ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 599

สือเย่ออกมาจากห้องนอน และเดินมาที่ด้านหลังของเฉินถิงเซียว ได้มองไปตามสายตาของเฉินถิงเซียวแว๊บนึง จากนั้นได้เรียกเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำ：“คุณชายครับ”

“มีบุหรี่ไหม？”เฉินถิงเซียวดึงสายตากลับและหันมามองเขา

ถึงแม้สือเย่เองก็ไม่ค่อยสุบบุหรี่เท่าไหร่ แต่กลับพกติดตัวไว้ตลอด

เขาเอาบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าซองนึง จากนั้นได้ดึงบุหรี่ออกมาครึ่งนึงจากในซองแล้วยื่นมาที่ตรงหน้าของเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวดึงบุหรี่มวนนั้นออกมา จากนั้นได้เอามาคาบไว้ในปาก จากนั้นสือเย่ได้เอาไฟแช็กออกมา ทำท่าจะจุดไฟให้เขา

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้ว ยื่นมือไปเอาไฟแช็กมา：“ฉันจุดเอง”

“แช็ก”เสียงนึง ไฟแช็กถูกจุดขึ้น ได้จุดเปลวไฟขึ้น

เฉินถิงเซียวจุดไฟเอง จากนั้นได้คืนไฟแช็กคืนให้กับสือเย่

สือเย่รับไฟแช็กมาแล้วยังยืนอยู่ที่ข้างหลังของเฉินถิงเซียว ไม่ได้จากไป และไม่ได้เปิดปากพูดอีก

ตั้งแต่ย้ายมาที่ข้างบ้านของลี่จิ่วเชียน เฉินถิงเซียวนอกจากเคลียร์เรื่องราวแล้ว เวลาที่เหลือล้วนยืนอยู่ที่นี่ ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

สือเย่สามารถรู้สึกได้ว่าในใจของเฉินถิงเซียวคิดถึงมู่น่อนน่อนอยู่

แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่ในใจของเฉินถิงเซียวคิด ไม่ใช่มู่น่อนน่อนหมด เขายังได้คิดอย่างอื่นด้วย แต่เขาเดาไม่ถูก

“นายคิดว่าลี่จิ่วเชียนจะเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อไหร่？”

เฉินถิงเซียวได้ถามสือเย่อย่างคาดคิดไม่ถึง สือเย่เหม่อไปครู่นึง จากนั้นได้ครุ่นคิดอย่างละเอียดครู่นึงถึงพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า：“คงจะช่วงนี้แล้วมั้งครับ？”

เฉินถิงเซียวดูดบุหรี่แรงๆคำนึง และได้เอาลงมาคีบอยู่ในนิ้วมือ นิ้วมือเรียวยาวได้ดีดควันทิ้ง น้ำเสียงเลื่อนลอย：“ช่วงนี้นี่คือวันไหน？”

“ความหมายของคุณชายคือ？” ในเรื่องแบบนี้ สือเย่ก็ยังสามารถรับรู้ความคิดในใจของเฉินถิงเซียวได้อยู่

เฉินถิงเซียวถามเขาแบบนี้ ในใจจะต้องมีความคิดของเขาแล้วแน่นอน

สือเย่พูดจบ ก็ได้โน้มตัวไว้รอคำตอบของเฉินถิงเซียว แต่แล้วเฉินถิงเซียวกลับเงียบสงบลง

จนกระทั่งเฉินถิงเซียวได้ดูดบุหรี่มวนนั้นจนหมด ถึงส่งเสียงว่า：“ช้าสุดพรุ่งนี้เขาก็จะเคลื่อนไหวแล้ว”

เขาเพิ่งสูบบุหรี่เสร็จ ลำคอที่สัมผัสกับควันได้แฝงด้วยความแหบพร่าเสี้ยวนึง ทำให้เขายิ่งดูทุ้มลึกเข้าไปอีก

ความคิดของสือเย่โลดแล่น สมองได้ทำงานอย่างไว พริบตาเดียวก็เข้าใจความหมายของเฉินถิงเซียวแล้ว：“ความหมายของคุณชายคือ ลี่จิ่วเชียนเร็วสุดก็จะเคลื่อนไหวคืนนี้เลย？”

“งั้นคุณหญิงก็คง……”หลังจากเห็นสีหน้ามืดมนของเฉินถิงเซียวแล้ว คำพูดตอนท้ายของสือเย่ก็ไม่ได้พูดออกมาอีก

ถ้าลี่จิ่วเชียนลงมือคืนนี้เลย งั้นสถานการณ์ของมู่น่อนน่อนก็จะกลายเป็นไม่ปลอดภัย

เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้โต้แย้งสือเย่ นั่นก็แสดงว่าสือเย่พูดถูกแล้ว

เฉินถิงเซียวกำมือแน่น เอาก้นบุหรี่ที่เมื่อครู่เพิ่งดูดหมดกุมไว้ในฝ่ามือจนเละ จากนั้นจึงได้เริ่มออกคำสั่ง

“ส่งคนไปตรวจสอบผู้หญิงที่ชื่อวานวาน อาการป่วยหนัก คอยอาศัยเครื่องช่วยหายใจยื้อชีวิตตลอด เธออาจจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับลี่จิ่วเชียน”

สือเย่อึ้งไปครู่นึง：“ครับ”

“ยังมีอีก……”เฉินถิงเซียวชะงักไปครู่นึง แต่สือเย่รู้แล้วว่าเฉินถิงเซียวจะพูดอะไร

สือเย่พูดอย่างรู้ตัวว่า：“ผมจะส่งคนไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของลี่จิ่วเชียนตลอดครับ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดจาอีก

หลายวันนี้ เฉินถิงเซียวพูดจาน้อยมาก

ที่จริงเมื่อก่อนเฉินถิงเซียวก็ไม่ใช่คนพูดมาก แต่ไม่เหมือนตอนนี้ในคำพูดสิบ

คำมีแปดคำที่ไม่ได้คำตอบ ทั้งหมดล้วนต้องอาศัยเขาไปเดา ถึงจะสามารถเดาความหมายจากคำพูดของเฉินถิงเซียวออก

ดีที่คำถามที่ตอนนี้เฉินถิงเซียวไม่สนใจเหล่านั้น ล้วนเป็นคำตอบที่สือเย่สามารถเดาได้

สือเย่ได้รับคำสั่งของเฉินถิงเซียว ก็ได้ออกจากห้องนอนเริ่มไปปฏิบัติการทันที

ด้านหลังของเขามีอาลั่วยืนอยู่ ด้านหลังของอาลั่วมีบอดี้การ์ติดตามอยู่หลายคน

ลี่จิ่วเชียนยกมุมปากขึ้น ดูแล้วใจเย็นแต่ดุร้าย เสียงยังคงอ่อนโยนอีกเช่นเคย：“ดูท่าแม้แต่ขั้นตอนเคาะประตูผมก็ได้ประหยัดไปแล้ว”

ใช่ เสียงอ่อนโยน เพียงแต่ในความอ่อนโยนนั้นได้แฝงด้วยความเย็นชา

มู่น่อนน่อนพอจะเข้าใจแล้วว่าในที่สุดลี่จิ่วเชียนก็ทนไม่ไหวที่จะเคลื่อนไหวแล้ว

ถ้าไม่มีการกระตุ้นของเฉินถิงเซียว เขาอาจจะยังนั่งนิ่งอยู่ ไม่เป็นฝ่ายลงมือเอง และจะสามารถได้โอกาสที่เอื้ออำนวยกว่า

แต่ว่า สองวันนี้พฤติกรรมทั้งหลายของเฉินถิงเซียวทำให้ลี่จิ่วเชียนไม่สามารถใจเย็นได้อีก

เขาถูกยั่วให้เกิดโทสะ ก็เลยไม่ได้มีความมั่นใจขนาดนั้นแล้ว หลังจากอารมณ์ยากที่จะควบคุม เขาก็ทนไม่ไหวที่จะลงมือแล้ว

มือข้างนึงของมู่น่อนน่อนจับประตูไว้ มืออีกข้างอดกุมแน่นไม่ได้

พักอยู่ที่วิลล่าของลี่จิ่วเชียนมานานขนาดนี้ จู่ๆนาทีนี้มู่น่อนน่อนกลับมีความรู้สึกที่ว่า“อะไรที่ควรจะมาในที่สุดก็มาแล้ว”

ในใจเธอสงบนิ่งจนเธอเองก็ยังค่อนข้างประหลาดใจเลย

“มีเรื่องเร่งด่วนอะไรคะ ถึงขั้นต้องให้คุณพาคนมาหาฉันกลางดึก？”มู่น่อนน่อนมองหน้าลี่จิ่วเชียนด้วยสีหน้าสงบนิ่ง น้ำเสียงไม่มีความประหลาดใจและความหวาดกลัวอยู่เลย

แววตาของลี่จิ่วเชียนได้เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย：“คุณไม่รู้เลยว่าผมจะทำอะไร ก็ไม่กลัวเลยเหรอ？”

“ตอนนั้นฉันสมคบคิดกับคุณ ตอนที่ให้คุณคุมตัวฉันมา ฉันก็รู้แล้วว่าต้องมีวันนี้”

อย่างไรก็ตามเพิ่งตื่นขึ้นมากลางดึก ผมของมู่น่อนน่อนยังค่อนข้างยุ่งเหยิงอยู่ เธอยื่นมือทัดผมที่ติดอยู่ตรงแก้มไปที่หลังหู และคุยเงื่อนไขกับลี่จิ่วเชียนด้วยน้ำเสียงจริงจัง：“ถ้าฉันไปกับคุณ คุณปล่อยมู่มู่ไปได้มั้ย？เธอเป็นแค่เด็กคนนึง”

ลี่จิ่วเชียนยิ้มอ่อนๆ：“ผมย่อมยอมปล่อยเธอไปอยู่แล้ว”

เขายิ่งเป็นแบบนี้ มู่น่อนน่อนกลับยิ่งไม่เชื่อเขา

มู่น่อนน่อนเม้มปากแล้วพูดว่า：“ฉันกลับไปเอาผ้าพันคอที่ห้องหน่อยได้มั้ย？”