ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 587

อีกอย่าง ถึงลี่จิ่วเชียนยอมปล่อยให้เธอเยี่ยมเฉินถิงเซียว ก็ไม่ได้มีเจตนาดีหรอก

“ถ้าไม่เกี่ยวกับคุณ ทำไมคุณถึงเชื่อว่าเฉินถิงเซียวเกิดอุบัติเหตุจริงๆ？”มู่น่อนน่อนกำมือสองข้างไว้แน่น หยุดฝีเท้าลง เฝ้าจับตาดูลี่จิ่วเชียนอย่างไม่ละสายตา

คนฉลาดส่วนใหญ่ล้วนระแวงทั้งนั้น ลี่จิ่วเชียนก็ไม่ยกเว้น เห็นเขาทำหน้าเหมือนพูดจาเชื่อถือได้ ก็รู้เลยว่าเขาแน่ใจว่าเฉินถิงเซียวเกิดอุบัติเหตุจริงๆ

ถ้าอุบัติเหตุของเฉินถิงเซียวไม่เกี่ยวข้องกับลี่จิ่วเชียน ลี่จิ่วเชียนจะแน่ใจขนาดนี้ได้อย่างไร？

ลี่จิ่วเชียนหรี่ตาเล็กน้อย สีหน้าแววตาเข้มงวดกวดขัน：“น่อนน่อน คุณพูดแบบนี้ผมไม่ชอบฟังเลย”

“เพราะฉันได้พูดความจริงออกมา”มู่น่อนน่อนยิ้มหยันทีนึงก็ได้ออกไปเลย

มาถึงนอกห้อง สีหน้าของมู่น่อนน่อนถึงได้ห้อยลงมาอย่างสิ้นเชิง

เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น พร้อมเดินไปที่ห้องนอนของเฉินมู่

ตอนที่เข้าห้อง เธอยังคงเบาเสียงมาก เฉินมู่ยังหลับอยู่ มู่น่อนน่อนได้เดินไปที่โต๊ะ กางหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะแล้ว ได้ย้ายโคมไฟตั้งพื้นมาที่ตรงหน้า จากนั้นได้ศึกษาหนังสือพิมพ์แผ่นนั้นอย่างละเอียด

ถึงแม้เธอมีลางสังหรณ์ว่าเฉินถิงเซียวเกิดอุบัติเหตุมีความเกี่ยวข้องกับลี่จิ่วเชียน แต่เธอไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะถูกลี่จิ่วเชียนวางอุบายจริงๆ

เฉินถิงเซียวไม่ใช่คนที่จะตกหลุมพรางและเสียเปรียบได้ง่ายๆ

แต่……เธอก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี！

มู่น่อนน่อนยื่นมือมากุมหน้าไว้ พิงอยู่บนโซฟาพร้อมถอนหายใจยาวๆ เดาอยู่อย่างค่อนข้างร้อนรนใจว่าเฉินถิงเซียวได้เกิดอุบัติเหตุหรือเปล่ากันแน่

แต่เดาไปเดามา เธอก็ไม่เห็นเฉินถิงเซียว ไม่เห็นตัวเขาเธอเดาไปจะมีประโยชน์อะไร

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมามองเฉินมู่ที่อยู่บนเตียงไปพักนึง ถ้าตอนนี้เธออยู่ที่นี่คนเดียว เธอก็ไม่ต้องคำนึงอะไรมากขนาดนั้นแล้ว

ตอนนี้ลี่จิ่วเชียนดูแลเฉินมู่อย่างให้กินดีอยู่ดี ไม่ใช่เพราะเขาจิตใจดี แต่เพราะเขารู้ว่าขอแค่เฉินมู่อยู่ที่นี่ ก็จะสามารถสกัดกั้นมู่น่อนน่อนไว้

ภายใต้สถานการณ์ที่สามารถสกัดกั้นมู่น่อน่อนไว้ เขาย่อมยอมดีกับเฉินมู่อยู่แล้ว

……

มู่น่อนน่อนค่อนข้างกระวนกระวายอยู่ทั้งวัน

ตอนทานข้าวเย็น มู่น่อนน่อนไม่เห็นลี่จิ่วเชียน ก็ไม่รู้ว่าเขาไปวางแผนเรื่องอะไรอีกแล้ว

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ ลี่จิ่วเชียนถึงกลับมา

มู่น่อนน่อนจูงมือเฉินมู่ ได้เจอลี่จิ่วเชียนที่หัวบันได

ลี่จิ่วเชียนแค่มองมู่น่อนน่อนแว๊บเดียว ก็ได้ยื่นมือไปหาเฉินมู่ด้วยรอยยิ้ม：“มู่มู่ ให้ลุงลี่อุ้มหน่อยเร็ว”

เฉินมู่กะพริบตาปริบๆ จากนั้นได้ยื่นมือไปหาลี่จิ่วเชียน

ลี่จิ่วเชียนเอากล่องที่สวยงามประณีตให้เฉินมู่กล่องนึง：“ลองดูสิคะว่าชอบหรือเปล่า”

ด้านในคือช็อกโกแลต

เฉินมู่พยักหน้า：“ขอบคุณคุณลุงลี่ค่ะ”

“หนูไปเล่นนะ ลุงลี่ยังมีธุระต้องไปทำต่อ บ๊ายบายค่ะ”ลี่จิ่วเชียนวางเฉินมู่ลงบนพื้น จากนั้นได้โบกมือลากับเธอ

เฉินมู่ก็โบกมือให้เขา แต่ไม่ได้ส่งเสียง ดูแล้วกุลสตรีมาก แตกต่างกับความกระตือรือร้นของปกติ

พอลี่จิ่วเชียนไปแล้ว เฉินมู่ถึงดึงชายเสื้อของมู่น่อนน่อน ยื่นกล่องเล็กๆที่ใส่ช็อกโกแลตไว้ให้กับมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนนั่งยองๆและพูดกับเฉินมู่：“เป็นอะไรคะ？หนูไม่อยากกินเหรอคะ？”

“ไม่ใช่ค่ะ”เฉินมู่ส่ายหัว หน้าตาเหมือนลำบากใจ

จู่ๆเฉินมู่ได้ใกล้ไปที่ข้างหูของมู่น่อนน่อน ได้กดเสียงต่ำและถามเสียงเบามาก：“วันนี้คุณพ่อไม่มาอีกแล้วเหรอคะ？”

เธอพูดจบก็ได้ยืนตัวตรง มองหน้ามู่น่อนน่อนไว้ รอมู่น่อนน่อนตอบคำถามเธอ

มู่น่อนน่อนเงียบกริบ เฉินมู่คงจะคิดถึงเฉินถิงเซียวจริงๆแล้ว

เฉินมู่โตป่านนี้ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่จากกับเฉินถิงเซียวนานขนาดนี้ หรือว่าเฉินมู่รู้สึกอะไรได้