ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 645

คำตอบของฉีเฉิงทำให้เฉินจิ่งหยุ้นรู้สึกว่ามีเหตุผล

เฉินถิงเซียวเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองอย่างมาก ลำพังแค่ฉีเฉิงเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะเปลี่ยนความคิด

เมื่อคิดแบบนี้ ใจเธอก็ยิ่งสงสัย ทำไมจู่ๆ เฉินถิงเซียวมาพูดเรื่องนี้กับเธอ

คิดไปคิดมาก็ยังคิดไม่ออก

หลายปีที่ผ่านเฉินจิ่งหยุ้นใช้ชีวิตเป็นคุณหนูใหญ่ ทุกคนเคารพนบนอบเธอ เพื่อนพ้องก็จริงใจเพียงผิวเผินเท่านั้น

เธอจดจำไม่ลืม ตอนที่เธอเพิ่งได้รับใบรายงานวินิจฉัย ปฏิกิริยาแรกคืออยากบอกเฉินถิงเซียวหรือไม่

เพราะเฉินถิงเซียวเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่บนโลก

สำหรับเฉินถิงเซียว เธอเลิกหวังนานแล้ว

เพียงแต่ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะโทรบอกเฉินถิงเซียว เพราะเฉินถิงเซียวไม่สนใจเธอเลย

แต่ว่า นอกจากเฉินถิงเซียว เธอก็ไม่รู้ว่าควรบอกใคร

ในตอนนั้น เธอรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

ภายนอกเธอเจิดจรัสมาก แต่คนที่จริงใจต่อเธอกลับไม่มีแม้แต่คนเดียว

เฉินจิ่งหยุ้นอึดอัดในอก หลังจากเธอหอบหายใจสองครั้ง ก็เริ่มพูดกับฉีเฉิงอีกครั้งว่า “เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้พวกเราไปกัน”

ฉีเฉิงดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย อารมณ์บนใบหน้าค่อนข้างซับซ้อน “ผมไม่ไปกับคุณ”

“อะไร” เฉินจิ่งหยุ้นสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิด ฉีเฉิงบอกว่าจะไม่ไปกับเธอเหรอ

“จุดเริ่มต้นที่ผมติดตามปกป้องอยู่ข้างกายคุณ เป็นเพราะคุณได้ช่วยผมให้รอดพ้นจากปัญหาครั้งหนึ่ง” บนใบหน้าของฉีเฉิงไม่มีสีหน้าอะไรพิเศษ “พวกเรา หมดหนี้ต่อกันนานแล้ว”

เฉินจิ่งหยุ้นสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย และกลับมาปกติดังเดิมทันที “แบบนี้ก็ดี งั้นคุณ......วางแผนว่าจะไปไหน”

ฉีเฉิงไม่ได้ตอบ

เฉินจิ่งหยุ้นจึงถามเองตอบเอง “ก็จริง คุณไปไหนก็ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน แต่ไม่ว่าคุณคิดจะไปไหน ฉันก็ยังต้องขอบคุณคุณ”

ไม่มีฉีเฉิงเธอก็คงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนั้น

ฉีเฉิงคนนี้ดูเย็นชามาก แถมยังออกจะน่ากลัว แต่ที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่มีเลือดนักสู้มาก

เขามีหลักการและบรรทัดฐาน และเขาใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยมากกว่าคนส่วนใหญ่ที่เป็นเพียงผิวเผิน

เขาสัญญาว่าจะเป็นบอดี้การ์ดของเธอ ก็เพียงเพราะเธอเคยช่วยเขาไว้ครั้งหนึ่งเท่านั้น

ตอนนี้หมดหนี้ต่อกันแล้ว ก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

“งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ” เฉินจิ่งหยุ้นเห็นฉีเฉิงยังคงเงียบ เหมือนไม่มีความตั้งใจที่จะพูดสิ่งใด

เฉินจิ่งหยุ้นดวงตาหมองหม่นเล็กน้อย หันหลังและจะเดินไป

เพียงแต่ ตอนที่เธอหันตัวไป เธอรู้สึกว่าข้อมือตัวเองถูกจับไว้

กำลังที่ใช้จับข้อมือนั้นแรงมาก กระชากเธอไปอย่างดุดัน ทั้งร่างของเธอชนเข้ากับอกของฉีเฉิงอย่างหนักโดยควบคุมไม่ได้

มันเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป เฉินจิ่งหยุ้นร้องอุทานด้วยความตกใจ และเงยหน้าขึ้นมองฉีเฉิง“ฉีเฉิงคุณทำ......”

คำพูดส่วนหลัง ฉีเฉิงไม่ได้ให้โอกาสเธอได้พูดออกมา เขากดหน้าต่ำลงมาบนริมฝีปากของเธอ

ฉีเฉิงใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอ ส่วนอีกข้างกอดเอวเธอแน่น ไม่ให้เฉินจิ่งหยุ้นมีโอกาสได้รอดพ้น

เฉินจิ่งหยุ้นถูกเขากักไว้ในอ้อมแขน ดิ้นไม่หลุด ริมฝีปากปิดแน่นด้วยความขุ่นเคือง ไม่ให้โอกาสแก่เขา

แต่ไหนเลยเธอจะสามารถควบคุมมันได้

กระทั่งรู้สึกว่าหญิงสาวในอ้อมแขนกำลังจะหมดลมหายใจ เขาจึงปล่อยริมฝีปากของเธอ