้ถึงเจตนารมณ์ของเขา ก็ได้ถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว ยื่นมือปัดมือเขาออก：“มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยค่ะ”

“โอเค งั้นผมพูดตรงๆ”แววตาของลี่จิ่วเชียนมีความไม่สบอารมณ์แว๊บผ่าน แต่กลับไม่ได้โกรธกริ้ว เขาไม่ใช่คนที่จะโกรธง่ายๆ

“เฉินถิงเซียวมีนิสัยยังไงคุณรู้ดีกว่าผม คนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างเขาคบแล้วลำบากเกินไป อยู่กับผมคุณจะสบายกว่าเยอะ ผมไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมาของคุณกับเขา และผมก็จะดูแลเฉินมู่เหมือนลูกในไส้ด้วย”

ลี่จิ่วเชียนพูดจบก็จะยื่นมือมาแตะเธออีก

มู่น่อนน่อนตาไวมือไวได้หลบหลีกทัน พร้อมมองลี่จิ่วเชียนอย่างเย็นชา：“คุณบ้าไปแล้วเหรอ？”

“คุณลองพิจารณาคำพูดของผมดู ผมเหมาะกับคุณมากกว่าเฉินถิงเซียว ก่อนหน้านี้ เราสองคนก็เข้าหากันได้อย่างชิวๆและมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ？”

ลี่จิ่วเชียนเห็นมู่น่อนน่อนไม่สะทกสะท้านสักที แววตาได้เปลี่ยนเป็นรีบร้อนขึ้นมา

มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าทำไมลี่จิ่วเชียนถึงได้มีความคิดแบบนี้ เธอรู้สึกว่าความคิดของลี่จิ่วเชียนเหลวไหลมาก：“ตอนนี้คุณพูดจบหรือยังคะ？ฉันไปได้หรือยัง？”

ลี่จิ่วเชียนที่อยู่ตรงหน้ากับลี่จิ่วเชียนที่มู่น่อนน่อนรู้จักแตกต่างกันเกินไป ตอนนี้มู่น่อนน่อนถึงขั้นยอมที่จะเชื่อว่าเขาคือ“ลี่จิ่วชัง” แต่ไม่ใช่ลี่จิ่วเชียน

แต่ความจริงเป็นแบบนี้ เขาก็คือลี่จิ่วเชียนเนี่ยแหละ ถึงเป็นใบหน้าที่เหมือนๆกัน นิสัยก็ไม่มีทางหลอกคนได้หรอก

มู่น่อนน่อนอ้อมผ่านเขา ตอนที่จะเดินผ่านข้างกายเขา เขากลับจับข้อมือของเธอไว้

มู่น่อนน่อนขัดขืนไปครู่นึง ไม่ได้หลุดพ้นออกมาจากมือของเขา เธอเอียงศีรษะมองไปที่ลี่จิ่วเชียน：“คุณยังอยากทำอะไรอีก？”

ความรำคาญในน้ำเสียงเธอ ได้ทำให้สีหน้าของลี่จิ่วเชียนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อก่อนมู่น่อนน่อนเคยใช้น้ำเสียงรำคาญแบบนี้คุยกับเขาที่ไหนกัน？

ลี่จิ่วเชียนยกมุมปากขึ้นหัวเราะเสียงต่ำทีนึง แต่เห็นได้ชัดว่านั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่มีความสุข

“มีอยู่เรื่องนึงผมลืมบอกคุณ”มู่น่อนน่อนได้หยุดลง ลี่จิ่วเชียนเองก็ย่อมได้ปล่อยมือเธอแล้ว

เขาหันหลังเดินไปที่ข้างโต๊ะทำงาน ดึงหนังสือพิมพ์ฉบับนึงออกมาจากใต้กองเอกสารแล้วยื่นให้มู่น่อนน่อน：“ไม่อยากดูหน่อยเหรอ？เป็นข่าวที่เกี่ยวข้องกับเฉินถิงเซียว”

เรื่องที่ลี่จิ่วเชียนพูดความจริงและเปิดเผยตัวตนกับเธอกะทันหันเกินไป ถ้าเฉินถิงเซียวเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลจริงๆ เวลาสามารถเชื่อมโยงกันได้อยู่

ช่วงนี้ลี่จิ่วเชียนปิดปากเงียบมาโดยตลอด จู่ๆเขาเผยสถานะออกมา แถมยังพูดคำพูดเหล่านี้ เดิมทีมู่น่อนน่อนก็รู้สึกแปลกๆอยู่แล้ว

แต่หลังจากเธอดูหนังสือพิมพ์แล้ว ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกแล้ว

ลี่จิ่วเชียนคงจะคิดว่าเฉินถิงเซียวเกิดเรื่อง เธอก็ไม่มีอะไรที่จะพึ่งพาแล้ว เพราะฉะนั้นถึงได้กล้าทำเรื่องพวกนี้และพูดคำพูดเหล่านี้เหรอ？

นึกถึงตรงนี้ มู่น่อนน่อนได้ยิ้มหยัน：“อุบัติเหตุของเฉินถิงเซียวเกี่ยวข้องกับคุณใช่มั้ย？”

“น่อนน่อน อยู่ในใจคุณผมมันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ？”ลี่จิ่วเชียนหัวเราะ รอยยิ้มดูแล้วค่อนข้างโศกเศร้า：“คุณรู้ว่าอีกฐานะของผมคือดอกเตอร์นักจิตวิทยา เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ค่อนข้างทรงอิทธิพลในด้านจิตวิทยาของประเทศM ฐานะที่เป็นบุคคลสาธารณะ ผมจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง？”

มู่น่อนน่อนเห็นเขาเหมือนไม่ได้โกหก จึงไม่ได้ถามอะไรอีก ได้เคลื่อนย้ายสายตามาที่หนังสือพิมพ์อีก

รูปถ่ายในหนังสือพิมพ์เป็นรูปขาวดำและดูโกลาหลไปหมด ดูอะไรไม่ออกเลย

จู่ๆทำไมเฉินถิงเซียวถึงได้เกิดอุบัติเหตุ ได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า

ลี่จิ่วเชียนจ้องมู่น่อนน่อนไว้และพูดอย่างคลุมเครือคำนึง：“เป็นห่วงเขามากสินะ”　　

“ถ้าฉันบอกว่าใช่ คุณจะปล่อยให้ฉันไปเยี่ยมเขามั้ย？”มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้น และถามเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ลี่จิ่วเชียนเอามือกอดอกไว้และยักคิ้วให้เธอ：“คุณลองขอร้องผมดูได้นะ ไม่แน่ผมอาจจะยอมก็ได้”

มู่น่อนน่อนมองเขาอย่างจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มแว๊บนึง จากนั้นก็ได้ถือหนังสือพิมพ์จากไปเลย

ตอนนั้นเธอเป็นคนให้ลี่จิ่วเชียนคุมตัวเธอไป ตอนนี้เธอย่อมไม่ขอร้องลี่จิ่วเชียนว่าจะกลับไปดูเฉินถิงเซียวอยู่แล้ว