ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 602

เมื่อได้ยินเสียงเฉินถิงเซียวเรียกเขา สือเย่รีบเดินออกจากห้องมาหาเฉินถิงเซียวทันที

สือเย่เดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าเฉินถิงเซียว พลางเอ่ยปากเรียก “คุณชายครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”

“ลี่จิ่วเชียนลงมือแล้ว” เฉินถิงเซียวเดินก้าวเท้าไม่หยุด พร้อมทั้งพูด และเดินมุ่งหน้าไปทางด้านนอกพร้อมกัน

เมื่อสือเย่ได้ยินแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “ผมจะพาคนไปด้วยเดี๋ยวนี้ครับ”

เมื่อเฉินถิงเซียวกับสือเย่อาศัยท้องฟ้ายามวิกาลและความหนาวเหน็บจังหวะที่มาถึงประตูวิลล่าของลี่จิ่วเชียนนั้น พลางมองเห็นคนรวมตัวกันเป็นกลุ่มอยู่ตรงประตูวิลล่าพอดี แถมตรงประตูยังมีรถจอดอยู่สองคัน ซึ่งแสดงลักษณะทำทีท่าว่าจะออกไปข้างนอก

สือเย่เห็นเหตุการณ์นั่นแล้ว พลันพาคนเข้าไปดักหน้าและล้อมพวกเขาเอาไว้ทุกทางทันที

ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าในกลุ่มนั้นพลางมองมาทางเฉินถิงเซียว “คุณเฉินนี่มันหมายความว่ายังไงกันครับเนี่ย?”

เฉินถิงเซียวจ้องมองเขาอย่างไร้ความรู้สึก น้ำเสียงเย็นยะเยือก “ลี่จิ่วเชียนอยู่ที่ไหน?”

“ตอนนี้คุณชายก็น่าจะหลับอยู่สิครับ ยังจะไปอยู่ที่ไหนได้?” ชายหนุ่มน่าจะได้รับคำสั่งมาก่อนแล้ว ว่าให้ตอบกลับไปอย่างมีไมตรีจิต ขนาดแววตายังไม่หวั่นไหวสักนิด

เฉินถิงเซียวแสยะยิ้มออกมาทันที พลางพาคนเข้าไปด้านใน

“คุณจะทำอะไรกันครับเนี่ย!”

“พวกคุณหยุดเดี๋ยวนี้ ที่นี่มันเป็นสถานที่ที่ให้พวกคุณเข้าออกกันได้ตามสบายหรือยังไงกัน!”

พวกเขายังคิดขวางเฉินถิงเซียวเอาไว้ ทว่าจะไปขวางเฉินถิงเซียวเอาไว้ได้อย่างไรกันเล่า?

เฉินถิงเซียวก้าวเดินมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็ว และไม่ใส่ใจคนพวกนี้ด้วยซ้ำ ส่วนข้างกายนั้นมีสือเย่และบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันอยู่ คนเหล่านั้นแทบเข้าใกล้เขาไม่ได้เลย

ลูกน้องของลี่จิ่วเชียน ทำได้แค่จ้องมองเฉินถิงเซียวเดินเข้าไปด้านใน

ซึ่งบรรยากาศภายในไม่เหมือนกับด้านนอกเลยสักนิด ภายในวิลล่าเงียบเชียบมาก ขนาดคนรับใช้สักคนยังไม่มี แถมไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศด้วยซ้ำ

“ค้น!” เฉินถิงเซียวยืนอยู่ห้องโถงใหญ่อันว่างเปล่า สีหน้าเงียบขรึม ราวกับกลายเป็นส่วนเดียวกับสีของท้องฟ้ายามวิกาลด้านนอก

เวลานั้นเอง จู่ ๆ ก็มีบอดี้การ์ดวิ่งเข้ามาพูด “ประตูด้านหลังของวิลล่ามีรถจอดอยู่หลายคันครับ”

สือเย่ได้ยินเช่นนั้น พลางหันศีรษะไปมองเฉินถิงเซียว แต่เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

สือเย่ครุ่นคิดอยู่สักพัก “คุณชายครับ ผมขอพาคนออกไปก่อน!”

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และหาตำแหน่งปักหมุดจุดสีแดงที่อยู่ในโทรศัพท์

ตำแหน่งหมุดสีแดงยังอยู่ภายในวิลล่า

เขาฉุกคิดได้ว่ามู่น่อนน่อนได้ส่งข้อความสั้นๆ มาหาเขา เพียงไม่กี่คำ โดยครึ่งหนึ่งคือการเตือนให้เขามารับตัวมู่มู่ออกไป

โทรศัพท์ที่อยู่ในมือเขากำแน่นอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นจึงมุ่งหน้าเดินขึ้นชั้นบน

แม้ว่าเขาแค่เคยมาห้องหนังสือของลี่จิ่วเชียน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่คุ้นเคยกับวิลล่าหลังนี้

สองสามวันนี้เขาไปมาหาสู่วิลล่าของลี่จิ่วเชียนอยู่ตลอด ไม่เพียงแต่เป็นการยั่วอารมณ์ลี่จิ่วเชียนให้โมโหตามปกติ เขายังส่งคนให้มาทำความรู้จักโครงสร้างของวิลล่าให้ชัดเจนอีกด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำแหน่งที่พักของมู่น่อนน่อนกับเฉินมู่ เขารู้ดี

เฉินถิงเซียวอาศัยความทรงจำในหัวสมอง และรีบเดินไปยังห้องเฉินมู่ทันที

ตอนที่เขาเดินไปยังทางเดินชั้นสามนั้น พลันได้ยินเสียงพึ่บพับดังอยู่สักพัก

นั่นมัน... เป็นเสียงสิ่งของที่กำลังลุกไหม้

เฉินถิงเซียวรีบหันศีรษะกลับมาอย่างแรง พลางเห็นแสงกองเพลิงที่กำลังลุกโหมอยู่ตรงทางเดินอีกฝั่ง

ตามรูปโครงสร้างที่ใช้มือวาดขึ้นมาเองตามความทรงจำนั้น เฉินถิงเซียวรู้ว่าบริเวณตรงนั้นคือห้องเรือนกระจก เมื่อเดินผ่านห้องเรือนกระจกไปแล้ว ก็คือห้องนอนของเฉินมู่

ส่วนเสียงเคล้งที่ดังอยู่ด้านใน เป็นเสียงกระจกที่เกิดจากการลุกไหม้และหล่นแตกกระจัดกระจาย!

สีหน้าอันไร้ความรู้สึกมาโดยตลอดของเฉินถิงเซียวพลางเกร็งทันที เส้นเลือดตรงขมับปูดขึ้น พลางกัดฟันไว้แน่น แววตาทอประกายความดุร้ายจ้องกินเลือดกินเนื้อออกมา