ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 636

เพิ่งสิ้นเสียงมู่น่อนน่อน ซูเหมียนก็กรีดร้องเรียกชื่อเธอเสียงแหลม “มู่น่อนน่อน!”

ความโกรธในน้ำเสียงไม่อาจซ่อนได้

เดิมทีซูเหมียนอยากโอ้อวดต่อหน้ามู่น่อนน่อน เพราะท้ายที่สุดแล้วเฉินถิงเซียวก็เป็นผู้ชายที่ทำให้ซูเหมียนพลาดหลุดจากมือไป

ไม่ง่ายที่ตอนนี้เธอจะได้สเตจของผู้ชนะ แน่นอนว่าความคิดแรกของซูเหมียนคือต้องการอวดต่อหน้ามู่น่อนน่อน

แต่มู่น่อนน่อนกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย กลับกันยังบอกว่าเฉินถิงเซียวเป็นผู้ชายที่เธอใช้แล้ว จะให้ซูเหมียนไม่โกรธได้อย่างไร

มู่น่อยน่อนขดยิ้มมุมปาก สีหน้าสงบเรียบเฉย

เธอเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูดต่อ แต่หางตาเหลือบไปเห็นเฉินถิงเซียวยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

เขายืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ดูเย็นชา จ้องมองมู่น่อนน่อนด้วยสายตานิ่งๆ

คำพูดของมู่น่อนน่อนมาถึงริมฝีปากแล้ว แต่จำต้องกลืนมันลงไป

เฉินถิงเซียว......เขา ได้ยินคำที่เธอเพิ่งพูดเหรอ

สายตาของมู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะไปตกที่ตัวเฉินถิงเซียวโดยอัตโนมัติ พยายามมองสีหน้าของเขา เพื่อคาดเดาว่าเขาได้ยินสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไปหรือเปล่า

แต่เฉินถิงเซียวไม่ได้ให้โอกาสเธอ

เฉินถิงเซียวแค่มองจ้องตากับเธอก่อนจะเบี่ยงสายตาไปยังซูเหมียน

“ซูเหมียน”

เสียงต่ำลึกถึงกระดูกนั่นเธอคุ้นเคยดี ในเวลานี้เขากลับเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ

ความโกรธจัดของซูเหมียนเมื่อครู่ เมื่อเฉินถิงเซียวเรียกชื่อเธอ ก็มลายหายวับไปทันที

เธอชำเลืองมองมู่น่อนน่อน แววตาภูมิใจในตัวเองแสดงออกชัด

จากนั้นเธอก็ทำเหมือนคนที่ได้กอบกู้ชื่อเสียง ก้าวกว้างเดินเข้าไปหาเฉินถิงเซียว

ซูเหมียนเดินไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว ลองหยั่งเชิงยื่นมือไปคล้องแขนของ “ไปเถอะค่ะ”

สายตาของมู่น่อนน่อนไปตกบนแขนของเฉินถิงเซียวที่ซูเหมียนจับอยู่

นิ้วเรียวขาวเนียน แถมยังทำเล็บอย่างวิจิตรงดงาม อยู่บนผ้าสูทสีเข้ม ดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

หลังจากที่มือของซูเหมียนคล้องแขนของเขา ก็ไม่ได้มีการขยับออกอีก

เธอไม่ได้ขยับออก เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้มีการสะบัดมือของเธอออก

มู่น่อนน่อนอ้าริมฝีปากเล็กน้อย ถอนสายตาอย่างแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง หันตัวเดินไปล้างมือหน้ากระจก

เฉินถิงเซียวไม่อยู่ต่อแม้สักวินาที หันหลังจากไปโดยมีซูเหมียนคล้องแขนไปด้วย

มู่น่อนน่อนเหลือบมองเห็นร่างของทั้งสองหายลับไป ถึงได้ปิดก๊อกน้ำอย่างเลื่อนลอย วางมือบนขอบอ่างล้างมือ สติสับสนวุ่นวาย

ซูเหมียนคล้องแขนเฉินถิงเซียวออกจากห้องน้ำ ยังเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ถูกเฉินถิงเซียวสะบัดมือออก

ซูเหมียนมองมือตัวเองที่ถูกสะบัดออก ในใจพลันครุกรุ่น รีบก้าวเดินไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว ไปขวางทางเขา และถามด้วยเสียงเย็นชา “เฉินถิงเซียว คุณหมายความว่ายังไง เมื่อครู่คุณจงใจถูกไหม คุณกับมู่น่อนน่อน พวกคุณ......”

ทันทีที่เฉินถิงเซียวกวาดสายตามองมา ส่งผลให้เธอเงียบเสียงโดยอัตโนมัติ

สายตาของเขาหยุดที่มือของซูเหมียนครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่เร่งไม่ช้า “เมื่อครู่คุณไม่ได้ล้างมือ”

ซูเหมียนสีหน้าแข็งทื่อ อ้าปากเหวอ ริมฝีปากสั่นครู่หนึ่ง แต่แม้แต่คำเดียวก็พูดไม่ออก

เมื่อครู่เธอไม่ได้ล้างมือจริงๆ แต่เธอแค่เติมหน้าเท่านั้น

สถานการณ์แบบนั้นใครยังจะมีแก่ใจคิดล้างมือกันล่ะ

ต่อให้เธอไม่ได้ล้างมือ ในฐานะที่เป็นสุภาพบุรุษ พูดแบบนี้ออกมาให้เธออับอายได้ยังไง