ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 634

ทั้งคู่มองหน้ากันสามนาที ก่อนจะตั้งสติแล้วละสายตากันออกไป

หู้หยางเมืองที่ใหญ่ขนาดนี้ แต่โอกาสในการเจอคนรู้จักนั้นสูงเกินไป

แค่ออกมาดูชุดเท่านั้น ก็สามารถประสบพบเจอคนที่ไม่ได้เจอมานาน

โลกนี้มันกลมจนง่ายต่อการเจอศัตรูจริงๆ

เวลานี้ ฉินสุ่ยซานก็ออกมาพอดี

“มู่น่อนน่อน ดูชุดนี้หน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง” ฉินสุ่ยซานถามเธอหน้าตายิ้มแย้ม เห็นได้ชัดว่าตัวเธอพอใจชุดนี้มาก

ชุดนี้ค่อนข้างดูดีกว่าชุดก่อนหน้านี้ มู่น่อนน่อนจึงพยักหน้าเห็นด้วย

“งั้นก็เอาตัวนี้!” ฉินสุ่ยซานยิ้มแล้วหันหน้าไป แต่แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าพลันจางหาย

เธอโน้มไปข้างหูมู่น่อนน่อนด้วยหน้าตาระมัดระวัง และถามว่า “ซูเหมียนมาเมื่อไร”

คนที่เพิ่งมองหน้ากันกับมู่มู่น่อนน่อน ก็คือซูเหมียน

มู่น่อนน่อนมองไปยังทิศทางของซูเหมียน แล้วตอบด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “เพิ่งมา”

ฉินสุ่ยซานสังเกตมู่น่อนน่อนอย่างระมัดระวัง พยายามค้นหาร่องรอยความรู้สึกอื่นๆ บนใบหน้าของเธอ แต่ในที่สุดฉินสุยซ่านก็ผิดหวัง

เธอไม่เห็นอารมณ์อื่นใดบนใบหน้าของมู่น่อนน่อนเลย

ซูเหมียนเคยมีเรื่องอื้อฉาวกับเฉินถิงเซียวมาก่อน ถึงสุดท้ายแล้วเว่ยป๋อของตระกูลเฉินจะออกมาปฏิเสธข่าวลือ แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังรู้สึกว่า “จะมีคลื่นได้อย่างไรหากไร้ลม”

รวมถึงฉินสุ่ยซานที่เป็นคนใน ก็รู้สึกว่าระหว่างเฉินถิงเซียวกับซูเหมียนนั้นไม่ธรรมดา

แต่ว่าเธอรู้สึกได้ ว่าเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนนั้นไม่ธรรมดายิ่งกว่า

ทว่ามู่น่อนน่อนปากแข็งเกินไป โดยพื้นฐานแล้วเธอแทบจะไม่รู้สิ่งใดเลย

ฉินสุ่ยซานเลิกล้มความคิดที่จะได้ฟังข่าวซุบซิบจากมูน่อนน่อน และพูดเดาว่า “หรือว่าเธอก็จะเข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ด้วย”

คำพูดของฉินสุ่ยซานเตือนมู่น่อนน่อน

ซูเหมียนก็ทำงานในสถานีโทรทัศน์ การมีส่วนร่วมในงานแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“รีบไปเปลี่ยนชุด” มู่น่อนน่อนไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป จึงดันฉินสุ่ยซานเข้าห้องลองชุด

ฉินสุ่ยซานปิดประตูไปด้วยและพูดไปด้วย “รอฉันนะ ฉันจะรีบออกมา”

มู่น่อนน่อนหันตัวไป พบว่าซูเหมียนไม่รู้เดินเข้ามาหาเธอเมื่อไร

อยากแกล้งทำเป็นไม่เห็น มันก็สายเกินไปแล้ว

“คุณมู่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ทำไมรู้สึกว่าคุณดูผอมลงไปเยอะเลย” ซูเหมียนยืนอยู่ตรงหน้ามู่น่อนน่อน เชิดคางขึ้นเล็กน้อย บนใบหน้าแม้เจือรอยยิ้ม แต่ความเย่อหยิ่งที่ซึ่งลึกถึงกระดูกไม่อาจซ่อนได้

ซูเหมียนที่อยู่ตรงหน้า ก็เหมือนเฉินจิ่งหยุ้นในอดีตอีกคน

เพียงแต่ ซูเหมียนดูเก็บอารมณ์มากกว่าเฉินจิ่งหยุ้นในอดีตเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนเลิกคิ้ว นั่งบนโซฟาอย่างขี้เกียจเกินกว่าจะขยับตัว น้ำเสียงเกียจคร้าน “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของคุณซู คุณดูอ้วนขึ้นเยอะนะ ช่วงนี้อาหารการกินคงดีมากแน่เลยใช่ไหม”

จู่ๆ มู่น่อนน่อนก็นึกไปถึงก่อนหน้านี้ตอนที่ซูเหมียนพูด ดูเหมือนจะพูดกับใครสักคน แต่ตอนนี้ ข้างๆ ซูเหมือนไม่มีคนอื่นเลย

คนที่มาดูชุดเป็นเพื่อนเธอ ทำไมอยู่ดีๆ ก็ไปแล้วล่ะ

ซูเหมียนโดนคำพูดของมู่น่อนน่อนเข้าไปจนสำลัก สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย และไม่รู้ว่าคิดอะไร ไม่นานก็กลับเป็นปกติ “คุณมู่ล้อเล่นแล้ว ไม่จำเป็นว่าปัญหาต้องเป็นเพราะอาหาร บางทีอาจเป็นเพราะมีเรื่องที่สุขใจเกิดขึ้นก็ได้นะ......”

ซูเหมือนเบะปากยิ้มลึกขึ้น และพูดอย่างสื่อความหมายว่า “คุณมู่สีหน้าไม่ค่อยดี คงจะไม่เพราะมีเรื่องเศร้าอะไรเกิดขึ้นหรอกใช่ไหม”

มู่น่อนน่อนหรี่ตาเล็กน้อยมองซูเหมียน “คุณซูหวังให้ฉันเกิดเรื่องเศร้างั้นเหรอ”

เธอรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างในคำพูดของซูเหมียน

“ทำไมคุณถึงคิดกับฉันแบบนั้นล่ะ ถึงยังไงเราสองคนก็รู้จักกันมานาน แน่นอนว่าฉันหวังให้คุณประสบกับเรื่องที่มีความสุข......”

มู่น่อนน่อนมองซูเหมียน โดยไม่พูดอะไร