ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 588

ตำแหน่งที่แสงไฟนั้นอยู่คือมุมซ้ายล่างของหน้าต่าง แสงสว่างอันน้อยนิดริบหรี่มาก แต่เฉินมู่กลับมองเห็นอย่างชัดเจน

“เอ๊ะ？”

เฉินมู่ประหลาดใจจนเขย่งเท้าเอียงศีรษะไปดู

จู่ๆ มีมือข้างนึงโผล่มาจากมุมซ้ายล่างของหน้าต่าง

วัยของเฉินมู่อยากรู้อยากเห็นไปหมดทุกอย่าง ไม่เพียงไม่รู้สึกกลัว กลับกันยังได้จ้องมองมือนั้นอย่างอยากรู้อยากเห็นสุดๆ

มุมซ้ายล่างได้ยื่นมือออกมาข้างนึงก่อน ตามมาด้วยแขน จากนั้นคือศีรษะและไหล่กว้าง……

ตอนที่คนๆนั้นเผยใบหน้าออกมา พริบตาเดียวดวงตาของเฉินมู่ก็เปล่งประกายขึ้นมา เห็นเธอกำลังจะดีใจจนกรี๊ดออกมา คนที่อยู่นอกหน้าต่างให้ทำท่าให้เธออย่าส่งเสียง

เฉินมู่ไม่ส่งเสียงอย่างเชื่อฟังมาก มือสองข้างกำเป็นหมัด ชูมืออยู่ที่ตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก พร้อมเรียกด้วยเสียงที่เบามาก：“คุณพ่อ”

หน้าต่างกันเสียงได้เป็นอย่างดี เธอเรียกเสียงเบามาก เฉินถิงเซียวที่อยู่นอกหน้าต่างไม่ได้ยิน

แต่เขาสามารถมองเห็นทรงปากเธออย่างชัดเจน

เขาไม่ได้เจอหน้าเฉินมู่เกือบจะหนึ่งเดือนแล้ว

เจ้าก้อนแป้งเหมือนจะตัวโตขึ้นมาอีกนิดแล้ว บนตัวใส่ชุดนอนที่ขนปุกปุย คนทั้งคนดูแล้วนุ่มนิ่มมาก อุณภูมิของห้องนอนน่าจะกำลังดี แก้มตุ้ยนุ้ยของเธอยังอมชมพูเล็กน้อย

เดิมทีเขานึกว่าเฉินมู่เห็นเขาแล้วจะกลัว

จู่ๆกลางค่ำกลางคืนนอกหน้าต่างมีคนโผล่มา ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นแหละ

แต่ว่าเธอแค่มองแว๊บเดียวก็ดูออกแล้วว่าเป็นเขา แถมยังเงียบกริบไม่ส่งเสียงอย่างเชื่อฟัง

สองพ่อลูกมีหน้าต่างกันเสียงกั้นไว้บานนึง ต่างก็ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่าย แม้แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็ยังมองไม่ค่อยชัดเจน แต่เฉินถิงเซียวกลับไม่เคยรู้สึกได้อย่างชัดเจนเหมือนนาทีนี้ว่านี่คือลูกสาวที่มีสายเลือดเชื่อมต่อกับเขา

บนตัวเธอมีสายเลือดเดียวกันกับเขา เธอใช้นามสกุลของเขา เป็นพยานรักของเขากับมู่น่อนน่อน

เธอต้องการเขามาก และไว้ใจเขามาก

เธอกับเฉินถิงเซียวไม่เหมือนกัน บนตัวเขาแบกรับการติดค้างที่มีต่อแม่และพันธนาการที่ปล่อยวางไม่ลง แต่เฉินมู่แค่ตัวคนเดียว

เธอบริสุทธิ์ และควรได้รับความรัก

หน้าตาที่แต่ไหนแต่ก็เคร่งขรึมของเฉินถิงเซียว ได้มีความตื้นตันใจกับความรักความเมตตาเพิ่มมากขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

จู่ๆ ข้างหูมีเสียง“แก๊ก”ดังขึ้น

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเฉินมู่ได้เปิดตัวล็อกหน้าต่างออกแล้ว กำลังยิ้มและตั้งตาตั้งตารอเขาอยู่ แถมยังเปิดปากพูดกับเขาว่า：“พ่อรีบเข้ามาเร็วค่ะ”

เฉินถิงเซียวนึกถึงพวกนี้ที่จริงก็เป็นเรื่องครึ่งนาทีเท่านั้น ไม่ได้ใช้เวลานานเท่าไหร่

แต่เฉินมู่กลับได้ช่วยเขาเปิดหน้าต่างแล้ว

เฉินถิงเซียวยื่นมือเปิดหน้าต่าง จากนั้นได้โบกมือให้เฉินมู่ เพื่อส่งสัญญาณให้เฉินมู่หลีกทางหน่อย

เฉินมู่ถอยหลังไปสองก้าวอย่างเชื่อฟัง เพื่อให้เฉินถิงเซียวเข้ามา

เพียงแต่ เฉินมู่ตัวเล็กขาสั้น ถอยหลังไปข้างๆสองก้าวก็เหมือนไม่ได้ถอยยังไงอย่างงั้น

เฉินถิงเซียวรู้สึกจนปัญญา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเอามิคลึงหน้าต่างแล้วกระโดดเข้ามา

ตอนที่เขาหล่นมาที่พื้นคือนั่งยองๆอยู่ที่บนพื้น เขาเพิ่งหล่นสู่บนพื้นปุ๊บ เฉินมู่ก็พุ่งมากอดคอของเขาไว้แล้ว และพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ：“หนูนึกว่าวันนี้คุณพ่อจะไม่มีแล้วเสียอีก”

เฉินถิงเซียวอึ้งไปครู่นึง และได้ยื่นมือข้างนึงออกไปปิดหน้าต่าง มืออีกข้างที่ว่างอยู่ได้ยื่นมาประคองแผ่นหลังของเธอไว้：“ใครบอกว่าวันนี้พ่อจะมา？”

มือของเขาใหญ่เกินไป แค่มือข้างเดียวก็แทบจะคลุมแผ่นหลังเธอไว้แล้ว

เจ้าตัวเล็ก

หลังจากเฉินถิงเซียวปิดหน้าต่างแล้ว ก็ได้ดึงผ้าม่านไปปิดหน้าต่างไว้ จากนั้นถึงอุ้มเฉินมู่พร้อมลุกขึ้นมา