ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 643

มู่น่อนน่อนเห็นเฉินจิ่งหยุ้นเป็นแบบนี้ ก็ค่อนข้างใจแข็งใส่ไม่ลง

ตอนนี้เมื่อใดที่เธอนึกถึงเฉินจิ่งหยุ้น สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในสมองคือ ภาพตอนที่เจอเฉินจิ่งหยุ้นครั้งแรก

จนถึงตอนนี้ เธอถึงได้รู้ตัว เฉินจิ่งหยุ้นก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง หลีกหนีไม่พ้นการเกิดแก่เจ็บตาย

นอกเหนือจากเรื่องต่างๆ ที่เฉินจิ่งหยุ้นเคยทำ มู่น่อนน่อนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เฉินจิ่งหยุ้นยังสาว สวย มีความสามารถ

ชีวิตที่อ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวาเช่นนี้ ไม่ควรดับสูญไปแบบนี้

มู่น่อนน่อนลดสายตาลง และถามเฉินจิ่งหยุ้นว่า “คุณจะละทิ้งการรักษาไปแบบนี้จริงเหรอ”

เมื่อครู่ยังเพิ่งพูดเรื่องของเฉินถิงเซียว จู่ๆ มู่น่อนน่อนก็เปลี่ยนเรื่องมาที่ตัวเฉินจิ่งหยุ้น เฉินจิ่งหยุ้นจึงอึ้งไปครู่หนึ่งกว่าจะได้สติ

“จะรักษาหรือไม่ก็เหมือนกัน” เฉินจิ่งหยุ้นยิ้มครู่หนึ่ง สีหน้าดูฝืนๆ

มู่น่อนน่อนเพิ่งพบว่า สภาพของเฉินจิ่งหยุ้นแย่ลงกว่าเดิม

เธอรู้สึกเศร้า แต่ไม่อยู่ในตำแหน่งที่พูดอะไรกับเฉินจิ่งหยุ้นได้

เฉินจิ่งหยุ้นดึงหัวข้อกลับไปที่มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียว

“ถิงเซียวไม่ใช่คนสองจิตสองใจ เขาเลือกใครแล้วก็จะมั่นคงไปตลอดชีวิต ระหว่างพวกคุณมีเรื่องเข้าใจผิดกันใช่ไหม”

มู่น่อนน่อนฟังออก ว่าเฉินจิ่งหยุ้นพยายามโน้มน้าวอย่างถึงที่สุดให้เธอกับเฉินถิงเซียวปรองดองกัน

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วพูดว่า “นิสัยของเฉินถิงเซียว คุณรู้มากน้อยแค่ไหน ปัญหาระหว่างฉันกับเขาไม่ใช่แค่ชั่วข้ามคืน ครั้งนี้ถึงแม้มันจะกะทันหันไปหน่อย แต่ก็มีสัญญาณเตือนมานานแล้ว ไม่ช้าก็เร็วมันก็จะต้องมาถึงจุดนี้”

เฉินถิงเซียวเอาแต่ใจตัวเองเผ็ดจการ ดื้อรั้นและหวาดระแวงเกินไป

ในหลายๆ เรื่อง เขาจะไม่มีวันยอมถอย

เมื่อเขาเผด็จการ เขาจะกักขังมู่น่อนน่อนไว้ไม่ให้เธอออกไปไหน

วิธีการที่เขาทำบางครั้งก็รุนแรงเกินไป

ตอนนี้คิดขึ้นมา บรรดาเรื่องไร้สาระที่เคยเกิดขึ้น ล้วนเป็นแรงผลักดันให้พวกเขาเดินมาถึงจุดนี้

ความสัมพันธ์แบบนี้ บางครั้งก็ยากจะอธิบาย

จะว่าไป การที่จู่ๆ เฉินถิงเซียวหมดรักเธอ มันน่าเหลือเชื่อ

เธอเชื่อว่าเฉินถิงเซียวไม่ใช่ไม่รักเธอ เขาแค่อยากแยกทางกับเธอ

สำหรับทำไมต้องแยกทาง บางทีเขาอาจจะรู้สึก......เบื่อแล้วล่ะมั้ง

เสียงของเฉินจิ่งหยุ้นดึงความคิดของมู่น่อนน่อนกลับมา

“คุณรู้ไหม ตอนถิงเซียวยังเด็กมาก ถิงเซียวเป็นเด็กชายที่แสนน่ารัก แม้ว่าเราเป็นพี่น้องแม่เดียวกัน แต่ฉันโตเป็นสาวน้อยแล้ว รู้ความมากกว่าเขานิดหน่อย แต่......”

เฉินจิ้งหยุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มีบางอย่างที่ยากที่จะพูด “เมื่อคุณแม่ประสบอุบัติเหตุ ถิงเซียวเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาไม่สนใจใครเลย ถึงขั้นวันหนึ่งเขาวิ่งออกไป ฉันเห็นเขายืนอยู่กลางถนน......เขาอยากตาย ฉันจดจำสายตาของเขาในตอนนั้นได้ไม่ลืม ฉันรู้สึกว่าเขาน่ากลัวเกินไป เขาเป็นเหมือนสัตว์ประหลาด......”

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วอย่างรุนแรง “เขาไม่ใช่”

“ถูก เขาไม่ใช่” เฉินจิ่งหยุ้นพูดกับตัวเอง “ถ้าตอนนั้น ฉันสามารถดูแลเขาได้มากกว่านี้ ดึงเขาขึ้น ก็คงดี แต่ไม่เพียงฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น เมื่อเขาโตขึ้น ยังคิดควบคุมเขาอีก......”

เรื่องราวต่อมาหลังจากนั้น มู่น่อนน่อนรู้ทุกอย่างแล้ว

มู่น่อนน่อนเองก็เสียใจที่เฉินถิงเซียวประสบกับเหตุการณ์เหล่านั้น

เธอไม่อยากฟังเฉินจิ่งหยุ้นพูดเรื่องพวกนี้อีก จึงลุกขึ้นยืน “ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

เฉินจิ่งหยุ้นนั่งเฉยๆ พูดแค่ประโยคเดียว “ฉีเฉิงไปส่งคุณมู่”