ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 652

สีหน้ามู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปทันที

เมื่อครู่เฉินถิงเซียวพูดอะไรนะ？

เธอถึงขั้นสงสัยว่าตัวเองหูฝาดไป

แต่ว่า สีหน้าเย็นชาของเฉินถิงเซียวได้บอกเธอว่า เมื่อครู่เขาได้พูดคำนั้นจริงๆ

การตัดสินใจเด็ดขาดที่เดิมทีมู่น่อนน่อนจะต้องถามเฉินถิงเซียวให้ชัดเจน ได้แตกสลายในนาทีนี้ คำพูดทั้งหมดติดคาอยู่ในลำคอจนพูดไม่ออก

เฉินถิงเซียวเห็นเธอไม่พูดจาอีก ได้ยื่นมือผลักเธอออกแล้วไปโดยตรง

ซูเหมียนยังอยู่ข้างหลัง คอยพูดอย่างหน้าชื่นตาบาน：“รู้มั้ยว่าเจียงซ่งที่เมื่อครู่คุณไปขัดใจคือใคร？อยู่เมืองหู้หยางนี้ นอกจากตระกูลเฉินแล้ว ไม่มีใครกล้าขัดใจคนของตระกูลเจียงซี้ซั้วเชียวนะ ตอนนี้คุณไม่มีเกราะป้องกันอย่างถิงเซียวแล้ว ระวังตัวให้ดีเถอะ”

มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นจากในน้ำเสียง ไม่ต้องพูดก็เข้าใจกัน

มู่น่อนน่อนสามารถถูกคำพูดของเฉินถิงเซียวทิ่มแทงใจ แต่อยู่ตรงหน้าซูเหมียน เธอกลับไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

เธอรีบปรับสีหน้าของตัวเองอย่างไว พร้อมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย：“ถึงตอนนี้เฉินถิงเซียวไม่ใช่เกราะป้องกันของฉันแล้ว เขาก็ไม่ใช่เกราะป้องกันของคุณเสมอไปหรอก ฉันเฝ้ารอวันที่คุณนั่งบัลลังก์ภรรยาประธานบริษัทเฉินซื่อให้มั่นคงวันนั้นนะคะ”

แน่นอนว่าซูเหมียนไม่มีทางรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายที่แท้จริงของบริษัทเฉินซื่อในตอนนี้คือมู่น่อนน่อน ดังนั้น เธอย่อมฟังไม่ออกอยู่แล้วว่าคำพูดของมู่น่อนน่อนมีความหมายลึกซึ้งแอบแฝงอยู่

เธอกับมู่น่อนน่อนไม่ถือว่าสนิทกัน ดูหน้าตามู่น่อนน่อนที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ก็ยังทำให้เธอค่อนข้างสงสัยอยู่

แต่ว่า เธอก็ไม่แสดงความสงสัยของในใจออกมาหรอก

“งั้นคุณก็คอยดูเถอะ”ซูเหมียนยิ้มหยันทีนึงแล้วจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

มู่น่อนน่อนมองร่างเงาที่ทั้งสองทยอยกันจากไป ได้หันกลับมายกเท้าขึ้นถีบใส่ผนังทีนึง

จะไม่ให้โกรธได้ยังไง？

หรือว่าเธอคิดมากไปจริงๆ？

แต่ก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวยังพูดอยู่เลยว่าให้เธออยู่ห่างจากฉีเฉิงหน่อย……

อยู่ดีๆเขาให้เธออยู่ห่างๆฉีเฉิงหน่อย？

มู่น่อนน่อนได้จมปลักเข้าไปสู่การสงสัยตัวเองอีก

อีกฝั่งนึง เฉินถิงเซียวกับซูเหมียนออกมาจากจีนติ่งก็ได้เดินไปที่ลานจอดรถโดยตรง

เฉินถิงเซียวเปิดประตูรถแล้วนั่งเข้าไปในรถเองโดยที่ไม่สนใจซูเหมียนเลย

ถึงแม้ซูเหมียนไม่ค่อยพอใจที่เฉินถิงเซียวไม่เปิดประตูให้เธอ แต่เธอกลัวเฉินถิงเซียวจะทิ้งเธอไว้ที่นี่โดยตรงมากกว่า

เธอยังอยากให้เฉินถิงเซียวส่งเธอกลับบ้านอยู่ จะได้มีเวลาอยู่กับเฉินถิงเซียวนานหน่อย

เธอขึ้นรถปุ๊บ เพิ่งนั่งนิ่ง แม้แต่เข็มขัดนิรภัยก็ยังไม่ได้คาดเลย เฉินถิงเซียวก็ซิ่งรถออกไปแล้ว

ซูเหมียนได้พุ่งไปข้างหน้ากะทันหันด้วยความเคยชิน สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย：“ถิงเซียว！ฉันยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยเลย！”

สายตาของเฉินถิงเซียวจ้องมองตรงทางข้างหน้า คำพูดที่พูดออกมาไร้อารมณ์และไม่มีความอ่อนโยน ฟังแล้วค่อนข้างเย็นชาและเคร่งขรึม：“งั้นก็คาดให้เรียบร้อย”

ซูเหมียนค่อนข้างหงุดหงิด คาดเข็มขัดนิรภัยแรงๆไปด้วยแล้วพูดอย่างไม่พอใจไปด้วย：“คุณอยู่กับมู่น่อนน่อนก็เป็นแบบนี้เหมือนกันเหรอคะ？เธอรับนิสัยแบบนี้ของคุณได้เหรอ？”

คำพูดของเธอ เหมือนจู่ๆได้ก้าวล่วงพื้นที่ต้องห้ามของเฉินถิงเซียวยังไงอย่างงั้น พริบตาเดียวอุณหภูมิในรถได้เย็นลดลงทันที

“เอี๊ยด”เสียงนึง เสียงแสบแก้วหูได้ดังขึ้น รถเหยียบเบรกอย่างเร่งด่วน

ซูเหมียนโยกอยู่ทีนึง แล้วถูกเข็มขัดนิรภัยดึงกลับมา ดูแล้วค่อนข้างน่าอนาถ

เธอหันไปมองเฉินถิงเซียวด้วยความโกรธ พร้อมพูดจาเสียงดัง：“เฉินถิงเซียว คุณนี่อะไรกัน！ขับรถภาษาอะไรเนี่ย！”

“ต่อไป อย่าเอ่ยถึงมู่น่อนน่อนต่อหน้าผมอีก” เสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวได้ดังขึ้นในรถ ค่อนข้างอึมครึมอย่างไร้สาเหตุ