ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 603

ลี่จิ่วเชียนเห็นมู่น่อนน่อนไม่ยอมแตะต้องถ้วยชา แต่ไม่ได้โกรธอะไร พลางนั่งไขว่ห้างในท่วงท่าสบายพลันเอนหลังพิงโซฟา และเหล่ตามองมู่น่อนน่อน

“น่อนน่อน ฟังผมสักหน่อยนะ ตอนนี้คุณมานั่งตื่นเต้นอยู่ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี ถึงเวลานี้เฉินถิงเซียวเขายังหาที่นี่ไม่เจอ พอคาดเดาการแพ้ชนะของผมกับเขาได้แล้วนะ”

ลี่จิ่วเชียนชะงักหยุดพูด พลางหรี่ตามองอากัปกิริยาตอบสนองกลับของมู่น่อนน่อน

เมื่อเห็นว่ามู่น่อนน่อนยังแสดงท่าทางไร้ความรู้สึกเช่นเดิม สุดท้ายการแสดงออกของลี่จิ่วเชียนจึงเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

เขาเริ่มเก็บอาการ น้ำเสียงก็เริ่มเย็นชาตามลงมาเล็กน้อย “ผมสามารถให้โอกาสคุณได้อีกครั้ง ให้คุณเลือกเอง ก่อนหน้านี้ที่ผมเคยพูดกับคุณ มันมียังใช้ได้ผลอยู่ อย่างไรเสีย ...”

“พวกเราเป็นคนที่เหมาะสมจะอยู่ด้วยกันที่สุดแล้ว”

มู่น่อนน่อนตอบกลับอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็นต้องคิดด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าเราไม่มีตรงไหนเหมาะสมกันสักนิด”

สีหน้าลี่จิ่วเชียนแข็งทื่อชั่วขณะ วินาทีต่อมา เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พลางยื่นมือออกไปจัดการกับแขนเสื้อของตนเอง พลางเอ่ยเสียงออกมาอย่างสุขุมและทุ้มต่ำ “ทำให้เธอได้สงบปากสักหน่อย ไม่อยากจะฟังเสียงเธอพูดสักระยะ”

มู่น่อนน่อนยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดหมายถึงอะไร พลางหันศีรษะกลับมาก็เห็นอาลั่วกำลังเดินมาทางเธอได้สองก้าว

“คุณ...”

วินาทีต่อมา อาลั่วใช่สันฝ่ามือทุบท้ายทอยของเธอ บริเวณด้านหน้าของเธอดำมืด ร่างกายทรุดลงล้มบนโซฟา

วินาทีก่อนที่จะหมดสติไปนั้น มู่น่อนน่อนตกอยู่ในภวังค์ ที่แท้ลี่จิ่วเชียนให้เธอสงบปาก นี่ก็คือสิ่งที่ลี่จิ่วเชียนความหมายของสงบปากเป็นแบบนี้นี่เอง

……

มู่น่อนน่อนไม่ทราบว่าตัวเองสลบไปนานเท่าไหร่แล้ว

รอจนเวลาที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้น ก็ยังคงอยู่ในห้องใต้ดินเช่นเดิม

เธอนอนเอนครึ่งตัวอยู่บนโซฟา บนตัวก็ไม่ได้มีสิ่งของจำพวกผ้าห่มนุ่มๆ คลุมตัวอยู่เลย แม้ว่าห้องใต้ดินจะเปิดฮีทเตอร์แล้วก็ตาม แต่เธอยังคงรับรู้ถึงความหนาวเย็นอยู่บ้าง

อาการเพิ่งตื่นนอนทำให้สายตาฝ้าฟางอยู่บ้าง เธอหลับตาลงเพื่อพักสายตาชั่วครู่ การมองภาพด้านหน้าถึงชัดเจนขึ้น

จึงเห็นโคมระย้าเป็นอันดับแรก เขยิบไปทางด้านข้างคือโซฟา จากนั้นคนที่ยืนอยู่ตำแหน่งไม่ไกลมากนักคือลี่จิ่วเชียนกับอาลั่ว

อาลั่วเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อพูดคุยอะไรบางอย่างกับลี่จิ่วเชียน ลี่จิ่วเชียนกระตุกริมฝีปากขึ้น มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มออกมาให้เห็นเล็กน้อย

รอยยิ้มของเขาที่ปรากฏออกมาทำให้มู่น่อนน่อนหนาวไปทั้งตัว หัวใจก็หม่นหมองหนักมาก ร่างกายตื่นตัวในชั่วขณะนั้นทันที

ลี่จิ่วเชียนหันศีรษะไปพูดประโยคหนึ่งกับอาลั่ว สีหน้าของอาลั่วเปลี่ยนเป็นหม่นหมองเล็กน้อย แต่ยังคงพยักหน้ารับ

จากนั้น ลี่จิ่วเชียนจึงเดินมาทางมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนหันตัวเพื่อนั่งลงบนโซฟาให้เรียบร้อย พร้อมทั้งมองลี่จิ่วเชียนด้วยหน้าตาระแวดระวัง

“อาลั่วเธอลงมือหนักไปหน่อย ต้องขอโทษคุณด้วย คุณ...” ลี่จิ่วเชียนเดินมาหยุดด้านข้างและนั่งลงข้างเธอ พลางยื่นมือออกไปแตะใบหน้าของมู่น่อนน่อน

ทว่ามู่น่อนน่อนกลับเอนตัวถอยหลังและเงยหน้าขึ้น เป็นการหลบเลี่ยงมือของลี่จิ่วเชียนที่ยื่นออกมาได้สำเร็จ

ลี่จิ่วเชียนเหลือบมองมือที่ค้างเติ่งอยู่ในอากาศของตนเอง พลางชะงักเล็กน้อย ไม่นานนักก็สามารถปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว “ตื่นแล้วก็ดี พวกเราไปกันได้แล้ว”

มู่น่อนน่อนก็ไม่มั่นใจว่าตนเองหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้มันคือเวลาอะไร ซึ่งดูจากสถานการณ์ในห้องใต้ดิน เฉินถิงเซียวคงหาที่นี่ไม่เจอแน่

อาลั่วก็เดินเข้ามา พร้อมจับจ้องมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร “คุณจะเดินไปเอง หรือว่าให้ฉันช่วย?”

มู่น่อนน่อนลุกขึ้น แต่ไม่ได้พูดอะไร เธอแสดงท่าทางว่าต้องการจะเดินไปเอง

อาลั่วส่งเสียงพึมพำในลำคออย่างเย็นชา และเดินหน้าเป็นการเดินนำทาง

อาลั่วพาพวกเขาเดินลดเลี้ยวไปมาอยู่ในทางเดินชั้นใต้ดิน ท้ายที่สุดก็มาหยุดตรงด้านหน้าของประตูเหล็กบานหนึ่ง เธอค่อยๆ ยกมือขึ้น จากนั้นลูกน้องก็เดินนำหน้าขึ้นไปเปิดบานประตูเหล็กทันที

บานประตูเหล็กหนักอึ้ง ต้องใช้ความร่วมแรงแข็งขันแรงของผู้ชายสองคนถึงสามารถเปิดประตูออก